Bhaktapur, pagina 2 van 3

We hebben uitgebreid rondgekeken op Durbar Tole en beginnen nu aan de wandelroute die in onze LP gids beschreven is. Onze bedoeling is meer te zien van Bhaktapur, niet alleen tempels, maar ook het dagelijkse leven. Nu is het niet moeilijk in Bhaktapur beiden tegelijk te zien, aangezien de terrassen van oude tempels gebruikt worden om graan te drogen te leggen en mensen continu bezig zijn met het graan om te gooien, zodat het snel zal drogen. De lucht hangt vol met fijn stof afkomstig van het graan, soms in dikke wolken die het ademhalen bemoeilijken. Ik nies veel, maar ik nies eigenlijk altijd al veel dus het valt niet op. Zoals onze LP belooft, is Bhaktapur een fascinerende stad om in rond te dwalen. En inderdaad, het ontbreken van verkeer maakt het wandelen een lust, vergeleken met Indiase steden maar zeker ook vergeleken met Kathmandu, waar wandelen meer wegheeft van een overlevingstocht dan van een relaxt genieten van de interessante omgeving.

Ik kan deze wandelroute iedereen van harte aanbevelen! Je ziet veel van het dagelijkse leven en - onvermijdelijk - ook vele verschillende tempels,  heel mooie tempels die uitstekend gerestaureerd zijn, wat meer vervallen tempels die toch zorgvuldig bijgeschilderd worden door zorgzame zielen en ook enkele totaal vervallen tempels die kennelijk door iedereen vergeten zijn. De huizen zijn al niet minder pittoresk, rustig wachtend achter de grote water reservoirs, volgehangen met wasgoed of te drogen wol of wat er dan ook te drogen gehangen moet worden. De mensen zijn de hele dag bezig met het graan, of met de was rondom de 'Pokhari', of met het vervoer van vlees, heb je ooit eerder iemand een complete varkenspoot zien vervoeren op een fiets? Hygiëne is niet echt een punt van aandacht in Nepal en India, als je graag vlees eet kan je je beter niet te veel verdiepen in het recente verleden. Vlees wordt op straat verkocht, je ziet het liggen op marktkraampjes, overdekt met vliegen, en als je terugloopt door dezelfde straat lijkt het wel of je nog steeds hetzelfde vlees ziet liggen, is dat nu niet precies dezelfde kippenpoot vraag je je griezelend af de volgende dag... Ik zal erover ophouden, je begrijpt nu wel wat ik bedoel.

Laat in de middag maken we een deal met een taxi die ons morgenochtend vroeg naar Nagarkot zal brengen, een bergrug aan de noordoost kant van de vallei, vanwaar je (alweer) een fantastisch uitzicht moet hebben over de Himalaya, vooral bij zonsopgang, volgens onze LP. Tussen Oktober en Maart moet het uitzicht geen probleem zijn, maar we hebben al zoveel wolken achter de rug in Pokhara, dat we ons afvragen of Oktober dit jaar wel het goede oude na-de-moesson-Oktober is waar we op gerekend hadden! Het was niet zo makkelijk om een taxi te vinden die vroeg wou vertrekken, en toen we er één vonden vroeg hij ladingen geld. Na het nodige onderhandelen gaan we akkoord met een nog steeds zeer hoge prijs, maar de taxi chauffeur zal op ons wachten in Nagarkot en ons na het ontbijt naar het begin van de wandeltocht naar Changu Narayan brengen. Changu Narayan is een prachtige tempel bovenop een heuvel tussen Bhaktapur en Nagarkot. Onze taxi chauffeur legt uit dat hij zeer ervaren is en dat het belangrijk is op tijd te vertrekken, zodat we de zonsopgang niet zullen missen! De zonsopgang willen we zeker niet missen, maar of het nu nodig is om om vier uur te vertrekken, dat betwijfelen we toch. De zon gaat pas om zes uur op en de tocht omhoog kan niet langer dan een uurtje duren. Dus spreken we af om half vijf, nog steeds onvoorstelbaar vroeg!

Natuurlijk komen we veel te vroeg aan in Nagarkot, en moeten een uur in de enorme kou bovenop de berg wachten totdat we wat zon zien! Jacques heeft enkel een blouse aan, maar houdt vol dat hij het absoluut niet koud heeft. Ik geloof hem niet. Een aantal toeristen uit India staat hier ook op de berg te wachten op de zonsopgang en zij nemen niet de moeite om net te doen of ze het niet koud hebben in hun dunne sari met een nog dunnere shawl om hun schouders geslagen en op blote voeten gestoken in de beroemde slippertjes! Het was nog steeds niet wolkeloos, maar we hadden toch wel een veel beter uitzicht dan in Pokhara. De sneeuwbedekte toppen waren goed te zien in de opgaande zon, mooi maar koud!

We waren heel blij dat we nu echte toppen zagen, maar, om heel eerlijk te zijn, vond ik onze bergtocht in Sarangkot, Pokhara, specialer, al zagen we daar weinig toppen en veel wolken! 'Waarom?', vraag je je af en ik weet het ook niet precies. Het had wat te maken met het mysterieuze uitzicht dat het spel van wolken, mist en zon boden in Sarangkot en ook met het gevoel bovenop de wereld te staan, klaar om weg te vliegen! In feite weet je van te voren nooit wat de meest bijzondere ervaring zal zijn, het hangt niet alleen van de plaats af die je bezoekt en de (weer)omstandigheden, maar het hangt ook af van je eigen stemming en in hoeverre je je open kan stellen voor wat je ziet.

Gedurende ons ontbijt in het hotel dat je hiernaast ziet, hadden we prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen, heel bijzonder! Ik hield ze continu in de gaten, aangezien ze ieder moment konden verdwijnen achter de immer oprukkende wolken. Om half acht reden we wat verder met de taxi, de weg af naar het begin van onze wandeling.