Chitwan, pagina 2 van 3

Onze tweede dag in Chitwan brachten we alweer zeer rustig door, niet normaal aangezien je tenminste twee excursies per dag moet doen als je in Chitwan bent! In de namiddag tenslotte boekten we onze olifantentocht  – een verplicht element in je Chitwan bezoek. De tocht zou om vier uur starten, maar om half vier begon het te stortregenen. Pech, dit was pas de tweede keer tijdens onze vakantie dat we regen hadden! We hoopten nog dat de olifantentocht gecanceld zou worden, maar nee hoor, een beetje regen kon toch geen probleem zijn! Gelukkig begon het wat zachter te regenen, maar het met vier volwassenen zitten op een olifant, schuilend in een dun zeer geel regenjasje en trachtend je lens te vervangen zonder die kleddernat te laten worden of te laten vallen bleek vrijwel onmogelijk.

Als je op tv een olifant bekijkt, lijkt het beest zich niet opvallend raar te bewegen. Dit merk je namelijk pas als je erop zit! Afgezien van het gebrek aan snelheid zou je kunnen denken in een kermisattractie te zitten! Natuurlijk hebben we de nodige paardrijdervaring in Mexico opgedaan, wat ook niet echt meeviel, maar ik vraag me ernstig af of ik het drie uur volgehouden had op deze olifant. Gelukkig duurde ons tochtje maar een uurtje en zagen we zoveel dieren dat alle ongerief naar de achtergrond verdween.

Wilde dieren blijken zich niet veel aan te trekken van olifanten, ze negeren ze totaal. En gelukkig negeren ze ook alle schreeuwende toeristen op de ruggen van de olifanten: "Kijk, kijk, een hert en daar nog één, kijk, kijk, een neushoorn en daar heb je een paartje, kijk hoe schattig, ze zijn verliefd!". Hier zie je nog een paar foto's die ik kon maken, maar als gevolg van het slechte weer laat in de middag was er bijna geen licht en moest ik wéér mijn lens wisselen, ik kon de telelens niet gebruiken, verschrikkelijk en het leek wel of ik altijd aan de verkeerde kant van de olifant zat (leuke uitdrukking: 'Aan de verkeerde kant van de olifant zitten', nooit van gehoord?).

Terug op de grond gingen we op zoek naar de gids die ons eerder vanmiddag zijn diensten aangeboden had, toen we de olifantentocht boekten. Hij liep met ons op en legde ons de mogelijkheden uit, maar we hadden inmiddels zoveel slechte ervaringen met mensen die mee opliepen met ons en allerlei diensten in de aanbieding hadden, dat we nogal onbeleefd tegen hem waren. Daar hadden we nu spijt van, want hij leek ons best betrouwbaar en we wilden een jungle wandeltocht bij hem boeken. De olifantentocht was interessant, maar kort (gelukkig!) en we wilden zelf wandelen in de jungle. We vonden de man al snel - of eigenlijk vond hij ons eerder - en hij legde ons uit dat we een tocht konden maken van een halve dag, alleen de jungle in, maar we konden ook een tocht van een hele dag maken, dan konden we zowel de jungle als enkele interessante dorpjes in het reservaat bezoeken. Het idee van de dorpjes sprak me wel aan, maar een hele dag was wat veel voor ons, dus kwamen we een tocht overeen van vier, maximaal vijf uur..

Onze gids waarschuwde ons donkergroene of bruine kleren te dragen, geen lichte kleuren en al helemaal geen rood, want daar scheen de neushoorn net als een stier op te reageren... Ik had geen donkere T-shirts, dus heb ik een origineel 'Chitwan Park' shirt gekocht in de winkel van het hotel. Ik trok het al meteen dezelfde avond aan en merkte dat het niet alleen tegen neushoorns werkte, maar ook tegen muggen! Mijn witte T-shirt lokte enorme ladingen muggen als ik eventjes op ons balkon onder een lamp zat te lezen, maar mijn nieuwe groene T-shirt was totaal niet interessant gelukkig!

De volgende dag gingen we volledig voorbereid op stap, begeleid door onze gids en zelfs een tweede gids! Een beetje veel bescherming voor ons tweetjes, maar dit bleek een van regeringswege verplichte procedure te zijn! Kennelijk maakt de regering zich meer zorgen over toeristjes die omkomen in het park dan over toeristjes die verpletterd worden in een bus ongeluk... Onze oppergids, Raj Gurung, een echte Gurkha, had ons gisteren al uitgelegd dat we zodra we vertrokken een soort familie zouden zijn, die voor elkaar zou zorgen. Het duurde eventjes, maar meer naar het einde van onze tocht bereikten we dit ideaal, zoals je op de laatste foto van deze bladzijde kan zien!

