Venetia & Ravenna

We varen Venetië binnen over Canal Grande. Het water is onrustig, enorme donkere wolken pakken zich samen boven het hart van de stad. De zon schijnt nog net op de kleine kromme bruggetjes en de statige huizen en vervallen paleizen vol pilaren langs het kanaal, verlicht de rand van de wolken met een onheilspellende gloed. We hebben vrijwel geen regen gehad op onze reis, maar boottochtjes draaien doorgaans op regen uit (stop alle regendansen, nodig gewoon Jac en mij uit op een boottochtje, bij voorkeur een open boot zonder plaats om te schuilen). Bij het tochtje naar Capri liep het met een sisser af, maar nu in Venetië op de vaporette voelen we de eerste dikke druppels vallen. Als we uitstappen naast het San Marco plein, regent het stevig door. Een koude wind blaast van het Canal Grande over het plein, jaagt de toeristen weg van het plein, onder de met pilaren afgezette omranding en vervolgens de kleine straatjes in op zoek naar beschutting. Mijn eerste kennismaking met het San Marco plein is koud en nat. Het plein is ruim, een groot deel van het oppervlak is bezet door druipende vrolijk gekleurde plastic stoeltjes, zo hier en daar staat nog een toerist tussen de steeds groter wordende plassen, met een reisgids boven z'n hoofd trachtend het plein te vereeuwigen.

Wij staan aan het kopse eind van het plein in de rij voor de Basilica di San Marco. Van zo vlakbij kan ik de imposante voorkant van de kerk niet goed zien, overigens is het enige waar we nu in geïnteresseerd zijn zo snel mogelijk binnen komen! Gelukkig schiet de rij opeens hard op en zijn we nog niet zo nat als we binnen kunnen. Wel heb ik het stevig koud. De hele vakantie is het bloedheet geweest, ook vanmorgen was het lekker warm, dus denk je niet aan extra truien meenemen! Ondenkbaar dat we het gisteren nog zo warm hadden!

We zijn nog net op tijd binnen, het is 5 voor half één en over vijf minuten gaat de verlichting van de kerk uit. Timing was weer eens een probleem, we zitten 20 kilometer ten noorden van Ravenna op een camping aan de kust. Van onze camping af is het 130 kilometer rijden naar Venetië, allemaal enkelbaansweg. Ik had gedacht het in een uurtje te rijden, maar dat was natuurlijk wat optimistisch met al die enorme vrachtwagens, die voornamelijk bezig zijn elkaar in te halen op plaatsen waar dat zeker niet kan. De aankomst in Venetië ging gelukkig redelijk vlot, zodat we nog net de prachtige mozaïeken van de kerk kunnen zien. Foto's maken mag niet, maar ik ben klein en midden in de stroom toeristen kan ik onopgemerkt foto's van het plafond maken. De goudkleurige ondergrond van de mozaïeken en de ontelbare gouden steentjes weerkaatsen het licht veelvoudig, wat de kerk een gouden glans geeft. Overal zie ik mozaïeken, het hele plafond is bedekt, de bogen, de koepels, hol lopende tussenstukjes waar men zich in de vreemdste bochten heeft moeten wringen hoog boven de grond om de mozaïeken aan te brengen, wat een werk. En wat moet dat veel gekost hebben. Maar geld speelde geen rol in het vroeger (9e t/m 16e eeuw) zeer rijke Venetië.

Precies om half één gaat de verlichting uit. Het lijkt alsof de kerk uitdooft. Heel jammer, geen mozaïek meer te zien. We lopen nog wat rond en helaas, dan zullen we toch naar buiten moeten. Buiten giet het pijpenstelen. Gelukkig ligt het 'Palazzo Ducale' (Dogenpaleis), wat we graag willen bezichtigen, direct naast de basiliek. Helaas is de hoofdingang helemaal om de hoek, naast het Canal Grande. We rennen snel tegen de wind in, bah, wat is het nat en koud. De verlaten gondels rukken wild aan hun touwen. Toeristen, gehuld in fel gekleurde doorzichtige regencapes, gaan moedig door met het bezichtigen van het plein.

Het Dogenpaleis bestaat uit vele hoge, ruime kamers. De inrichting van de kamers is echter zeer donker van toon, de ramen zijn relatief klein, de muren en plafonds zijn bruin getint, waardoor de kamers donker worden en een ietwat beklemmend overkomen. De pracht en praal van de inrichting en de fantastische gouden trap (Scala d'Oro) lijken de beklemmende sfeer eerder te verhogen dan te verlichten. Misschien voel je ook het gewicht van alles wat hier gebeurd is. Eeuwenlang was de macht van de Dogen ongebroken en in dit paleis werd geregeerd, vonden audiënties plaats en werd recht gesproken.

