Pokhara, pagina 3 van 3
Na ons wandeltochtje trokken we ons terug in de
tuin van het pension, zittend temidden van onze was, die aan waslijnen rondom ons hangt
maar ook over struikjes rondom de tuin gedrapeerd is. 's Ochtends hadden we de was aan de
pensionhoudster gegeven, aangezien een bordje op onze kamer vermeldde dat we niet zelf
onze was in onze badkamer mochten doen! Nu vinden we het niet erg om één of twee keer in
onze vakantie een wasje te doen, maar we konden niet veel meenemen in onze rugzakken en alles wat je een dagje aanhad zat
al onder het stof en het zweet. Dus hadden we er weinig moeite mee om onze pensionhoudster
wat te laten bijverdienen. Hoe fijn om royaal te doen als het je zo weinig kost!
Nu hadden we alle tijd van de wereld om te zien
hoeveel werk de was betekent voor onze pensionhoudster. Ze had geen wasmachine en moest de
was buiten op het stoepje doen, continu op haar hurken zittend tijdens alle was- en
spoelhandelingen. Vervolgens al het water uit de kleren wringen, zodat het me niet
verbaasde dat ze klaagde over pijn aan haar rug. Als je, net als ik, klaagt over hoeveel
werk die stomme was wel is, heb je waarschijnlijk net als ik geen idee hoeveel werk het
ook kan zijn... Alhoewel ik het nog steeds met de machine ook veel werk vind! Maar voor
onze pensionhoudster is het wassen en drogen een dagvullende bezigheid. Al is het lekker
warm, om alles in enkele uren droog te krijgen is toch een kunst, de kleren moeten
steeds verhangen worden om in de zon te blijven - een 'aardige' taak voor het kleine
meisje (een nichtje) dat je op deze foto ziet.
Onze pensionhoudster was een heel vriendelijke
vrouw, mooi om te zien en een beetje verlegen. We vonden het leuk om met haar te praten en
we hadden nu ruim de tijd, dus opende ik het gesprek met mijn bekende gevoel voor takt met
de vraag hoe duur een wasmachine in Nepal is. Dit was zoveel geld veronderstelde ze dat
het zelfs nooit in haar opgekomen was om te informeren hoeveel! (Ik heb het later
uitgezocht en mijn conclusie is dat je heel wat beter een simpele uitvoering in Nederland
kan kopen.) Toen begon ik over het pension, ook al een moeilijk onderwerp, want, zoals
onze pensionhoudster antwoordde, de zes kamers waren eigenlijk onvoldoende om het pension
echt rendabel te maken. Dus vroeg ik of er manieren waren om de
'rentabiliteit' op te krikken en we bespraken allerlei manieren, onder andere meer
samenwerken met de verschillende buren (diverse buren waren familie), pensions samenvoegen
en misschien een restaurantje samen starten. Eigenlijk leek het mij dat er mogelijkheden
genoeg waren, maar het enthousiasme bij de pensionhoudster om echt tot uitvoering over te
gaan was niet groot. Ik zoek kennelijk altijd naar manieren om te verbeteren, om
efficiency te verhogen, maar dat hoeft heel niet het eerste doel bij deze mensen te zijn.
Natuurlijk (of voor ons Westerlingen misschien heel niet zo natuurlijk) hoeven dingen ook
niet altijd verbeterd te worden! Maar misschien is het grootste verschil wel dat ik altijd
geloof dat het mogelijk is om een situatie te verbeteren, als je maar goed nadenkt, begint
en volhoudt! Veel mensen hier hebben daarentegen juist het gevoel dat wat ze ook doen, het
toch niets helpt. Daarom sprak onze gids Raj Gurung in Chitwan me zo aan, hij had wel het
vertrouwen dat hij tenminste iets kon verbeteren en deed dat ook!
