Capri

Vroeg in de ochtend nemen we de boot van Sorrento naar Capri. Net zoals voorgaande dagen is het heiig boven het water. Vandaag lijkt het ook wat slechter weer te worden, donkere wolken trekken dicht boven Sorrento. We moeten lang wachten op de boot, je kent het wel: haasten haasten want ieder moment kan de boot vertrekken volgens de vrouw achter het loket, maar als je dan eenmaal veilig op de boot zit gebeurt er helemaal niets meer. Behalve dan die wolken, die steeds dreigender oprukken. Het zal toch niet weer gaan regenen juist als we op een boot zitten? Ik kijk voorzichtig naar Jac, die geheel neutraal naar de lucht staart. Nee, het blijft dreigen maar gaat niet regenen en uiteindelijk vertrekken we toch, varen langs de kust, onze camping ligt verscholen in de boomgaard tegen de steile helling op, een verrukkelijk windje brengt na dagen en nachten van hitte eindelijk wat verkoeling. Het eiland van Capri is opeens heel dichtbij, het lijkt nauwelijks echt zoals het daar met z'n steile rotsen uit de zee opduikt. Boven Capri is, heel merkwaardig, geen wolk meer te zien. De Griekse mythe van de sirenen, die hier bij Sorrento een groot gevaar vormden voor de passerende boten, of liever voor de bemanning, dat is dus de mannelijke bemanning, voelt als je hier op zee vaart toch reëler dan thuis in het nuchtere Holland.

Voor mij zijn het echter niet de sirenen die lokken, maar is het Capri zelf. Wat een ongelofelijk prachtig eiland. De haven is boordevol toeristen en ik ben teleurgesteld als blijkt dat de 'Grotta Azzurra' niet bezocht kan worden omdat de zee te ruw is. Andere grotten zijn wel open, maar juist de mooiste, de Blauwe Grot, niet. Jac en ik zijn vol onbegrip, voor ons gevoel is de zee vrijwel spiegelglad. Nu hebben we wel veel meer tijd om het eiland te bekijken en daar zijn we niet rouwig om - al heb ik maar niet gevraagd wat Jac vond van de klim van de haven naar het hooggelegen centrum van Capri stad (je kan ook de toeristentram nemen of nog erger een open taxi, maar wat is er nu leuker dan over binnendoor trapjes zelf je weg vinden?). We komen op het kleine Piazza Umberto uit, waar we vriendelijk opgevangen worden door een ober die al onze wensen blindelings weet te raden: schaduw, water en een enorme coupe granita lemon - vergruizelde ijsblokjes met citroen. Hemels. Het afrekenen was iets minder hemels, dertig gulden vonden we zelfs naar Italiaanse Piazza-maatstaven wat overdreven.

We lopen door een smal straatje - twee ezels of toeristen kunnen elkaar net passeren, struikelend over de ongelijke kinderkopjes - verder het eiland op. Het straatje wordt aan weerskanten begrensd door muurtjes van los gestapelde stenen, zo hier en daar een nisje met een Maria beeldje, gesloten voordeuren omringd met bloempotten, ingewikkelde hekken bieden toegang tot tuinen vol bloemen, vrolijk blauwroze gebloemd keramieken naambordjes geven de namen van de gelukkigen die hier wonen. Ik kan net over de muurtjes heenkijken en zie rommelige tuintjes met schommelstoelen, witte huisjes overwoekerd met klimop, piepkleine wijngaarden, in de verte de zee en nog verder de uiterste punt van het schiereiland van Sorrento.

We lopen verder, het wordt steeds rustiger. In het centrum van Capri zijn veel toeristen, die in geringere mate uitwaaieren over het eiland. De sfeer op het eiland is echter onaangetast, je kan je moeiteloos voorstellen dat het hier honderden jaren geleden niet wezenlijk anders was. Het uitzicht wordt steeds weidser en na een scherpe bocht staan we opeens voor een restaurantje, vanwaar je een prachtig uitzicht op zee hebt. Op het terras is nog plaats in de schaduw en we genieten van het weidse uitzicht, het lijkt bijna alsof we op een boot zitten, zo plots wijkt de rots achter het terras naar beneden en zo dichtbij lijkt de zee. Alsof je er zo in kan duiken! We drinken een wijn van het eiland, heerlijk zacht bij de huisgemaakte ravioli, gevuld met eveneens zelfgemaakte geitenkaas.

Na geruime tijd geluierd te hebben op het terras, volgen we het pad verder naar de 'Arco Naturale', een op natuurlijke wijze ontstaan enorm boogvormig gat in een rots. Door de boog heen zie je de zee, ver onder ons, hoe diep het is kan je alleen afleiden uit de piepkleine afmetingen van de vele boten die dicht rondom het eiland varen, aanleggen in baaien en de vele grotten bezoeken. Als je in de verte kijkt is de zee azuurblauw, vlak bij de rotsen verkleurt het water turkoois en recht onder ons kijken we zo op de bodem, dwars door het heel lichtblauwe water. Hier hoog op de rotsen vangen we een klein beetje wind, zodat het goed uit te houden is op ons stenen uitkijkplaatsje in de schaduw van een boom. De wind ruikt naar naaldbomen en een heel vage bloemengeur.

Terwijl we met een ruime (ahum…) omweg teruglopen via klooster en winkelstraatjes naar de haven, mijmer ik dat ik hier woon. OK, misschien niet in augustus, maar in de lente en de herfst zal het hier prachtig zijn. De herfst in Nederland kan ook heel mooi zijn, als het echter maar door blijft miezeren denk ik even aan Capri. Dat moet je overigens niet te lang doen, anders zou je echt nog verhuizen.

Terug naar Virtual Traveling home