De Rio Usumacinta loopt van Guatemala Hoogland naar de Golf van Mexico, waarin hij ter hoogte van Campeche (vlak bij Uxmal) uitstroomt. De rivier is bijna 1000 kilometer lang en is voor een deel grensrivier tussen Mexico en Guatemala. Langs de rivier liggen diverse Maya tempelcomplexen, onder andere: Pieders Negras,Yaxchilán en Bonampak. We gaan op weg van Flores naar Yaxchilán, wat alleen via de rivier te bereiken is.

Van Flores naar de grensrivier Rio Usumacinta is de weg zo mogelijk nog slechter dan het stuk voor Flores. Onze buschauffeur geeft nu blijk van rally talent op Camel Trophy niveau en zet ongetwijfeld een nieuw wereldrecord op deze afstand! We komen heelhuids aan bij de rivier, waar dorpelingen klaar staan om ons te helpen de bagage in de boten te laden. Dit na enig onderhandelen, waarbij het totale dorp zich rond onze bagage schaart! Hiernaast een plaatje van de boten waar we verder in reisden.

Yaxchilán ligt aan de Mexicaanse kant van de rivier. Onze eerste stop was dan ook bedoeld om de zeer onontbeerlijke visumpapiertjes te bemachtigen - zonder dit papiertje schijn je namelijk Mexico niet meer uit te kunnen. We hadden bijna de kans gekregen dit te testen! In het grenskantoortje in de buurt van de plaats waar we overstapten van bus naar boot, waren alle visumpapiertjes uitverkocht. 'Mañaja misschien', legde de niet al te intelligente douanier uit. (O sorry, hoe ik weet dat hij niet zo intelligent was? Dat kwam dus doordat hij al zeker 10 minuten gezellig met Cora onze reisleidster aan het kwebbelen was voordat hij in het kader van zijn officiële verantwoordelijkheid haar de vraag stelde of ze misschien ook Mexicaans sprak? Een beledigde Cora zei: 'Nee, Russisch!'. Hier begreep hij echter helemáál niets meer van, rare buitenlanders, ze zei toch dat ze Nederlands waren??). Gezamenlijk besluiten we dat één nachtje in de jungle zonder visum moet kunnen. Dus weer verder in de boot, waarop het prompt begint te gieten. Het is wat, met zo'n regengodje aan boord.

Het kampeerterreintje bij Yaxchilán bleek wat primitief. Om te beginnen was het eigenlijk een landingsbaan, waardoor het mooie vlakke stuk juist niet gebruikt mocht worden om tenten op te zetten! Verder was er geen water en geen sanitair, tenzij je het bosje gemarkeerd door het bord 'Welcome to Yachilán' daaronder wilt rekenen? De stank is er in ieder geval wel naar! We hadden nog een heleboel meer te klagen, maar dat doet hier weinig ter zake.

Het enige wat ik misschien nog moet vermelden is, dat onze groep het kampeerterrein moest delen met welgeteld één (1) andere groep. Oók Nederlanders, wat de communicatie niet bepaald ten goede kwam. Zij waren het eerst aangekomen en hadden zodoende de tenten uitgezocht die nog heel waren en mochten als eerste eten (er was geen capaciteit voor twee groepen tegelijk), wij namen wraak door na ons late diner lekker nog wat te blijven hangen met de bootlui. 'Wij' was in eerste instantie niet helemaal de hele groep, maar Jac en ik constateerden al snel: 'When you can't beat them, join them' en kropen terug uit de ongelofelijk vochtige en zeer onbehagelijke tent richting gezang, onder medename van wat verse voorraad namaak whiskey.

Na het hele Mexicaanse en Gualtemalteekse repertoire gehad te hebben, werd het tijd voor het Turkse en het Nederlandse. 'De uil zat in de olmen...' schoot helaas de andere groep in het verkeerde keelgat. De oerwoud geluiden werden totaal overstemd klaagden ze! Zeer terecht overigens, ik hoorde de brulapen pas triomfantelijk aanslaan een half uur nadat we eindelijk rustig waren! De volgende ochtend aan het ontbijt werd onze reisleidster ondervraagt over de doelstellingen van onze vakantie - duidelijk een grote lacune in onze voorbereiding. Nadat het hopeloze van de situatie was ingezien, wenste de andere groep onze reisleidster 'Veel sterkte met je groep!'. Ondanks duidelijke meningsverschillen intern heeft dit gebeuren zeer groepsvormend gewerkt, wat zich uit in het feit dat we nu al aan onze vierde reünie toe zijn!

Bij zonsopgang was het tijd voor de bezichtiging van Yaxchilán. Deze beleving was alle kampeerperikelen meer dan waard. We zagen tempels temidden van de jungle, voorzichtig beschenen door een vroeg zonnetje. En we zagen spechten en prachtige levensgrote vlinders en apen en zelfs een toekan op fotografeerbare positie (prima poserend: kop naar links, kop naar rechts, nogmaals kop naar links, dat was toch de meest fotogenieke kant)! Binnen de donkere tempelruimten hingen vleermuizen alweer lekker te dommelen. Het was net alsof wij de eerste mensen waren die deze Maya ruïne ontdekten (de andere groep bleef ver uit de buurt, merkwaardig nietwaar?).

Yaxchilán is in de achtste eeuw een belangrijk religieus centrum geworden onder koning 'Scherm - Jaguar' en zijn zoon 'Papagaai - Jaguar'. Onze gids vertelde iets over de religieuze praktijken van de koninklijke familie. Het kwam erop neer dat bijvoorbeeld de koning zich met een mes verwondde aan flink bloedende delen zoals tong, zij of penis. De pijn werd bestreden met behulp van drugs, die via de neus of anaal werden toegediend door hulpvaardige familieleden. Door het bloedverlies begon de persoon te hallucineren, waardoor hij in staat was contact te maken met voorvaderen. Op het reliëf hiernaast zie je het mes, de stroom bloed links naar beneden, de drug onder de neus en een vage voorvader hoort op de achtergrond op te doemen. Deze voorvaderen konden advies geven over de te volgen koers in een komende veldslag of aangaande andere moeilijke zaken.

Tot slot nog een kalenderpoefje, ook hier weer bewijzen van de vergaande kennis van de Maya's op astronomisch gebied.

Nog maar 4 ruïnes te gaan!