Varanasi, pagina 2 van 4

De volgende morgen ontbijten we in de tuin. Maar we zijn te laat, na negenen, het is al bloedheet in de tuin en enkele miljoenen vliegen (gevoelsaantal) vallen ons lastig. Dus we zweten ons te pletter terwijl we al in het rond maaiend zitten te ontbijten.

Ondertussen is men hard aan het werk in het hotel, er wordt een extra verdieping bijgebouwd. Vrouwen, gekleed in sarongs (!), wandelen langs, gaan het hotel in en beklimmen de vier verdiepingen hoge trap, terwijl ze maar liefst negen bakstenen op hun hoofd balanceren! En ze zweten niet eens! Ik heb ze maar niet gefotografeerd, ik zou het zelf ook niet zo leuk vinden als luie toeristen mij gingen fotograferen terwijl ik dit soort werk deed. We hebben trouwens op meer plaatsen in Varanasi vrouwen bezig gezien met echt zwaar werk, als straatwerkers of zoals hier als bouwvakkers, ik zag zelfs een aantal vrouwen sjouwen met cementzakken, minimaal 30 kilo zwaar schat ik. Niet bepaald mijn idee van vrouwenemancipatie!

Vlak bij ons hotel was een bank waar we traveller cheques konden wisselen volgens onze LP gids. Dit is om mysterieuze redenen niet bij iedere bank in India mogelijk. Zodra we het hotel uitliepen, kwam er een kleine jongen op ons af met de vraag of we misschien wilden wisselen. Soms lijkt het echt wel of Indiase mensen helderziend zijn! We vroegen hem waar precies de bank was. Die was inderdaad heel dichtbij, zoals het jongetje verdacht behulpzaam liet zien. Terwijl we de bank ingingen, meldde hij nog even dat er ook een andere bank heel dichtbij was en dat hij ons daar best heen wou brengen. Onze LP was heel duidelijk op dit punt: er was zeker geen andere bank in de buurt. Wij legden het jongetje uit dat deze bank prima was. Op zijn beurt legde hij ons uit dat er een kleine mogelijkheid was dat we van mening zouden veranderen als we eenmaal binnen waren, het was nogal druk enzo. Hij wachtte hier buiten wel op ons.

Eenmaal binnen bleek het inderdaad - zoals we al vreesden, het jongetje gedroeg zich zo relaxed - heel erg druk te zijn. Zo'n twintig toeristen zaten op een smalle bank te wachten met papieren in hun hand. Eén toerist stond voor ons aan het loket waar je je traveller cheques moest inleveren voordat je gepromoveerd werd naar de wachtrij. Achter het loket stonden zo'n 7 bank employees tegen elkaar te schreeuwen. Na tien minuten leek het verhitte debat wat af te nemen, maar opeens begonnen twee employees weer op volle kracht tegen elkaar te bulderen. De toerist voor ons had kennelijk dit debat ontketent, hij was totaal platzak en trachtte geld op te nemen van zijn eigen bank in Duitsland. Na nog tien minuten wachten was ook Jacques het zat. Niemand deed iets en het zag er bepaald niet uit dat binnen een afzienbare termijn het werk weer snel en efficiënt hervat zou worden! En dan had je daar ook nog die wachtrij van 20 + 1 toeristen voor ons! Dus besloten we maar eens op zoek te gaan naar die andere bank.

Weer buiten vonden we al snel het jongetje, dat Jacques gerust stelde dat het echt een hele echte bank was en echt geen enkel probleem hoor! Hij nam ons mee naar een winkel gespecialiseerd in de verkoop van zijde, toch niet helemaal conform ons idee van een echte bank! De eigenaar van de winkel legde ons de procedure uit: wij konden van alles kopen en dat dan betalen met een traveller cheque, het wisselgeld kregen we dan in roepies - als er tenminste enig wisselgeld was, wat niet direct zijn doel leek te zijn! Nu had Jacques er echt genoeg van - zo chagrijnig zie ik hem normaal alleen maar kijken als hij problemen heeft met zijn auto of een blauwe envelop tussen zijn post ziet! Maar ik wou toch al wat zijde kopen en waarom niet hier! Dus zei ik tegen Jacques dat we altijd nog weg konden lopen als het ons niet beviel, we zaten tenslotte direct naast ons hotel.

