Tussenstopjes...

De rit van San Cristobal naar Panajachel in Guatemala is in theorie minder zwaar dan de rit van Oaxaca naar Chiapa de Corzo, maar theorie en praktijk kloppen wel vaker niet helemaal... In de aanvullende informatie op onze reisgids stond al vermeld dat er van Djoser reizigers een flexibele instelling verwacht werd. Naarmate we langer in Mexico verbleven en al helemaal zo dadelijk in Guatemala, werd ons steeds duidelijker dat de efficiency die voor ons zo doodnormaal is dat we het niet eens meer opmerken, hier nog niet echt ontdekt is.

Soms kreeg ik zelfs de indruk dat men niet alleen geen idee had hoe men bijvoorbeeld gasten in een restaurant snel van eten kon voorzien, maar er ook totaal geen behoefte aan had om dingen snel te doen. Als je al zover wist te komen dat je eten geserveerd werd, kon je er op rekenen dat diverse bestekbenodigdheden ontbraken. De ober, die iedere keer dat hij naar de keuken ging een trap af en op moest, liep voor ieder bestekonderdeel apart. Enkele mede-groeps-reizigers geven les aan de hotelschool en ontdekten hier een heel braakliggend terrein!

Tot wanhoop gebrachte toeristen die al een uur op hun eten zitten te wachten, maken vervolgens de ober duidelijk dat ze nú de rekening willen. Zo'n actie heeft echter helemaal geen zin, want de totaal in paniek geraakte ober maait zijn grote dienblad met lege flessen bier in de rondte, waarop de grond bezaaid ligt met glasscherven. Nu kunnen we ons weer ergeren aan de enorme tijd die het duurt voordat iemand de allergrootste glasscherven opruimt. Bij een volgend bezoek aan onze contreien heeft de ober kans gezien nog net op de been te blijven nadat hij zeer voorspelbaar op een loszwervend rond brokstuk bierfles stapte...

Je kan je dus te pletter ergeren, maar je kan ook op je gemak rond blijven kijken - tenslotte hebben we de tijd, want we zijn op vakantie! Het kan ook geen kwaad een keer afstand te nemen van de enorme drang om dingen zo snel mogelijk te doen. Niet iedereen had hier evenveel talent voor, maar geen nood, we krijgen nog voldoende gelegenheid tot oefenen!

Een klein half uurtje na ons vertrek uit San Cristobal was het al zover. Wolken witte rook stegen op aan de achterkant van de bus. De bus stopt, duidelijk niet uit vrije wil van de chauffeur, die zich heus niets aantrekt van wat rook. De chauffeur stelt een onderzoek in en komt al snel met de eindconclusie: 'Bus Kaput'. Dit komt ook bij de niet Spaanstaligen duidelijk over. Jac en ik kijken elkaar even aan: dat is 'Bus Kaput' nummer twee. Onze reisleidster en de chauffeur liften terug naar San Cristobal om een nieuwe bus te zoeken en wij gaan 'even' op verkenning uit in de gelukkig heel mooie omgeving. Het is zalig weer en we maken een wandelingetje in een opmerkelijk rustig tempo, want we vermoeden wel dat nieuwe bussen niet in overmaat aanwezig zijn in San Cristobal. (Aangaande dat tempo: het zou bij nader inzien ook kunnen dat ik toch nog ietsje spierpijn van ons paardrijdtochtje van gisteren heb???)

We hebben mooi uitzicht op het akkerland en de heuvels en lopen een eindje richting het naburige indianendorpje. Dit dorpje bestaat uit een stuk of 10 huizen en lijkt nogal een puinhoop. Maar, vergeleken met de woningen die we later in Guatemala zullen zien en alle krotwoningen in Mexico City die we niet gezien hebben, moet het leven hier ideaal zijn. Je kan je eigen graan en groente verbouwen en je eigen dieren houden. We zien een nest vol schattige puppies en zelfs de varkens en kapotte driewielertjes ('Fiets Kaput') zijn fotogeniek!

Na een kleine vier uur wachten arriveert de nieuwe bus, een echte heldendaad van onze reisleidster Cora! De bus is met groot verschil de mooiste die we op de hele reis gehad hebben, een breuk met de algemene trend naar steeds slechtere bussen naarmate de reis vordert. Airconditioning, gekoelde drankjes, video, het kan niet op!

De grens met Guatemala was een grote overgang: Guatemala bleek duidelijk nog veel armer dan Mexico. Het deed ons denken aan de grensovergang van Hongarije naar Roemenië, daar kom je ook zo abrupt in de armoe terecht. Even hield zelfs de weg ermee op, wat een volgend tussenstopje oplevert. Een tegemoetkomende bus zit vast in de modder en niemand kan meer een kant op. Mensen duwen en geven goede adviezen, ook onze bus bemoeit zich er al snel tegenaan. Dat we elkaar niet verstaan is irrelevant, gebaren zijn meer dan voldoende. De bus die vastgeraakt is in de modder heeft totaal geen profiel meer onder de banden, geen wonder dat hij niet meer loskomt. Veiligheidshalve inspecteren we de banden van onze bus maar niet. Er zijn van die momenten in Mexico en Guatemala dat je even de zin van ARBO en APK inziet!

Uiteindelijk besluit men het toch al aanwezige wegenbouw materiëel in te zetten en met behulp van een traktor schiet de bus vlot los - eventjes vreesden (hoopten?!) we nog dat de bumper van de bus los zou schieten, maar die zat kennelijk steviger vast dan het roestig gedeukte uiterlijk deed vermoeden.

We arriveerden pas tegen tienen in ons hotel te Panajachel, dwars door een onweersbui en omringt door dichte mist. We hadden allemaal veel bewondering voor de chauffeur, helemaal toen we de volgende dag dezelfde bergweg aflegden en zagen hoe gevaarlijk smal en bochtig die was!

Durf je nog verder???