 |
 |
Ngapali beach
We landen met het tweemotorig propellervliegtuig op Thandwe. Vandaar is het niet ver naar Ngapali Beach. Het westen van Myanmar is niet makkelijk bereikbaar vanaf midden Myanmar vanwege de lange bergrug die van noord naar zuid loopt, daarom hebben we het vliegtuig genomen. Ook wel weer een belevenis, op het vliegveld is niets geautomatiseerd c.q. gemotoriseerd: bagage wordt op kruiwagens met de hand geduwd, nergens bagagebanden, zelfs geen auto's die de bagage vervoeren.
We worden met een busje opgehaald van het vliegveld. Deze keer loopt alles vlekkeloos, binnen een half uur worden we keurig uitgeladen voor de Yoma Cherry Lodge, een tamelijk klein hotel met losse bungalows. Er hoort een ruime, goed onderhouden tuin bij met hoge bomen en mooie bloemen, waardoor je naar het restaurant aan het strand loopt. Het is een mooi breed zandstrand waar we alle ruimte hebben, er zijn maar enkele toeristen op het strand. Aan weerszijden van het deel van Yoma Cherry Lodge dat langs het strand ligt staan hoge palmen, een mooi gezicht als je van de zee uit kijkt.
Het hotel wordt gerund door een van origine Engelse vrouw van - naar ze ons later vertelt - 63 jaar. Haar man werkt in Yangon. Ze is heel vriendelijk maar ook heel duidelijk. We komen haar tijdens ons vierdaagse verblijf steeds tegen, ze houdt alles goed in de gaten. Bij onze aankomst loopt ze met een trui aan, het waait een beetje en dan is het met maar een graad of 23 koud, legt ze uit. Wij vinden het zalig weer en gaan ons omkleden en met een boekje op de strandstoelen aan het strand zitten. Uitgestrekt wit zand, wuivende palmbomen, dobberende bootjes, het strand heeft een hoge Bounty-strand score!
Op het strand naast onze Lodge zijn vrouwen uit het nabijgelegen dorpje Linthar bezig met het drogen van kleine visjes (sardines?) op grote netten die op stro op het strand uitgespreid liggen. Een paar vissersboten liggen voor ons strand aangemeerd. Wel oppassen met de ankers en de ankertouwen. Met eb steken de ankers boven het water uit. Het is leuk om van zo dichtbij te zien hoe de vrouwen bezig zijn. Het enige is dat je de vis wel duidelijk ruikt!
Aan het eind van de middag maken we een wandeling naar het dorpje om whisky te kopen. We vinden alleen heel kleine supereenvoudige winkeltjes, maar men begrijpt wat we zoeken en er komt een kleine fles Myanmarese whisky tevoorschijn, waar we maar anderhalve euro voor betalen.
Natuurlijk moet ik de sunset nog even vastleggen, de zon gaat prachtig in de zee onder. Langslopende jongens en zelfs drie politiemannen poseren uit zichzelf om op de foto te gaan als ze mij met mijn grote toestel zien lopen.
We lopen de hoofdweg twee kilometer naar het zuiden af om bij het iets drukkere deel te komen, bij de volgende baai, waar meer hotels zijn en een stuk of zes restaurants bij elkaar zitten. Op aanbeveling van de LP eten we bij Thay Thay kitchen, niet zo mooi verlicht als de andere restaurants maar het eten is inderdaad heel goed, het is goedkoop en de bediening is zeer vriendelijk. We zitten in een grappige mix van tafels: vooraan is een tafel bezet door vier Birmese mannen, de whisky staat midden op tafel. De tafel daarnaast is bezet door twee woest uitziende jonge westerse mannen, wellicht Duitsers, met geheel openvallende mouwloze hemden die tatoeages onthullen. Ze zien er vervaarlijk uit maar zijn erg vriendelijk tegen het personeel, wat hen fascinerend vindt! Dan nog een tafel met een bejaard Engels echtpaar waar de vrouw duidelijk alles regelt, dan onze tafel, nog een westers stel en een tafel met een paar Birmese vrouwen met een kind. Een heel gezellig totaal.
