Toscane - 'Monti di Chianti'

We zijn op weg naar Italië! Met een rustig gangetje rijden we over de snelweg, dwars door Zwitserland, een prachtige route met steile besneeuwde bergen gelegen rond grote spiegelende meren. Om ons heen zoeven auto's langs die kennelijk aanmerkelijk minder moeite hebben met de omhoog lopende wegen dan wij. De Opel Kadet kan onze caravan maar net trekken, waarbij het temperatuur indicatie metertje regelmatig angstwekkend dicht bij het rode gedeelte staat te trillen.

Vergeleken met onze verre reizen van voorgaande jaren is de Italië reis zeer relaxt. We hebben de caravan bij ons, dus onderdak is altijd beschikbaar. We wisselen dagen met lekker lui voor de caravan in de schaduw zitten lezen af met sight-seeing. De Italiaanse steden die we bezoeken zijn zonder uitzondering zeer de moeite waard, maar het is dermate heet dat we geen behoefte hebben de steden uitputtend te bezichtigen. Het is half augustus, heel Italië viert vakantie en heeft kennelijk wel behoefte aan het uitputtend bezichtigen van de eigen steden. De maanden mei en september lenen zich beter voor stedenbezoek, zo lezen we in onze Lonely Planet - want ja, we zijn zeer gehecht geraakt aan onze LP's en de herziene lekker dikke Italië editie bleek net uit te zijn.

De eerste streek die we in Italië bezoeken is Toscane. Even voorbij Florence verlaten we de snelweg en duiken de 'Monti di Chianti' in. Smalle, kronkelige weggetjes voeren ons steeds verder de heuvels in. Ik zit achter het stuur en heb de route naar een aanlokkelijk afgelegen camping al helemaal in mijn hoofd zitten. Jac, mij kennende, heeft enige argwaan als ik enthousiast steeds kleinere weggetjes insla. We hebben een oude kaart waarop hele stuwmeren aan de verkeerde kant van de weg liggen, wat het kaartlezen niet vergemakkelijkt. Zodoende missen we ook de eerste camping die op de kaart aangegeven staat. In de Monti di Chianti blijken verbazingwekkend weinig campings te liggen. In feite zien we na een half uur rijden pas één bord dat naar een camping wijst, terwijl de Monti di Chianti toch een toeristisch gebied is. Als je een bord ziet denk je vaak dat de camping niet ver kan zijn. Dit is in Italië niet waar. We volgen het bord, dat ons keurig steeds verder de Monti di Chianti instuurt. We rijden dwars door de bossen. Zo af en toe vangen we tussen de hoge bomen door een glimp op van glooiende dalen en midden op een stompe heuvel gelegen dorpjes. Na een kilometer of tien in een tergend langzaam tempo afgelegd te hebben - de weg blijft maar steil omhoog gaan - zien we weer een bord dat naar dezelfde camping wijst. Inderdaad, geheel toevallig is dit die afgelegen camping! Na nog vijf kilometer ploeteren en hopen dat er geen tegenliggers plotseling met een noodvaart de bocht om komen duiken, komen we bij de camping aan.

Camping 'Piano Orlando' is prachtig gelegen hoog in de heuvels, omgeven door bossen. Plaats genoeg nog, zo te zien en ze hebben zelfs een flink formaat zwembad! Het duurt even voor we ingecheckt zijn - bij aankomst was de beheerster 'even weg' en toen ze eindelijk weer terug kwam was er inmiddels een Italiaanse familie gearriveerd, die vanzelfsprekend voorrang had bij het inchecken. Het meisje gebaarde nog even richting een invalide moeder die in de auto bleef zitten (ze was overigens zo dik dat ze ook zonder handicap niet had kunnen lopen in die hitte), kennelijk als uitleg aan ons dat zij echt eerst moesten inchecken. Na het invullen van de formulieren en een heel verhaal over de opera, waar onze beheerster kennelijk veel van hield, verdween ze samen met de Italiaanse familie om hen het huisje dat ze gehuurd hadden te wijzen. Jac begon een beetje te balen toen ze nogmaals lang wegbleef en stelde zich strategisch op voor het afgesloten loketje, om een nieuw aangekomen familie duidelijk te maken wie er nu aan de beurt was (daar is overigens in Italië heel wat meer voor nodig dan alleen een strategische opstelling). Maar goed, uiteindelijk kunnen we inchecken en we krijgen een mooie schaduwrijke plaats, vlak bij het zwembad en direct tegenover het barretje met terras.

