Op deze bladzijde kan je foto's zien van de 'Diwan-i-Am', de hal waarin de keizer vroeger openbare audiënties hield om te luisteren naar de problemen van zijn onderdanen, en foto's van de 'Diwan-i-Khas', de hal voor de privé audiënties met hoge regeringsbeambten en andere vertrouwelingen. De interieurs zijn prachtig gedecoreerd met ingelegd marmer en de ruime vertrekken met boogvormige plafonds zijn zeer indrukwekkend - zelfs nu ze geheel leeg zijn. Leeg afgezien van de ladingen toeristen dus, maar verreweg de meeste toeristen zijn Indiaas en merkwaardigerwijs doen zij geen afbreuk aan de sfeer, maar versterken eerder het mysterieuze oriëntaalse gevoel dat je krijgt als je door deze vertrekken dwaalt.

Door ingenieus marmersnijwerk kan je de buitenwereld zien. Welk een kontrast is er tussen de rust hier binnen en de drukke, lawaaierige markt buiten!

Als we teruglopen naar de uitgang kopen we bij een van de kraampjes in de bazaar wat te drinken. Het is ongelofelijk warm, ergens dicht tegen de 40°C. We hadden niet verwacht dat het zo warm zou zijn - tenslotte is het in Holland in Oktober heel wat dichter bij de 0° dan bij de 20°C! Verder had ik ook niet verwacht dat ik er zo'n last van zou hebben, maar de combinatie van zoveel mensen dicht op elkaar en een zo hoge relatieve vochtigheid blijkt zeer zwaar te zijn.

We zitten op krukjes naast het kraampje waar we onze drankjes gekocht hebben, een speciale eer kennelijk alleen voorbehouden aan buitenlanders. Er zijn trouwens niet veel buitenlanders - gelukkig, want er zijn maar twee krukjes! We zien voornamelijk Indiase toeristen langskomen, afgewisseld door een enkel groepje verwilderd om zich heen kijkende Europese of Amerikaanse toeristen. Wij voelen ons precies zoals zij eruit zien... Ik kijk naar de vrouwen, bijna allemaal gekleed in zeer warm uitziende sarongs, zijden doeken met de prachtigste kleurencombinaties die op een speciale manier rond het lichaam gedrapeerd worden. De vrouwen lijken zich niet veel aan te trekken van de temperatuur, maar ik heb toch medelijden met hen. Pas veel later in onze vakantie heb ik ontdekt dat sarongs in feite veel bescherming geven tegen de directe instraling van de zon, maar ik ben nog steeds overtuigd dat je je niet erg vrij kan bewegen in zo'n sarong (ik tenminste zeker niet!).

Wij kijken vol nieuwsgierigheid naar alle Indiase mensen, maar die nieuwsgierigheid is wederkerig, ze vinden ons ongelofelijk interessant! En diverse Indiërs blijken gespecialiseerd te zijn in langdurig, ongegeneerd staren! En ik denk dat ze op hun beurt ook veel medelijden met ons hebben, want Jac drupt continu zweet op de grond en ik heb er ook wel eens florissanter uitgezien!

Zo snel geven we het echter niet op - doorzettingsvermogen gekoppeld aan een in het normale leven misschien wat onaangename koppigheid zijn onmisbare karaktertrekken voor India-gangers! We willen nu te voet naar de Jama Masjid, de grootste moskee van India. Op de kaart van het oude centrum van Delhi lijkt de afstand tussen het Rode Fort en de Jama Masjid minimaal, maar op de kaart kan je niet zien welk een enorme hoeveelheid mensen en riksja's zich tussen het Rode Fort en de Jama Masjid bevinden!

