San Cristobal
San Cristobal is volgens
onze boekjes één van de puurste indianencentra van heel Mexico en wordt dus
een bezoek waardig geacht door onze alleswetende reisorganisatie. Ik sliep hier
wat onrustig vanwege het vuurwerk (of waren het toch echt geweerschoten?) om
vier uur 's nachts. Zo ontwikkelde zich een spannende droom over een Mexicaanse
revolutie waar wij midden in zaten. In Chiapas is dit helaas niet zo onrealistisch
als je gaarne ziet bij een droom. Ik weet niet meer of het goed af liep.
In San Cristobal wonen
vooral Tzotziles
en Tzeltales plus nog diverse andere indianenstammen. San Cristobal ligt 2100
meter hoog, weer een heel aangenaam klimaat ja, bezit leuke Koloniale gebouwen
(ik kan me er met geen mogelijkheid ééntje herinneren, maar ik klaag niet over
het reistempo hoor...) en lijkt zeer geschikt voor een echte kennismaking met
de natuur. Eén van de meest bekende omliggende indianendorpjes is San Juan de
Chamula. Wat kan er authentieker zijn dan te paard door de pure natuur dit dorp
bezoeken?
Helaas
sprak deze gedachte ons zeer aan, dus gingen wij samen met zeven
lotgenoten
's morgens vroeg op weg naar een manege. De rit was zeer geschikt voor ruiters
zonder enige ervaring, zo verzekerde ons het reclamefoldertje. En
inderdaad, deze rit is een soort mini-overlevings-paardrijkursus. In drie uur
maak je kennis met alle ins en outs van het paardrijden en als het meezit overleef
je het ook nog, al merk je dat pas enige dagen later. Hieronder
Jac te paard, deze wel heel authentieke foto wou ik je niet onthouden!
In San Juan de Chamula
wonen Tzotzil indianen. Volgens mij hebben zij meer toeristen gezien dan hen
lief is, alhoewel het geld zeer welkom is bij de doodarme bevolking. Dit heeft
een heel dualistisch gedrag gecreëerd: aan de ene kant veel bedelen, aan de
andere kant een wanhopige poging authentiek te blijven. Zo bedelen de kinderen
om 'une pesos', desnoods in ruil voor hun ziel - indianen geloven zeer terecht
dat je hun ziel afpakt als je hen fotografeert. Sommige handelaars hebben ontdekt
dat hier geld mee te verdienen is, zo vroeg deze spinster (links) een relatief
interessant bedrag voor een fotootje!
Ook in San Cristobal
zelf wordt heel
veel gebedeld. In feite doet men fanatieke pogingen om allerlei te verkopen,
zodat je op bepaalde toeristische plaatsen niet langer dan een paar minuten
achter elkaar ongestoord met elkaar kan praten.
Schattige indianenkindertjes - vooral de meisjes van een jaar of 4 waren onweerstaanbaar met grote donkere ogen in mooie, romantisch smoezelige gezichtjes - wisselden uitgeputte moeders af (of oudere zusjes of oma's die nauwelijks meer konden lopen) beladen met minimaal twee baby's. Hier werd de armoe van vooral de indianenbevolking wel schrijnend duidelijk. Heel erg naar allemaal, want je kan niet doorgaan met ceintuurs, kleden, popjes etcetera te kopen. Ik heb zitten bedenken dat toerisme misschien juist wel remmend werkt op de ontwikkeling van deze mensen? In ieder geval is duidelijk dat veel indianenkinderen niet naar school kunnen (onderwijs is gratis in Mexico, maar daar heb je weinig aan als kinderen geld moeten inbrengen) en zodoende ook nooit los zullen komen uit deze uitzichtloze situatie.
Inmiddels zijn we
bij de beroemde kerk van Chamula aangeland. In deze kerk mag je echt absoluut
niet fotograferen, dat scheen ook voor mij te gelden. Helaas.
In de kerk (zie bovenste foto - alleen van de buitenkant dus!) hangt een uitermate
bijzondere sfeer door de combinatie van oud-indiaans geloof met katholieke invloeden.
Het heet een katholieke kerk te zijn, maar zodra je binnen bent weet je wel
beter: de geesten van vroeger zijn zeer aanwezig temidden van de honderden beelden
en de rook die optrekt van de vele offers. Je kan de draak steken met de gelovige
mannen die hun whisky offer zelf maar opdrinken (aangezien de goden dit toch
niet doen), of met de ladingen colaflesjes in rijen opgesteld voor beelden (cola
doet boeren, wat boze geesten uitdrijft), maar een beklemmend gevoel zorgt ervoor
dat zelfs de meest sceptische toeristen zich ongewoon deemoedig terugtrekken.
Op de markt worden we volgens onze Mestiez paardrijgids ongenadig afgezet, we betalen minstens drie maal meer voor onze authentiek handgeborduurde sjaals dan volgens hem reëel is. Wij werpen nog zachtjes tegen dat de bevolking zo arm is en het voor ons toch een heel goede prijs is en de gids legt uit dat wij juist kopen van de rijkere mexicanen die spullen importeren van Guatemala, arme indianen hebben hun handel op de grond uitgestald of lopen ermee rond. De gids vindt het tot onze stomme verbazing trouwens maar een onzinverhaal, dat al die indianen zo arm zijn. Onvoorstelbaar dat iemand zijn ogen kan sluiten voor iets dat zo duidelijk is! Toch is wat betreft ons prijsbewustzijn het zaad der twijfel gezaaid... Voldoende reden om op volgende markten (bv. Chichicastenango) ongenadig af te dingen - we blijven tenslotte Nederlanders!
De volgende dag staat ons een lange reisdag te wachten, dus vroeg naar bed! Spannende dromen te melden? Gratis uitleg!