Varanasi, pagina 4 van 4

Na ons boottochtje, wat drie uur duurde, nam onze riksja chauffeur ons mee om te ontbijten in een bevriend (met hem!) restaurant. Hij legde ons van alles uit over Varanasi en over de Hindi tempels die hij ons vandaag wou laten zien. Hij wist precies wat hij in dit leven wilde: voldoende geld verdienen om zijn eigen riksja te kopen, dan twee extra riksja's kopen die hij kon exploiteren en tenslotte wou hij een zekerheid gevende baan bij de regering (die kon hij dan inmiddels betalen!). Want hij zou niet zijn hele leven riksja's willen besturen - iets wat ik goed begrijp. Hij nam ruim de tijd om het leven in India wat meer voor ons te laten leven, hij wou niet dat we teleurgesteld raakten door dingen die we niet begrepen. Ik waardeerde het zeer dat hij zoveel moeite nam om ons wat echt begrip voor India en haar bewoners bij te brengen. Geld was heel belangrijk voor hem, maar hij was ook trots en wou als individu gezien worden - vanzelfsprekend eigenlijk? We bezochten diverse tempels, maar ik heb hier niet veel foto's van gemaakt en geplaatst, omdat toeristen meestal geen foto's mochten nemen en als dat wel mocht, geeft de foto doorgaans niet het gevoel weer wat ik in de tempels had.

We zagen heel verschillende tempels, iedere god heeft zijn of haar eigen tempel. Iedere god heeft ook meerdere manieren waarop hij of zij zich kan laten zien, zodat er ladingen mogelijkheden zijn. Dit verslag tracht niet eens een indruk te geven van het Hinduïsme, dus neem geen aanstoot aan allerlei foute feiten, maar e-mail ze aan me zodat ik mezelf kan corrigeren!

De eerste tempel die we bezochten was de Sree Vishwanath tempel. De kleuren zijn ongelofelijk: roze en wit, in Nederland word je gearresteerd als je zo'n kerk ontwerpt! Deze tempel is vrij toegankelijk voor iedereen. Dus gaan we naar binnen en kijken vol verbazing hoe de mensen opspringen bij de ingang om tegen de klepel van een klok die aan het plafond hangt te slaan. Dit brengt geluk, leren we. Zelfs een oud vrouwtje, met zo'n rond gebogen ruggetje dat ze nooit meer rechtop zal staan, springt jolig - maar vergeefs - op naar de klepel. Wij passen ons soepel aan, Jacques tenminste, die een flinke sprong richting klepel onderneemt als eventjes niemand kijkt! Hij raakt de klepel vol, zodat een momentje later de complete tempel ons aangaapt... Ladingen geluk dus! We zien vele 'lang-leven-bloempjes', kleine oranje bloemen, die zeer essentieel blijken te zijn voor het bereiken van een respectabele leeftijd. De goden zijn overdekt met dit soort bloemen en met ladingen oranje verf, zodat het in onze ogen echte afgoden worden.

In de volgende tempel zien we weer diverse goden bedekt met ladingen oranje bloemetjes en mensen die allerlei rituelen uitvoeren met bloemen en  kaarsjes en kleine kopjes gevuld met heilige vloeistoffen etcetera. Bananen en kokosnoten worden aan de apen god geofferd, al deze giften worden verzameld door enkele heilige mannen die in het centrum van de tempel mogen verblijven.

Ik mocht geen foto's maken in deze echte 'apen tempel', de tempel die gewijd is aan de Apen God. Indiërs raken nogal in de war als toeristen het hebben over 'apen tempels', omdat de toeristen refereren aan alle loslopende apen en de Indiërs niet begrijpen waar ze het over hebben, aangezien dit toch niet de Apen God is! De religieuze rituelen lijken erg vrij, doe gewoon waar je zin in hebt of zo. Maar dit zal wel niet helemaal waar zijn? Ik zie enkele gebedsteksten, de boekjes lijken een beetje op spoorboekjes van de metro van Parijs. Je kan ze hardop lezen - tenminste als je Hindu kan. Toch denk ik niet dat de dienst zo strikt van vorm is als onze Christelijke kerkdiensten. En er is zeker geen preek, sowieso een flinke verbetering! Ik heb het altijd wat raar gevonden als iemand zonder veel levenservaring en zelfkennis jou uitgebreid gaat voorhouden hoe je dient te denken, te voelen en hoe je je dient te gedragen. Verder had ik niet het gevoel buitengesloten te zijn, zelfs als ongelovige buitenlander voelde ik me geaccepteerd, alsof men het gevoel had dat ik op mijn eigen manier mijn geloof beleefde. En dat was ook zo in zekere zin.