Na lekker gezwommen te hebben maken we een wandeling in de omgeving. Vlak bij is een natuurparkje, met vijvers en eenden, grote kooien met papagaaien, er staan ook nog bordjes richting herten en everzwijnen, maar die zien we nergens. Het uitzicht is prachtig, we zitten kennelijk op het hoogste punt van de Chianti heuvels. Wat verder naar beneden maken de bossen plaats voor uitgestrekte landerijen gewijd aan de druiventeelt of aan de olijven. Enorme boerderijen - sommigen lijken meer op een landgoed - kijken uit over hun eigen wijngaard. Het is negen kilometer rijden naar de dichtstbijzijnde plaats, Radda in Chianti, een allerschattigst dorpje met een mooie oude kerk en wel twintig verschillende winkels die alle plaatselijke Chianti wijnsoorten verkopen. De camping ligt strategisch midden tussen Siena en Florence. Bij de uitgang van de camping staat zelfs een bordje wat zowel naar links als naar rechts Firenze (Florence) aangeeft, alle wegen leiden naar Florence of zo iets.

Het natuurpark is een uitgelezen plaats om te picknicken. Overdag zoeken vele Italianen de koelte op van de beschaduwde plekken in dit hoog gelegen park. Grote families bezetten lange houten banken en brengen daar probleemloos de hele dag door met eten, drinken en praten. Hetzelfde doen ze overigens op onze camping. Baby's, tienerzonen, oma's, iedereen is er bij en doet mee. Verhitte discussies - de chianti wordt aangesleept in plastic vijf liter containers. 's Ochtends vroeg kom ik de oude mensjes tegen bij de wc, één vrouwtje loopt zo gebogen dat ze nauwelijks meer iets ziet, toilettas onder de arm geklemd, schuifelend stapje voor stapje. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet want het is maar behelpen in de krappe wc's zonder bril en bij de wasbakken zonder plankje, maar iedere morgen weer komt men keurig gekleed, gepoederd, de haren in een knotje, uit de wasgelegenheid te voorschijn. Jonge meisjes verzorgen zich tot in de puntjes, mooi opgemaakt, haren ingewikkeld gevlochten, spannende kleren waar je alleen in Italië mee kan rondlopen zonder jezelf belachelijk te maken. Ik loop er heel wat nonchalanter bij, doorgaans alleen een T-shirt over m'n bikini aan. Jac loopt gewoon in z'n zwembroek, lekker makkelijk.

Aan het eind van de middag vinden wij dat we wel een lekker koud biertje verdiend hebben. De wijn is in Italië uitstekend, maar bier is duur en niet bijzonder. Hier hebben we ons op voorbereid door een heel krat tripel mee te nemen, lekker Belgische Westmalle en Leffe. We gaan voor de caravan op onze luie stoelen op ons gemak van de rust genieten. Midden in de bossen, zalig. Vlak voor onze caravan stopt een Fiatje. Er stappen drie mannen uit. Even later komt er een klein oud busje aangereden, dat ernaast stopt. Recht voor ons uitzicht dus. Een jonge man in twijfelachtige kleding begint het busje uit te laden. Er komt van alles te voorschijn waarvan we niet goed weten wat het is, een soort stellages. Dan verschijnen er enorme luidsprekers. We beginnen een angstig vermoeden te krijgen. Wat stond er ook al weer op dat papier wat opgeplakt was naast het loket vooraan? Ik ga eens kijken en met mijn beste Italiaans begrijp ik dat voor vanavond een rock concert gepland staat. Recht voor onze caravan. We vluchten naar het park om te eten en blijven zo lang mogelijk weg, maar bij het terugwandelen horen we al van verre dat het concert nog niet afgelopen is. Luid gedreun weergalmt over de bossen. De volle maan duikt weg achter de bomen. De weg naar de camping toe staat propvol met auto's, lukraak tussen de bomen neergezet. Het terras van de bar is geheel gevuld met dansende Italianen. De zangkwaliteiten van de leadzanger zijn erbarmelijk en met zijn kale hoofd en bolle, half ontblootte buik is hij ook niet helemaal het spannende Italiaanse type wat ik me bij een rockzanger voorstel. Tegen één uur wordt het wat rustiger.

De volgende dag kijken we op het aanplakbord wat er verder nog boven ons hoofd hangt. Geen zorgen, men heeft een uitgebreid programma verzorgd voor de komende dagen. Vanavond een zanger, morgen karaoke en dan weer een accordeonist. Je zal het weten als je midden augustus in Italië op vakantie gaat!

Terug naar Virtual Traveling home