We bekijken het paleis uitgebreid, inclusief de oude en nieuwere kerkers. Uiteindelijk moeten we toch naar buiten. Het is twee uur later en het giet nog steeds. Ik heb gelukkig plastic regencapes meegenomen, van die hele dunne doorzichtige, die je zeer klein kan opvouwen. Jac wil ze niet aan (geef 'm eens ongelijk…) maar er zit niets anders op. We zoeken een leuk restaurantje om wat te eten, maar het is halverwege de middag en de leuke restaurants uit de LP zijn helaas allemaal dicht. Alleen de super toeristische restaurants doen niet aan siesta. Langs het Canal Grande vinden we een restaurant dat nog wel mee valt, al is de bediening en het eten matig, de ober laat duidelijk merken dat het onze schuld is (en die van de paar andere toeristen die naar binnen durven ondanks zijn norse houding) dat hij zijn siesta mist. Jac, die van te voren al zijn twijfels over Venetië had ('Ik begrijp niet wat iedereen in deze stad ziet - nooit begrepen en nu al helemaal niet meer, veel water ja, nou èn?'), ziet al zijn twijfels bevestigd.

Het begint wat zachter te regenen en na het eten wil ik toch nog even teruglopen naar het San Marco plein, in de hoop dat het echt stopt met regenen. Ik vind het zo jammer dat het net vandaag regent. En zowaar, als we op het plein aankomen is het opgehouden met druppelen en breekt een heel voorzichtig zonnetje door. De obers schieten uit de cafés naar buiten, houden stoeltjes schuin zodat het water eraf loopt, vegen de zitting droog, het tafeltje, snel het volgende stoeltje. Aan weerskanten van het plein staan kleine podia, waar de orkesten van de concurrerende beroemde café's Florian en Quadri spelen. Na nog geen vijf minuten speelt het orkest van café Florian al weer. De stemming op het plein is totaal omgeslagen, de toeristen in hun kleurige plastic capes zien er een beetje belachelijk, maar vooral vrolijk uit, de vele duiven spetteren samen met enkele kleine kinderen opgewekt in de plassen, de gouden koepels van de San Marco basiliek lijken licht te geven, de prachtig beschilderde voorkant schittert in volle glorie. Gelukkig dat we dit plein ook nog zó gezien hebben.

Het is laat op de middag en de hoogste tijd om terug te gaan naar de auto. We besluiten terug te lopen. De route staat met bordjes aangegeven en voert langs drukke kleine weggetjes en over vele kleine bruggetjes. We zien Venetië op haar best: prachtig licht van de late middagzon tegen nog steeds donkere wolken, verlaten kanalen, stille bruggetjes, een op een pleintje verstopte prachtige kerk. We volgen de bordjes, die in een uiterste poging tot behulpzaamheid op diverse plaatsen twee richtingen uit wijzen. Venetië wil je de keus geven kennelijk! Het doet me denken aan Toscane, waar alle wegen naar Florence leiden. Hier voeren alle wegen naar de parkeergarage, wat prozaïsch, toegegeven, maar wel handig!

De terugweg duurt lang, we staan een tijdje in de file, overal politie en dan zien we dat er een ongeluk gebeurd is, een gedeukte vrachtwagen en personenauto staan naast de weg en pas als we langs de plaats des onheils rijden zien we de enorme vrachtwagen met aanhanger, die op zijn zij gekanteld naast het taluud ligt. Het ziet er niet goed uit. Iedereen rijdt plots wat voorzichtiger, dit duurt echter maar een paar kilometer, dan heeft men het vertrouwde tempo en inhaalgedrag weer te pakken.

De laatste paar dagen van onze vakantie brengen we door aan het strand (helaas weer een regendag, al komt de zon 's middags weer door en is het meteen warm) en met een bezoekje aan Ravenna. Ravenna is een landelijk stadje met een zo rustige sfeer dat het weinig toeristen trekt. Een verademing moet ik zeggen! De enige bezienswaardigheid van Ravenna zijn de prachtige mozaïeken in diverse kerken - de mozaïeken zijn echter ongeëvenaard mooi en ik kan niet begrijpen dat zo weinig mensen ze bezichtigen. De Basilica di San Vitale heeft naar mijn smaak de allermooiste mozaïeken, het is heel rustig in de kerk en je mag overal fotograferen. De vorm van de kerk met z'n acht bogen is harmonieus en de sfeer in de kerk is goed. Een mooi besluit van een hele mooie reis!

Lang niet alle Italië foto's staan op deze site. De mooiste 200 op schermvullend formaat kan je vinden op de Italië CD. Klik hier en bestel de CD van Italië!

Reis door naar Australië en Nieuw Zeeland - een lange reis van drie maanden! Of klik op de pijl om deze Italië reis opnieuw te starten.

Terug naar Virtual Traveling home