De
volgende dag was het de hoogste tijd voor wat actie, dus stonden we bij zonsopgang op om
naar Sarangkot te wandelen, een nabij gelegen bergtop vanwaar je een fantastisch uitzicht
moest hebben over de Himalaya. Bij zonsopgang kon je wat toppen zien, vanaf het dak van
ons pension heb ik wat foto's gemaakt van een door nevel omgeven Machhapuchhare. Die berg
is 6997 meter hoog (zielig hè, komt ie net 3 meter te kort om zich tot de 7000 meter
pieken te kunnen rekenen!), dat is lager dan de Annapurna toppen, maar vanaf hier lijkt
hij veel hoger. Mooi, zoals het roze licht opeens op de berg valt als de zon bijna boven
de horizon komt.
De wandeling was zwaar, het was eigenlijk meer
continu trappen lopen dan gewoon rechtdoor lopen zoals in ons vlakke Holland. Misschien
dat ik daardoor altijd wandelingen onderschat of misschien is het simpeler, ik hou gewoon
van een uitdaging! Heel jammer dat het zo bewolkt was en bleef, we hadden nauwelijks
uitzicht maar de wolken gaven de omgeving iets mysterieus,
een beetje surrealistisch (dat vond ik dus, je hoeft je geen ernstige zorgen over Jacques
te gaan maken hoor).
Het bewolkte weer had ook voordelen, het was heel rustig onderweg daardoor en verder niet zo warm. De inspanning was echter zodanig dat we toch veel dorst kregen! Gelukkig woonden er diverse mensen op de berg, die dit al vaker meegemaakt hadden en dus wat (bij)verdienden aan de verkoop van frisdrank aan zich onvoldoende op de tocht voorbereid hebbende toeristen. We rustten wat op het terras van deze vriendelijke familie. De man sprak wat Engels en legde uit dat het leven hier simpel was, een beetje behelpen, maar hij zou nergens anders willen wonen. In de winter was het wel wat eenzaam, maar hij gaf er niets om als hij Pokhara weken achter elkaar niet kon bereiken vanwege de sneeuw. Als ik zou moeten kiezen tussen een armoedig leven in een drukke stad als Kathmandu of Delhi of een armoedig leven hier, zou ik zeker hier willen wonen. Je bent hier veel vrijer, kan meer doen met minder geld en de lucht is heel wat schoner!
We bleven hopen dat de zon het zou
winnen van de bewolking tegen de tijd dat we de top bereikten (1750 meter). Maar helaas,
het trok eerder nog meer dicht zoals je op deze foto kan zien, genomen van het dakterras
in Sarangkot waar we uitgebreid ontbeten. Het was er zelfs een beetje fris als de zon niet
net tussen de wolken door scheen. We tuurden langdurig in de wolken en dachten steeds nu
eindelijk een top in de verte te zien, maar de mist in combinatie met de wind en de zon
speelden een bedrieglijk spel, wat een voortdurend veranderend uitzicht op lichte en
donkere wolken opleverde, met soms opeens een doorkijkje vol licht. Dit bleef ons doen
hopen dat de wolken later op de dag op zouden trekken. Dus wandelden we nog naar de andere
kant van Sarangkot, waar lange trappen naar de top van de heuvel voeren, met aan
weerskanten van de trap diepe valleien. Aan de ene kant zou de Himalaya moeten liggen, aan
de andere kant ligt Pokhara met z'n meren. Halverwege deze trap stopten we weer om wat te
drinken, van het uitzicht te genieten en over het leven te discussiëren met een andere
Nepalese familie, deze keer een onderwijzer en zijn vrouw. De onderwijzer had vele ideeën
over lesgeven, vond gratis onderwijs belangrijk maar was zelf wel kaste-bewust, hij en zijn
vrouw kwamen uit een hogere kaste. Een fantastische plaats om uit te kijken over de
wereld, omdat je overal vrij uitzicht hebt (OK, ik tel de wolken even niet mee) voel je je
echt boven alle aardse problemen staan!
