San Cristobal

San Cristobal is volgens onze boekjes één van de puurste indianencentra van heel Mexico en wordt dus een bezoek waardig geacht door onze alleswetende reisorganisatie. Ik sliep hier wat onrustig vanwege het vuurwerk (of waren het toch echt geweerschoten?) om vier uur 's nachts. Zo ontwikkelde zich een spannende droom over een Mexicaanse revolutie waar wij midden in zaten. In Chiapas is dit helaas niet zo onrealistisch als je gaarne ziet bij een droom. Ik weet niet meer of het goed af liep.

In San Cristobal wonen vooral Tzotziles en Tzeltales plus nog diverse andere indianenstammen. San Cristobal ligt 2100 meter hoog, weer een heel aangenaam klimaat ja, bezit leuke Koloniale gebouwen (ik kan me er met geen mogelijkheid ééntje herinneren, maar ik klaag niet over het reistempo hoor...) en lijkt zeer geschikt voor een echte kennismaking met de natuur. Eén van de meest bekende omliggende indianendorpjes is San Juan de Chamula. Wat kan er authentieker zijn dan te paard door de pure natuur dit dorp bezoeken?

Helaas sprak deze gedachte ons zeer aan, dus gingen wij samen met zeven lotgenoten 's morgens vroeg op weg naar een manege. De rit was zeer geschikt voor ruiters zonder enige ervaring, zo verzekerde ons het reclamefoldertje. En inderdaad, deze rit is een soort mini-overlevings-paardrijkursus. In drie uur maak je kennis met alle ins en outs van het paardrijden en als het meezit overleef je het ook nog, al merk je dat pas enige dagen later. Hieronder Jac te paard, deze wel heel authentieke foto wou ik je niet onthouden!

In San Juan de Chamula wonen Tzotzil indianen. Volgens mij hebben zij meer toeristen gezien dan hen lief is, alhoewel het geld zeer welkom is bij de doodarme bevolking. Dit heeft een heel dualistisch gedrag gecreëerd: aan de ene kant veel bedelen, aan de andere kant een wanhopige poging authentiek te blijven. Zo bedelen de kinderen om 'une pesos', desnoods in ruil voor hun ziel - indianen geloven zeer terecht dat je hun ziel afpakt als je hen fotografeert. Sommige handelaars hebben ontdekt dat hier geld mee te verdienen is, zo vroeg deze spinster (links) een relatief interessant bedrag voor een fotootje!

Ook in San Cristobal zelf wordt heel veel gebedeld. In feite doet men fanatieke pogingen om allerlei te verkopen, zodat je op bepaalde toeristische plaatsen niet langer dan een paar minuten achter elkaar ongestoord met elkaar kan praten.

Schattige indianenkindertjes - vooral de meisjes van een jaar of 4 waren onweerstaanbaar met grote donkere ogen in mooie, romantisch smoezelige gezichtjes - wisselden uitgeputte moeders af (of oudere zusjes of oma's die nauwelijks meer konden lopen) beladen met minimaal twee baby's. Hier werd de armoe van vooral de indianenbevolking wel schrijnend duidelijk. Heel erg naar allemaal, want je kan niet doorgaan met ceintuurs, kleden, popjes etcetera te kopen. Ik heb zitten bedenken dat toerisme misschien juist wel remmend werkt op de ontwikkeling van deze mensen? In ieder geval is duidelijk dat veel indianenkinderen niet naar school kunnen (onderwijs is gratis in Mexico, maar daar heb je weinig aan als kinderen geld moeten inbrengen) en zodoende ook nooit los zullen komen uit deze uitzichtloze situatie.

Inmiddels zijn we bij de beroemde kerk van Chamula aangeland. In deze kerk mag je echt absoluut niet fotograferen, dat scheen ook voor mij te gelden. Helaas. In de kerk (zie bovenste foto - alleen van de buitenkant dus!) hangt een uitermate bijzondere sfeer door de combinatie van oud-indiaans geloof met katholieke invloeden. Het heet een katholieke kerk te zijn, maar zodra je binnen bent weet je wel beter: de geesten van vroeger zijn zeer aanwezig temidden van de honderden beelden en de rook die optrekt van de vele offers. Je kan de draak steken met de gelovige mannen die hun whisky offer zelf maar opdrinken (aangezien de goden dit toch niet doen), of met de ladingen colaflesjes in rijen opgesteld voor beelden (cola doet boeren, wat boze geesten uitdrijft), maar een beklemmend gevoel zorgt ervoor dat zelfs de meest sceptische toeristen zich ongewoon deemoedig terugtrekken.

Op de markt worden we volgens onze Mestiez paardrijgids ongenadig afgezet, we betalen minstens drie maal meer voor onze authentiek handgeborduurde sjaals dan volgens hem reëel is. Wij werpen nog zachtjes tegen dat de bevolking zo arm is en het voor ons toch een heel goede prijs is en de gids legt uit dat wij juist kopen van de rijkere mexicanen die spullen importeren van Guatemala, arme indianen hebben hun handel op de grond uitgestald of lopen ermee rond. De gids vindt het tot onze stomme verbazing trouwens maar een onzinverhaal, dat al die indianen zo arm zijn. Onvoorstelbaar dat iemand zijn ogen kan sluiten voor iets dat zo duidelijk is! Toch is wat betreft ons prijsbewustzijn het zaad der twijfel gezaaid... Voldoende reden om op volgende markten (bv. Chichicastenango) ongenadig af te dingen - we blijven tenslotte Nederlanders!

De volgende dag staat ons een lange reisdag te wachten, dus vroeg naar bed! Spannende dromen te melden? Gratis uitleg!