Teotihuacán betekent in het Natuatl's (de oorspronkelijke taal) de stad van de goden, of, nog beter: de stad waar mensen goden worden.  Voor ons gold dat ook, Jacques bijvoorbeeld heeft zich ontpopt tot regengod. En dat is geen grapje, zoals we nog zouden merken!!!

Teotihuacán is in de tweede eeuw voor Christus gebouwd. In de toptijd (vijfde eeuw) leefden in deze stad zelfs 200.000 mensen! Het was in die tijd dan ook één van de grootste steden ter wereld en hèt economische, religieuze, culturele en militaire centrum van midden Amerika. Zo onderhield men bijvoorbeeld zelfs handelsbetrekkingen met Maya's in het veraf gelegen Tikal in de Zuidelijke Laaglanden. Teotihuacán beslaat 21 vierkante kilometers en bestaat uit paleizen, hofpleinen, tempels, etc.  In 700 na Christus is de stad verwoest door een invasie van Tolteken.

De piramide van de zon, zie boven, is 65 meter hoog. Alleen de grote piramide van Giza in Egypte en de piramides van Cholula in Mexico zijn hoger. Om enig idee te geven: bij de bouw werd meer dan drie miljoen ton steen gebruikt, oef! 's Ochtends vroeg hadden we nog veel energie, dus we vlogen er zo bovenop. Tenminste, dat was het plan. Het zal wel aan de ijle lucht van Mexico gelegen hebben dat we de 230 treden niet in één keer haalden???

Rechts en onder zie je het uitzicht op de piramide van de maan, gezien vanaf de piramide van de zon. De weg ernaartoe heet de dodenweg, hij is ook nogal lang (totaal 4 kilometer), maar zó erg is het toch ook weer niet? Wij hebben de weg helemaal uitgelopen, dus de kant op met de piramide van de maan in de rug. Het viel een beetje tegen, maar we vermoedden dat aan het eind een restaurantje wachtte, dus vooruit.

Onderweg kregen we problemen met de plaatselijke bewaking: gewapend met scheidsrechter fluitjes werd adequaat ingegrepen zodra een toerist een stap fout zette. Moeilijk te zien waar het illegaal werd, maar je hoorde het meteen! Zie rechtsonder. De man had zó op Mexico Airport kunnen gaan werken... We waren trouwens niet de enigen van de groep die ooit problemen gekregen hebben met mannen met fluitjes (klinkt wat raar), maar daarover later meer.

In een groot gebouw, de citadel, zijn beelden van steen uitgehouwen die Tlaloc, de god van de regen, verbeelden. Deze god was zeer belangrijk voor de agrarisch georiënteerde cultuur. Voor ons kwam hij wat minder van pas. Nadat we op ons gemak onder het genot van een voor Mexicaanse begrippen lekker biertje wat gegeten hadden, liepen we de dodenweg weer terug. Wolken begonnen dreigend op te rukken, maar geen nood, want volgens Jac 'zette het toch niet door'.

Dat hebben we geweten. We konden redelijk drijfnat een terrasje bereiken, waar we nòg niet veilig zaten vanwege de enorme windvlagen die hoorden bij de tropische donderbui. Vanzelfsprekend hadden we niets bij ons. Na een uurtje, toen het maar niet droog werd (altijd gedacht dat zo'n tropische bui wel hevig maar toch vooral kort was), hebben we met enige moeite een bus veroverd. De eerste die niet overvol was. Helaas echter kreeg de bus een lekke band, dus wachten en weer in de wildernis ergens overstappen. Weer wat 'echt Mexicaans leven' meegemaakt dus! En weer doodop terug in het hotel. Het is wat.

Al ontmoedigd door het tempo of reis je nog verder mee?