Varanasi, pagina 3 van 4

Het is het de hoogste tijd om je wat achtergrond te geven bij alle foto's van de Ganges die je op deze bladzijden ziet. Zoals al eerder gezegd, Varanasi - de stad van Shiva, is een heilige stad, gelegen aan de Ganges, de heilige rivier. Door te baden in de rivier kan je verlost worden van al je zonden, tenminste, als je Hindi bent! Niet Hindi's hebben de neiging om te kiezen voor behoud van hun zondes, als het alternatief een bad in de Ganges is! Maar, de man die ons per boot rondleidde over de Ganges legde ons uit dat het gewoon niet mogelijk is voor de heilige Ganges om vies te zijn, een soort contradictio in terminis. Of, voor mathematici, een axioma: de heilige Ganges kan niet vies zijn.

Een boottocht over de Ganges bij zonsopgang is één van die 'musts' die je in iedere reisgids aanbevolen ziet. Ook alle riksja bestuurders kunnen deze tocht van harte aanbevelen! Om vijf uur 's ochtends ben ik normaliter niet op mijn best (ik hoor Jacques denken dat dit het understatement van het jaar is). Dus àls ik zo vroeg op sta, dan moet ik ook wel zeker weten dat het de moeite waard is - of anders... Gelukkig, zoals alle toeristische 'musts' in India, is deze boottocht werkelijk zeer bijzonder en indrukwekkend. Het was voor mij zelfs het meest fascinerende onderdeel van onze hele reis, en misschien begrijp je een beetje waarom als je de foto's op deze pagina's ziet.

Een ‘Ghat’ is een plaats waar treden van de stad af naar het water leiden. Een 'Ghat' eindigt dus altijd in de Ganges, waar je in een boot over kan stappen. Of, natuurlijk, je bad kan nemen!

Varanasi heeft vele Ghats, enkele honderden in totaal. De meeste Ghats zijn plaatsen waar je je heilige bad kan nemen, maar een aantal Ghats zijn bestemd voor het cremeren van (dode) mensen. Als Hindu geloof je in opnieuw geboren worden om jezelf te verbeteren, je manier van leven te verbeteren. Ieder leven bied je een nieuwe kans om dingen te leren die je niet eerder kon, maar natuurlijk komt er een moment dat je vermoeid raakt en graag uit deze eeuwigdurende cyclus zou ontsnappen om eeuwige rust te verdienen. Dit is maar op één manier mogelijk, en dit is als je lichaam verbrand wordt en de as in de Ganges (of een andere heilige rivier) uitgestrooid wordt. Natuurlijk moet je wel voldoende kansen gehad hebben in je levens, dus kleine of zelfs ongeboren kinderen kan je niet op deze manier eeuwige rust geven, dit zou zeer kwalijk zijn. Daarom worden kleine kinderen en zwangere vrouwen niet gecremeerd, maar direct in het midden (hoop ik) van de Ganges gedumpt.

Een goede crematie wordt uitgevoerd op hout, dit kan je hier naast de Ganges zien maar ook in Pashupatinath in Nepal (je kan het zelfs fotograferen daar, wat hier niet mag). Nu, in moderne tijden, probeert de regering het cremeren wat efficiënter af te handelen in 'moderne' crematoria. Dit is geen succes. Aangezien vele lichamen tegelijk verbrand worden, heb je nooit zekerheid dat inderdaad jouw as ook in de Ganges uitgestrooid wordt. En dan word je weer opnieuw geboren en begint al het gezeur van voren af aan. Dus, iedereen met een beetje geld staat erop ouderwets verbrand te worden!

Zodra we onze boottocht starten – sorry Jacques, ik had zo'n haast om op het water te komen dat ik niet de tijd wou nemen voor stevig afdingen – de zon is net aan het opgaan boven de Ganges. Een magisch moment: de zon schijnt loodrecht op onze kant van de rivier en je ziet alles in een heiig, diepgeel licht. Naast de Ganges liggen zeer verschillende gebouwen, geen enkele erg oud aangezien de stad vele malen verwoest is. Toch krijg je de indruk van een eeuwenoude stad. Een stad die oud is en ook nog eeuwenlang hetzelfde zal blijven. Hoe merkwaardig dat juist dagelijkse dingen zoals baden en tandenpoetsen en het wassen van je kleren het leven zo'n tijdsloze uitstraling kunnen geven.

Het licht is mysterieus: het lijkt mensen en gebouwen zowel te verbergen als te onthullen. De huizen zien er heel anders uit dan gedurende de dag, en opeens zie ik een groepje huisjes dat me sterk herinnert aan een piepklein Grieks havenstadje! We zien tempels die verdrinken in de Ganges – en opgeblazen dode koeien, maar ik zou het niet meer hebben over mijn veronderstelde vervuiling van deze heilige rivier! We zien allerlei soorten gebouwen, prachtige paleizen maar ook heel standaard flats, met balkons die geheel overdekt zijn met gaas om de inhoud van zowel balkon als flat tegen de zeer ondernemende apen te beschermen! (En ik weet waarover ik het heb!) Jain tempels, overvloedig gedecoreerd en in de meest wilde kleuren geschilderd, wisselen af met Ghats vol boten en kleine marktjes, waarboven je allerlei soorten parasols ziet uitsteken als bescherming tegen de hitte.

De gebouwen zijn bijzonder, maar de mensen zijn pas echt speciaal. De aanwezigheid van al deze mensen levert het essentiële element voor het gevoel van oneindigheid dat je in Varanasi overvalt. Ze nemen hun bad, ze zwemmen, ze discussiëren, ze bidden en wassen hun kleren precies zoals ze dat 2000 jaar geleden gedaan hebben. Zelfs de politieke discussies lijken niets veranderd! Je kan de gebouwen vernietigen, maar deze mensen blijven hetzelfde als duizenden jaren geleden. Al kijkend en fotograferend lijkt het me dat deze vrouwen en mannen het eeuwige leven hebben.Wat in feite een nogal Hindoeïstische gedachte is, dus misschien ben ik ergens op de Ganges bekeerd?