Onze riksja chauffeur toonde ons direct achter elkaar zeer verschillende Hindi tempels. Ik ben gewend aan kerken, waarvan je heel globaal gesproken twee verschillende soorten hebt: hervormd en katholiek. Natuurlijk is de ene kerk mooier van buiten en/of binnen dan de andere en is er een duidelijk verschil tussen oude en nieuwe kerken, het algemene idee is echter steeds hetzelfde. Nu wil ik wederom niet beweren dat ik het algemene idee achter Hindi tempels begrepen heb, maar ik denk toch dat één van de essentiële punten het idee is dat iedere tempel anders is. Ik denk zelfs te weten waarom: iedere God is anders en dus moet je veel verschillende tempels hebben om iedere God te eren. Dat is ook de reden waarom sommige Goden zoveel armen of hoofden hebben: het tonen van alle verschillende karakteraspecten. Je hebt niet maar één karaktertrek, je hebt er vele. Net zoals de Goden. En dan hebben de Goden ook allemaal verschillende stemmingen en tonen zichzelf op verschillende manieren. Dit maakt het nogal ingewikkeld! 

In één van de tempels, de Tulsi Manas tempel, is alles zeer somber gehouden met donkere kleuren en strikte patronen. Maar zodra de 'dienst' begint, of hoe je het ook moet noemen, weerklinkt er een enorme kakofonie van luidop biddende mensen en galmende klokken. Op de bovenverdieping van deze tempel ontdekten we zelfs een soort Efteling-achtig poppenspel, waar elektrisch aangedreven poppen scènes uit de Hindi mythologie opvoerden! 

De laatste tempel die we zagen bestond enkel uit de kaart van India, levensgroot uitgevoerd in reliëf in marmer. Deze tempel is gewijd aan Gandhi. Voor de tempel troffen we een aantal schoolmeisjes, die zeer geïnteresseerd waren in Jacques (en omgekeerd natuurlijk!). Kinderen uit de hogere kastes kunnen zonder geldproblemen naar school, deze kinderen waren in feite de enige Indiase mensen waar we contact mee hadden zonder dat dit iets met geld te maken had. De kinderen waren een beetje verlegen, maar zeer nieuwsgierig en vonden het zeer interessant dit soort rare Westerlingen te ontmoeten. Jacques, met z'n grijze haar, moet op hun overkomen als een echte Europese Guru! Ze wilden hem allemaal graag aanraken, wat jammer dat ik geen foto heb van die keer in Agra (Amber Fort), toen Jacques handen geschud heeft met kinderen van tenminste twee complete schoolklassen, die schijnbaar speciaal voor dit doel in de rij stonden! Toch nog wat presidentiële ambities wellicht, Jacques??

Hiermee besluit ik ons bezoek aan Varanasi. Of, in feite werd dit besloten door onze poging het land te verlaten richting Nepal, wat enkele uren meer kostte dan gepland. Dit is op zich niet ongewoon, dus we maakten ons geen zorgen. Gewoon wat uurtjes wachten op de bus, in een gebouw dat op afbreken stond - alhoewel het bij nadere inspectie er meer op leek dat het gebouw 'wat' vertraging had opgelopen bij het optrekken...

Uiteindelijk veroverden we een bus. Vanuit de bus hadden we een leuk uitzicht op ladingen kleine winkeltjes - maximale breedte kleiner dan twee meter - en vele stalletjes, houten strukturen die eruit zagen alsof ze ieder moment konden instorten. Ieder dorpje bestond uit een lange keten garageachtige gebouwen direct naast de weg. Deze garages konden snel omgetoverd worden tot winkeltjes door de roldeuren te openen. Je kon je haren laten knippen en je baard laten scheren, van alles kopen: grote trossen bananen, prachtig gestapeld fruit, kauwgebak, deegrollers, vergieten, enorme metalen kannen, wegwerp bloempotvormige theekopjes (alleen te koop per honderd denk ik, kijkend naar de enorme piramides die opgestapeld waren), plastic emmers in alle kleuren van de regenboog, zelfs wat souvenirs voor verdwaalde toeristen en je kon nog je kleren en schoenen laten repareren met Singer naaimachines en andere ongedefinieerde apparatuur daterend van begin deze eeuw of zo. Mensen zijn doorlopend aan het werk, maar heel relaxed, onderwijl converserend met voorbijgangers en buren.