's Ochtends ontbijten we lekker aan het strand. Het ontbijt is prima, met behalve de westerse toast, jam en ei ook steeds iets Birmees. Deze keer soep (Birmezen eten altijd soep), andere keren iets met rijst en vlees. En, een groot pluspunt voor mij: net zoveel thee als ik wil! We praten wat met andere Nederlanders die ook bij Khiritravel geboekt hebben.
Ze leggen uit dat ze niet de platgetreden paden willen bewandelen (Khiritravel houdt het reizen sowieso verrassend...), maar uiteindelijk hebben ze toch vrijwel hetzelfde gezien als wij, die wel de standaard toeristische bestemmingen hebben uitgekozen. En eigenlijk kan je in Myanmar niet spreken van platgetreden paden, daarvoor zijn er gelukkig nog veel te weinig toeristen. Het dagelijks leven in Myanmar is nog maar weinig beïnvloed door het westen, alhoewel de enorme toename van het toerisme zeker veel invloed gaat hebben. Iets waar de meeste Birmezen die wij spreken blij mee zijn, het bewind is niet veel versoepeld maar er is toch een belangrijke stap gezet. Men hoopt dat door de invloed van de toeristen het bewind nog veel opener wordt en natuurlijk is het ingebrachte geld erg welkom. Ik denk alleen wel dat de invloed van het westen ook negatief zal zijn, men leeft hier volgens vaste patronen waarbij het boeddhisme essentieel is. Ook de familiebanden c.q. het samenleven in een klooster ingebed in een dorpje zijn heel belangrijk.
Te snelle verandering zou het sociale leven totaal kunnen ontwrichten. Ook op tal van andere fronten is het zaak dat de Birmezen goed opletten met alle veranderingen, bv bewaren van de authenticiteit van bijzondere plaatsen (er worden grote aantallen hotels gebouwd momenteel) en maatregelen ter bescherming van het milieu. Milieu staat momenteel niet hoog op de agenda, te oordelen naar het afval wat overal zomaar weggegooid wordt. Nog "uitdagingen" genoeg dus (in mijn werk is het taboe om van problemen te spreken...).
Ondertussen liggen wij relaxed aan het strand - de beste stuurlui liggen op het strand! De vrouwen van het nabijgelegen dorpje hebben de vis weggehaald en zijn nu hun netten aan het wassen in zee. Gelach als er een golf wat hoger komt dan voorzien, sowieso zijn de longhi's (de als rok omgewikkelde doeken die zowel mannen als vrouwen dragen) kletsnat geworden. We gaan nog even zwemmen, het is niet koud en de golven zijn precies hoog genoeg om het leuk te maken. Geen enge beesten gesignaleerd! Alleen op het strand een soort krabjes, die mooie ellipsvormige patronen in het zand achterlaten.
De volgende twee dagen ontbijten we ook weer rustig aan het strand, fijn om nu een paar dagen alle tijd te hebben na een toch best druk en vol reisschema. De ene dag wandelen we 's middags
naar de baai ten zuiden van de onze, ook een prachtig strand, nog een stuk uitgestrekter. Er liggen geen vissersboten. Hier zijn wat meer mensen op het strand en ook wat stalletjes, twee vrouwen lopen te venten met grote schalen met ananas op hun hoofd. De andere dag halen we de fietsen af die we gisteren besproken hebben, gratis service van onze lodge. De fietsen zijn redelijk. We fietsen naar een verder zuidelijk gelegen dorpje: Jade Taw fishing village (het kan ook Lontha village zijn, er staan nergens bordjes). Dit is een druk dorpje met veel grotere hutjes, soms echte huizen. Diverse hutjes hebben een grote schotel ernaast staan en zijn dus kennelijk voorzien van satelliet tv, een kwestie van prioriteiten stellen! Mensen zitten wat te drinken of spelen een bordspelletje, sommige vrouwen zijn met voorbereidingen voor het eten bezig of met herstelwerk aan kleren. Er zijn ook diverse winkeltjes. Op het strand liggen overal ankertouwen en steken ankers omhoog uit het zand, in zee is het druk met alle boten. Geen plaats om te zwemmen. Er is veel te doen op het strand, mensen die met kleine bootjes naar iets verder in zee gelegen boten vervoerd worden, allerlei reparaties aan boten, mensen die op een omgevallen kokospalm zitten te praten.