We namen de lange weg terug - per ongeluk
natuurlijk - en het laatste stuk van de wandeling kostte me nogal wat moeite! De
wandeling was zeker geen teleurstelling, verre van dat, maar we hadden het vermaarde
uitzicht niet gezien (alleen op prachtige posters) en daar waren we nu wel heel
nieuwsgierig naar! Dus besloten we nog één poging te wagen en
morgen voor zonsopgang met een taxi naar Sarangkot te rijden om de zonsondergang te bekijken. Een taxi afspreken gaat
natuurlijk gepaard met het nodige afdingen, eerst probeerden we het via ons pension maar
daar was de prijs wel heel hoog (vergezeld van overtuigende verklaringen, maar hier was de
grens van onze filantropische ambities toch bereikt), dus gingen we zelf op jacht en
wisten een redelijke prijs af te spreken. Tijdens deze jacht regende het, maar dit was
volgens de taxichauffeur die we vonden juist een goed teken, de zonsopgang zou na de
regenbui prachtig zijn...
We stonden om kwart voor zes op. Dit kostte zelfs mij niet zo veel moeite meer, aangezien we telkens vroeg opstonden en om negen of uiterlijk tien uur 's avonds gingen slapen. Dat heb je ervan: geen televisie, geen PC, niets te doen dus... Het was alweer heel bewolkt, dus we vreesden het ergste en inderdaad zagen we weinig bergen. Soms ontstond er plots een gat in de wolken, waardoor we in de verte de echte toppen konden zien liggen! Ik vond Sarangkot weer heel indrukwekkend en had weer dat gevoel van vrijheid. Net alsof je zo weg kan vliegen, mee met de vliedende mist, een aanloopje en weg ben je!
Het duurde even voordat we
onze taxi terugvonden. 's Ochtends vroeg hadden we er niet zo op gelet hoe de taxi of de
chauffeur eruit zagen (het was de broer van de man waar we de deal mee sloten, men heeft
hier altijd eindeloos veel broers en neven in de aanbieding). En hij had kennelijk ook
niet zo opgelet! We konden hem alleen terugvinden met de hulp van zijn collega taxi
chauffeurs, die het bedrag dat we met hem afgesproken hadden gebruikten als unieke
discriminatoire om ons te identificeren! Het werkte en de arme man werd nogal uitgelachen
door zijn collega's, die het erg grappig (en onbegrijpelijk dom) vonden dat je het gezicht
vergat van mensen die je geld schuldig waren! Eenmaal weer terug op de begane grond in
Pokhara namen we een uitgebreid ontbijt. Ik ontbijt thuis nauwelijks of niet, maar hier,
als ik zo vroeg opsta, kan ik om tien uur best een kaasomelet èn een pannenkoek
eten! We
zijn ongemerkt in het standaard Nepalese ritme gegleden: opstaan om zes uur (alleen voor
de luie Nepali trouwens, de goede categorie voor ons), een vroege uitgebreide lunch om
tien of elf uur, avondeten om zes uur en zeer vroeg naar bed.
De bus naar Kathmandu voor de volgende dag hadden
we probleemloos georganiseerd, het enige probleempje was dat de bus de volgende
morgen om half 7 niet op kwam dagen. Of hij kwam dus wel opdagen, maar onze namen stonden
niet op de passagierslijst! De naam van de reisorganisatie waar we geboekt hadden was
'Peace and Heaven' en iedere referentie naar paradijselijke dingen had ons moeten waarschuwen! Ons
reisbureautje verzekerde ons dat we de volgende bus konden nemen, die zou over twee uur vertrekken. Dit
betekent dus over drie uur, altijd een extra uurtje bijtellen, men wil je niet belazeren
maar tracht je niet al te ongelukkig te maken en verkort daardoor de wachttijd met een
uurtje. Dit vonden wij helaas niet acceptabel, aangezien we nog naar Bhaktapur door
moesten en daar bij daglicht aan wilden komen, hotels zoeken in het donker is ons slecht
bevallen. Na enorme discussies met ons en met iedereen in de hele straat die zin had mee
te doen, vond men toch een taxi voor een heel redelijke prijs. Helaas was ik zo blij met
deze oplossing, dat ik geheel vergat ons geld voor de bustickets terug te vragen... Niet
lang getreurd, we hadden een heel relaxte tocht direct naar Bhaktapur en we kwamen ruim op
tijd 's middags aan om een kamer in een leuk hotel met uitzicht op Taumadhi Tole - één
van de centrale pleinen in Bhaktapur - te boeken.