De zijdeman toonde ons ladingen shawls, de ene nog mooier dan de andere, en ook wat batikwerk. We moesten nog wat cadeautjes inslaan en ik wou ook nog een shawl voor mezelf kopen. Verder baalde ik nog steeds van het idee teveel betaald te hebben in Jaipur, voor het Paleis der Winden, dus was ik vastbesloten om hier een betere deal te sluiten. Zoiets neemt zijn tijd, dus niet het kiezen van de zijde die je wil kopen, maar het afdingen zelf. We hebben het hele theater correct doorlopen, zodat we tenminste drie maal bijna vertrokken zijn (Jacques speelde zijn rol van zwaar geïrriteerde echtgenoot zeer overtuigend). Verder was het zeer duidelijk dat ik dacht dat er vele plaatsen waren waar ik heel wat goedkoper zijde kon kopen - altijd waar natuurlijk. De zijde-man legde uit dat dit zijn eerste deal van de dag was en hoe belangrijk het was om de dag goed te beginnen, hij moest wat winst maken, anders zou dit een slecht teken zijn voor de winst die hij de rest van de dag zou maken. Dus dat konden we hem niet aandoen! Ik was zeer met hem begaan, maar veranderde niets aan mijn prijs.

Tenslotte kwamen we een factor 3 lager uit dan de eerstgenoemde prijs en ik vond 30 gulden zeer acceptabel voor de twee shawls en het batikwerk wat we kochten. Het omrekenen van dollars in roepies deed ik maar even zelf, uitgaande van de wisselkoers die we net in de bank gezien hadden. Na enig afronden de juiste kant op was ik zeer tevreden. Onze zijdeman wat minder, maar kennelijk toch nog gelukkig genoeg om zijn spullen te verkopen! Nu moesten we wachten op de aankomst van een persoon die traveller cheques kon wisselen. Dit bleek een oude man te zijn, de Guru van het jongetje dat ons hierheen geleid had. Het jongetje was zeer trots op zijn Guru, hij had Engels van hem geleerd en nog heel veel meer. De man zag er door en door betrouwbaar uit, maar nu wou ik geen enkel risico lopen. Dus heb ik hem eeuwig beledigd - of misschien alleen maar zijn idee bevestigd dat buitenlanders helaas niet gezegend zijn met veel beschaving - door hem te informeren dat we het wisselgeld nog even zouden checken bij de balie van ons hotel, toevallig net om de hoek. Ik voelde me erg schuldig omdat deze man zo vriendelijk en correct bleef en natuurlijk was ook alles OK (maar ik heb het wel gecheckt...). Dit besluit mijn verhaal hoe je geld kan wisselen zonder veel tijd te verspillen met wachten bij de bank... Maar de bank had ook lang geduurd en nu had ik tenminste het gevoel dat wijzelf het initiatief hadden!

Na deze alternatieve wisselervaring gingen we de stad in om een beetje Varavasi-gevoel te ontwikkelen. Een heel drukke stad, je hebt zelfs files bestaande uit louter fietsriksja's. Veel Indiase mensen nemen fietsriksja's, het is goedkoop en een redelijk efficiënt vervoersmiddel, tenminste, zolang je niet in een fietsen file belandt! Om de ladingen mensen en fietsen te ontsnappen vluchten we wat kleinere straatjes in, waarna we de weg kwijtraken temidden van de super smalle, merkwaardig draaiende steegjes tussen de markten en de Ganges. Zelfs hier komen we nog heilige koeien tegen, zie je de verbazing op Jacques' gezicht als hij maar liefst twee koeien tegenkomt in een smal steegje! De markten zijn kleurrijk en datzelfde kan je zeggen van de vele kleine Jain tempeltjes, die zich verstoppen tussen lelijke oude gebouwen. Zo'n Jain tempeltje kan een verbluffende gelijkenis vertonen met een oer-Nederlands draaiorgel, zie hier, niet bepaald een compliment misschien voor de tempel maar wel heel verrassend!