Het weer was goed, wat wolkjes maar geen regen. We wandelden door de bossen, zorgvuldig links en rechts kijkend, maar de enige wilde dieren die we zagen waren wat vlindertjes! Zo nu en dan kwamen we andere toeristen tegen, ook begeleid door twee gidsen en ook aldoor links en rechts kijkend. Op een kruising van diverse zandpaden pauzeerden we even, dit bleek een informatie uitwisselpunt te zijn voor de gidsen. Tot nu toe had niemand veel wilde dieren gezien, maar we kregen wel een tip waar we apen konden zien, niet ver weg. Met hernieuwde moed liepen we door. We trachtten zo weinig mogelijk geluid te maken, maar dit was erg moeilijk door alle droge takjes die overal op de grond verspreid lagen (het kost natuurlijk jaren training totdat je probleemloos rond kan sluipen, zonder gehoord of geroken te worden, zoveel heb ik wel geleerd van al die Karl May's die ik gelezen heb). We vonden de apen inderdaad, een moeder met twee baby's, maar ze waren erg schuw en we konden ze tussen al die bladeren nauwelijks zien (in feite zagen we heel wat meer apen van heel wat dichterbij in Amber Fort, Jaipur...). Dus liepen we door. Onze gidsen toonden ons allerlei sporen van heren, koeien en neushoorns. Nu en dan stopte één van onze gidsen zeer abrupt en stond een minuut doodstil, vermoedelijk om te controleren of het geluid wat hij hoorde werkelijk afkomstig was van een neushoorn die zich voortbewoog door het lange gras. Maar nee, geen geluk.

Onze gids Raj Gurung leerde ons desondanks veel over de jungle. Hij liet ons de jungle niet alleen zien met onze ogen, maar liet ons ook allerlei kruiden ruiken, speciale antiverkoudheid bolletjes eten (mijn verkoudheid was van schrik meteen verdwenen) en plantjes aanraken die zich na de lichtste beroering snel sloten. Op deze manier raken alle zintuigen betrokken, niet alleen je ogen. In sommige landen heb ik vele prachtige dingen gezien, maar ik voelde me niet betrokken bij wat ik zag, het leek erop alsof ik alleen ansichtkaarten aan het bekijken was. Dit gevoel kan weken aanhouden. In India en Nepal hoef je hier trouwens sowieso al niet bang voor te zijn, al het lawaai, het stof en alle troep overtuigen je lichaam snel genoeg dat je echt geen ansichtkaarten zit te kijken!

De gidsen vertelden ons dat we naar een klein meer zouden gaan, Nandan Tal, waar we onze boterhammen konden opeten en misschien ook een neushoorn konden zien. Op weg naar het meer toonden de gidsen ons diverse sporen in het zand, nu vooral van neushoorns en zelfs van een tijger! Geen tijger te zien natuurlijk, maar als je te voet bent in de jungle is het al meer dan spannend genoeg om een pootafdruk van een tijger te zien, hij hoeft niet noodzakelijk 'life' te verschijnen!

Bij aankomst in Nandan Tal bleek het niet nodig om ons geluidloos te verplaatsen, van ruime afstand konden we al geschreeuw en gespetter horen, overduidelijk niet van een neushoorn maar van menselijke wezens! Enkele kleine jongens amuseerden zichzelf in het meer. En - nauwelijks rustiger - vele dichtbij wonende dorpelingen deden de was. Dus geen neushoorn te bekennen. Na een tijdje gingen de dorpelingen weg - hierbij aangemoedigd door onze gidsen, die verontwaardigd waren omdat dit meer verboden terrein voor de dorpelingen was, kennelijk een dagelijks probleem tussen dorpelingen en gidsen.

Met uitzicht op het meer aten we onze lunch. Na een kwartiertje rust zag ik beweging aan de overkant van het meer, waarna een enorme neushoorn te voorschijn kwam! Onze Gurkha gids legde ons uit dat we heel voorzichtig moesten zijn, omdat dit een zeer gevaarlijk exemplaar was. De gidsen hadden veel respekt voor dit dier!  Ik wou natuurlijk weten waaraan hij nu zag dat dit een gevaarlijk exemplaar was, en de gids legde behulpzaam uit dat je een agressief mannetje altijd aan de beschadigde oren en hoorn kan herkennen (ook in het dagelijkse leven nuttige info!). Verder was de neushoorn erg groot, heel wat groter dan de dieren die we gisteren zagen. Inmiddels had de neushoorn zich geheel ondergedompeld in het meer, wat opeens een stuk kleiner leek. De gidsen trachtten hem nog even te laten opstaan door wat takken in zijn richting te gooien, dan konden we hem beter zien. Maar dit had geen zin, gevaarlijk agressief mannetje of niet, hij nam nu zijn bad en was beslist niet van plan het komende uur ook maar een (beschadigd) oortje te bewegen!