Een Birmese vrouw spreekt ons aan, we denken dat ze wat wil verkopen maar ze wil graag even praten, haar Engels oefenen. Ze was vroeger lerares Engels, inmiddels is ze gepensioneerd. Toen ze jong was, was het prima om Engels te leren en te spreken, maar naarmate het militaire regime meer macht kreeg werd het verdacht om Engels te spreken, een soort van heulen met de vijand, de vroegere onderdrukker. Ze is erg blij dat het nu geheel geaccepteerd is om Engels te spreken en dat iedereen het wil leren. Ze heeft veel kritiek op het schoolsysteem, wat bijzonder ouderwets is zegt ze, vooral gebaseerd op het klassikaal opdreunen van de te leren stof, zoals wij ook regelmatig zelf horen als we langs een school lopen. Ik vraag haar naar de positie van vrouwen en ze antwoordt dat vrouwen geen belemmeringen in de weg gelegd worden, Boeddha heeft zelf ook geen beperkingen voor vrouwen opgelegd (behalve dan het goud beleggen van de Boeddhabeelden en dat is overigens natuurlijk niet door Boeddha zelf verboden, het zou niet in lijn van de bescheidenheid van zijn karakter zijn om bij leven voorschriften te geven over het vereren van beelden van hem!). Wel is het zo dat vrouwen vrijwillig een stapje terug doen, vertelt ze. Ik hou braaf mijn mond.
Verderop langs het strand stopt het vissersdorpje, het strand gaat hier sterk de bocht om. Hier groeien mangrove boompjes die bij eb helemaal droog staan en waar dan allerlei troep uit het water in achterblijft: gescheurde kleding die blijft hangen alsof de mangrove wortels een soort kapstokken zijn, op de grond en lager tussen de wortels allerlei resten plastic. Ik hou nog een luguber fantasieverhaal tegen Jac over aanspoelende lijken maar geen lijk te bekennen gelukkig, merkwaardigerwijs ziet het er niet triest uit maar vormt het een heel fotografiek geheel.
Teruglopend zoeken we wat schelpen. Een vrouw die ons ziet zoeken komt aanlopen met twee prachtige grote schelpen, die we gewoon mogen hebben (heel vriendelijk, maar terug in Nederland komt er een rare stank uit en heb ik heel wat werk om de resten van de originele schelpbewoners te verwijderen... gelukkig hadden we ze goed in plastic verpakt). Kinderen begroeten ons enthousiast: "Hello!" of "Mingalabar!". We zien maar een paar andere toeristen. Het is eb geworden en de boten trekken aan hun ankertouwen, soms moeten we over een gespannen touw heenstappen.
Later die middag liggen we weer aan ons eigen strand, samen met diverse andere gasten van Yoma Cherry Lodge. De visvrouwen zijn op het strand ernaast bezig met het uitspreiden van stro. Regelmatig staan ze naar ons te staren en met elkaar te ginnegappen, ik vermoed dat ze het maar een rare vertoning vinden, die vrijwel blote witte (soms gevaarlijk rode...) mensen liggend op stoelen, ieder met een boek of tijdschrift of elektronisch apparaat. Een paar kinderen komen bij mij kijken, een meisje kan wat Engels spreken, een paar woorden, maar ze begrijpt niets van wat ik zeg. Ik probeer haar wat woorden te leren en we maken een mini zandkasteel, het zand is te droog om echt iets te bouwen. We geven de kinderen wat snoepjes. De
kinderen zijn er erg blij mee, maar fout natuurlijk van ons, zo gaan ze iedere toerist om snoepjes vragen. Overigens hebben wij zelf ook diverse keren in tempels van Birmese vrouwen snoepjes aangeboden gekregen, of eigenlijk vooral Jac, die valt enorm in de smaak bij de Birmese vrouwen. Was in Vietnam en Cambodja ook al, hij heeft ook wel wat van een Boeddhabeeld...
Dan ontbijten we voor het laatst aan het strand, ons vliegtuig gaat in de loop van de middag. We nemen afscheid van onze favoriete serveerster, ze vindt het oprecht verdrietig dat we weg gaan en geeft mij een armbandje als aandenken. Niet het armbandje, maar het gebaar blijft me bij. De vrouwen van het vissersdorpje zijn bezig met het uitspreiden van nieuwe vis. Het idee dat we overmorgen weer in het winterse Nederland zullen zijn voelt heel onwerkelijk.