Zodra we de beschermende muren van het fort verlaten, worden we weer besprongen, nu voornamelijk door autoriksja bestuurders die ons heel Delhi willen laten zien. Manmoedig werken we ons al 'No, thanks' roepend door de massa heen, en net als we denken dat we ontsnapt zijn, rijst er een vriendelijk glimlachend mannetje voor ons op. Hij komt ons vaag bekend voor (hoewel, alle Indiërs lijken een beetje op elkaar vinden we, sorry) en ja hoor, het is de bestuurder van de auto-riksja die ons hier afgezet heeft en echt niet hoefde te wachten. We leggen op verontschuldigende toon nog weer eens uit dat we graag willen lopen. Dat is heel niet erg, zo stelt onze chauffeur ons uitermate vriendelijk gerust. Hij rijdt gewoon met ons mee en zodra we van mening veranderen kunnen we in z'n riksja stappen! Zucht. En inderdaad volgt hij ons en stopt iedere 20 meter, stapt uit, trekt met een ruim gebaar het deurtje van z'n riksja open en maakt glimlachend een kleine buiging. Zelfs na de derde keer glimlacht hij nog uitermate vriendelijk. Wij voelen ons nu heel schuldig en ontsnappen richting een met paaltjes afgezette weg die het park in voert. Aan het eind van de weg is de Jama Masjid duidelijk zichtbaar.

Aan de voet van de grote trappen die naar de ingang van de Jama Masjid leiden aangekomen, merken we dat toeristen een andere ingang moeten hebben. Om die te bereiken moeten we omlopen en de route voert over een drukke markt, Meena Bazaar. Een interessant tochtje en we kunnen redelijk ongestoord rondkijken. Kleine straatjes, overal kleuren, dieren, mensen, je kan van alles kopen: kruiden, ingenieus gestapeld fruit, kleden, driewielertjes voor kinderen (hoe verzinnen ze het!) enzovoort. Het licht in India is heel intens, een warmgele kleur, totaal verschillend van het koele, blauwe licht in Holland. Het licht lijkt zich te vermengen met de rijke, zoete geuren die ook in overmaat aanwezig zijn - pikant aangevuld met sporen (en soms meer dan sporen!) urine en stront. Mens en dier verkiezen de straat boven publieke urinoirs, je begrijpt wel waarom als je iets te dicht langs zo'n urinoir loopt! Helaas, daar gaat mijn poëtische beschrijving!

De Jama Masjid is de grootste moskee van India en is gebouwd door Sjah Jahan, net als het Rode Fort. Ook de moskee is een zeer indrukwekkend gebouw, Sjah Jahan zocht het niet bepaald in kleinschaligheid! De moskee heeft een oriëntaalse uitstraling, prachtig gebogen daken en sierlijke, heel hoge minaretten. In de moskee mocht je niet op schoenen lopen (leer is van koeien en koeien zijn heilig), verder moest ik mijn benen bedekken met een shawl. Ik vroeg me natuurlijk af hoeveel been er nu precies bedekt moest zijn en dit blijkt heel simpel: de knieën mogen niet te zien zijn. Persoonlijk vind ik knieën niet zo heel sexy, maar Indiërs schijnen er echt anders over te denken. De buik en het middenrif zijn gedeeltelijk bloot als je een sarong draagt en zelfs zijn de borsten niet altijd helemaal bedekt, maar nee, geen knie te zien!

Het tempelhof binnen de moskee is enorm groot, volgens onze LP kunnen er 25.000 mensen in! Hieronder zie je een foto van een deel van het momenteel lege tempelhof met in de verte de muren van het Rode Fort.

Nu zijn we uitgeput, zoveel indrukken direct na de lange vliegreis is een beetje te veel. In ons hotel nemen we een lekker koud biertje en genieten van de airconditioning. We moeten even wennen aan de overmaat aan service: drie kelners en een hoofdober staan in de houding om een gelijk aantal klanten te bedienen. De kleinste beweging of blik in hun richting zet onmiddellijk een kelner in actie. Kelners mogen de order opnemen en de drankjes gaan halen, maar het openen en inschenken van bier is alleen voorbehouden aan de hoofdober (gratis info voor het geval je ooit nog eens een kelnerbaan in India ambieert!). Bier is erg duur in India en er is niet altijd even makkelijk aan te komen, we zullen onze Belgische tripeltjes nog missen!