Oaxaca is een uiterst schilderachtig plaatsje, waar je zowel de Mexicaanse geschiedenis als de hedendaagse Indiaanse cultuur kan ervaren. Oaxaca wordt omgeven door de bergtoppen van de Sierra Madre en ligt 1550 meter boven de zeespiegel, zodat het een prima klimaat heeft zonder vervelende malariamuggen. Eigenlijk is Oaxaca geen plaatsje maar een stad met 300.000 inwoners, het doet echter heel kleinschalig aan. Van boven af, bijvoorbeeld als je van Monte Alban naar de stad terug loopt, zie je wel dat het toch iets groter is dan het op de Zocalo lijkt.

De Zocalo is in Oaxaca bij uitstek een gezellig plein met echte terrasjes - die vind je niet veel in Mexico en Guatemala, misschien hier juist wel omdat dit één van de weinige steden met voetgangersgebied is en bovendien zeer toeristisch. Verder zijn er veel cafés, restaurantjes en bijna evenveel kerken, waaronder de Catedral. Kerken en markten gaan hier prima samen zoals je rechts ziet: boordevolle kraampjes vol kunstnijverheidproducten afgewisseld met ballonnen in allerlei vormen en kleuren passen prima bij de barokke kerkgebouwen.

In Oaxaca vind je veel indianen: vooral Zapoteken en Mixteken, circa 50% van de inwoners. Hun kleding draagt veel bij aan de kleurrijke aanblik, ieder volk heeft zijn eigen type kleding met kenmerkende kleuren.

Wij hadden een mooi gelegen hotelkamer: zeer ruim en met uitzicht op de Zocalo. Zo konden we ook vanuit onze kamer meegenieten van een groot feest (het 'Lunes del Cerro') tot diep in de nacht, zie boven. Ook hier weer veel muziek: Mariachi bandjes (zie links) en gewoon op straat (zie rechts, beide foto's met dank aan Harry).

Deze jongen biedt een armoedige aanblik. Helaas zijn veel indianen erg arm, dit werd steeds schrijnender duidelijk naarmate we verder naar het zuiden trokken.

Als je in Oaxaca bent móet je naar Monte Alban. Dat is dan ook de volgende routestop. Na ons bezoek aan Monte Alban besloten we terug te wandelen. Mooie natuur, toch al snel een beetje warm ondanks de hoogte en een prima uitzicht op Oaxaca. Dit was dus het moment dat we ontdekten dat Oaxaca toch wat groter dan een dorpje was. Waar moesten we in godsnaam heen? Naar beneden ja.

Onze reisleidster was geïnstrueerd door voorgangers over de te nemen route. Of de instructie was niet helemaal goed, òf onze Cora liep enigszins met haar hoofd in de wolken (kan op die hoogte en ze was nogal lang, verdere omstandigheden kan ik helaas niet noemen). Gelukkig kwam er een reddende engel langs in de vorm van een Mexicaan met een enorm hakmes (geen zorgen, daar liepen ze in zuidelijk Mexico wel vaker mee te zeulen, vermoedelijk om hout te kappen maar ook handig als de revolutie opeens uitbreekt). De man wees ons smalle paadjes de berg af, onderwijl Cora op de hoogte brengend van zijn literaire aspiraties.

De voorstad van Oaxaca waar we in terecht kwamen maakte geen luxueuze indruk, we waren tenminste niet erg onder de indruk van het plaatselijke laboratorium! Linksboven even een plaatje voor mijn Optics collega's. Van honden weinig last, die trokken zich om onnaspeurlijke redenen regelmatig op de golfplaten dakjes terug, zie rechts in het kader van de pittoreske plaatjes.

Oaxaca is in 1486 gebouwd door de Azteken en in 1521 alweer verwoest door de Spanjaarden. In 1854 heeft een aardbeving het grootste deel van de stad weggevaagd, hier is gelukkig weinig meer van te merken. De mooiste kerk die in Oaxaca te bezichtigen is, is de Santa Domingo Kerk, in 1570 gebouwd door de Spanjaarden. De kerk heeft een vrij sobere façade die in steen uitgehouwen is. Van binnen is de kerk één en al goud, prachtig, vooral als de zon net naar binnen schijnt, zie onder. Ook andere kerken zijn zeker de moeite waard, zie bijvoorbeeld San Augustin links.

Verder surfen?