 |
 |
Kalaw
De nachtelijke busreis van Mandalay naar Kalaw voert over een weg vol haarspeldbochten. De bus rijdt hard, we zien de donkere struiken vlak langs het raam schieten en verder zien we niets. Maar niet te veel nadenken over de kans op ongelukken... Dit is verreweg de minst comfortabele nachtbus tot nu toe (dagbussen zijn sowieso veel minder comfortabel, die worden meestal op kortere afstanden gebruikt), de zitplaats is zelfs voor mij aan de krappe kant, geen dekentje, een oude bus. De stopplaats aan het eind van de avond is ook heel eenvoudig. Een onooglijk smal paadje met grote plassen water (hopelijk...) voert langs het restaurant naar de wc's. Hurktoiletten natuurlijk, de vrouwen toiletten moeten me gewezen worden, die hebben ze om de hoek verstopt. De plaats waar je je handen kan wassen is nog beter verstopt, pas bij het wegrijden zie ik dat die aan de andere kant van het restaurant ligt.
Er zit nog een vijftal andere westerlingen in de bus, die gaan direct door naar Taunghy, Inle lake. Verder allemaal locals. Om twee uur 's nachts stopt de bus. We schijnen in Kalaw te zijn. We stappen uit op een verlaten straat met een paar lage huizen. De nachtelijke aankomst is weer net zo onduidelijk als de vorige keren. We zouden opgehaald worden door mensen van ons hotel, Dream Villa, maar er staat alleen een jongen die aan het gebaren is. De communicatie gaat erg moeizaam,
voor zover we begrijpen is hij niet van het hotel maar wil hij ons wel brengen en ook helpen wat bagage te dragen, we moeten een eindje lopen, bergopwaarts. Het is niet ver gelukkig maar wel steil. Dream Villa is geheel afgesloten, de jongen moet lang bellen voordat er iemand komt. De receptionist bladert in een groot receptieboek en gaat met de vinger over de bladzijde. Dit zit weer niet goed vrezen we, heel vervelend want we hebben zelfs voor een halve nacht al betaald en om van twee tot negen uur in de receptie te zitten spreekt ons niet erg aan. Gelukkig verschijnt er opeens toch een sleutel!
De kamer is eenvoudig: geen koelkast, weinig ruimte en een heel simpele badkamer waar je bij het douchen meteen de wc en de wasbak reinigt en erg op moet passen om niet meteen je handdoek ook te reinigen. Niet bepaald de beloofde "de luxe" kamer. Dat valt vooral Jac erg tegen, hij is toch al uit zijn humeur omdat hij in de bus ontdekt heeft dat je naar het bergdorp Kalaw gaat om een trekking te doen naar "local villages" en "tribes" en dat dat dus weer bergop wandelen inhoudt. Hadden we voor de reis uitgebreid besproken, Jac wou ook graag een bergdorpje bezichtigen, nou ja, om precies te zijn wel het dorpje maar dan zonder het "berg" ervoor. Jac gaat meteen slapen, ik ga voorzichtig aan toch maar even douchen eerst.
Om negen uur gaan we ontbijten, een heel eenvoudig ontbijt, wat niet bijdraagt aan Jacs humeur. De thee is lauw (ik ben reuze precies op mijn thee), voor Jac vraag ik wat extra toast. Direct na het ontbijt worden we opgevangen bij de receptie: er is een "small problem". En ja hoor, de kamer was overbooked of eigenlijk was de kamer helemaal niet geboekt, we hadden veel geluk dat de kamer vrij was toen we kwamen! Vanavond was het hotel helemaal vol. Ik bedenk berouwvol dat wij met al ons geklaag nog wel heel blij mogen zijn dat het hotel ons zo keurig opgevangen heeft!
De vrouw van de receptie belt onze reisorganisatie: Khiritravel. Ik krijg een vrouw aan de lijn die verontschuldigingen aanbiedt en uitlegt dat we voor ons een ander hotel geboekt is, een heel nieuw hotel, Pine Breeze hotel. Ik vraag nog even of ze wil checken of er geen problemen zijn bij Inle Lake met het hotel, onze volgende stop voor vier nachten. Ze werd wat vaag, mompelde iets dat ze dat pas 1 dag van te voren wist of zo en toen werd de lijn erg stil. Misschien had ze me op hold gezet maar ik hoor een minuutlang niets meer dus ik leg maar op, niet bepaald overtuigd dat alles piekfijn geregeld is voor Inle Lake. Pine Breeze hotel is vlakbij, alleen wel weer verder omhoog. De weg is erg steil, Jac is reuze blij...
Gelukkig is Pine Breeze hotel uitstekend, we zitten op de tweede verdieping en hebben prachtig uitzicht over Kalaw en de omringende heuvels vanaf ons rondlopende balkon, we hebben een koelkast en een airco (de afstandsbediening ontbreekt maar we hebben nu geen airco nodig) en zelfs een tv met Eurosport erop zodat we tennis kunnen kijken, de Australian Open is aan de gang. Het humeur van Jac verbetert.
Volgens de knappe en bijzonder vriendelijke receptionist is in Kalaw vandaag de zogenaamde vijf-dagen-markt, dat is een reizende markt die wisselt tussen verschillende plaatsen. Geluk dus dat de markt nu net hier is. We lopen - bergafwaarts - naar de markt in het centrum van het kleine plaatsje. De markt is heel groot en overvol. Alle mensen die rondom Kalaw in de bergdorpen wonen komen naar de markt toe om gewassen die ze verbouwen te verkopen en dingen die ze niet zelf kunnen produceren te kopen. Groentes, kruiden, bloemen, maar ook allerlei plastic producten en drogisterijartikelen, bieden een fotogenieke aanblik. Diverse toeristen (waaronder ik) wringen zich in allerlei standjes om de combinatie van kleurrijke producten en interessante locals zo goed mogelijk vast te leggen, niet eenvoudig door de enorme drukte en de grote licht-donker verschillen tussen de felle zon en met plastic afgedekte stukken.
Vlakbij de markt vinden we een winkeltje waar we nieuwe whisky kunnen kopen, black label. De verkoper
moet op de balie klimmen om de fles van de bovenste plank te pakken. Daarna moeten we even wachten, er wordt iemand op uitgestuurd om de prijs te vragen. Kennelijk verkoopt men niet vaak deze whisky! Het wachten loont, de prijs is maar (omgerekend) 22,50 euro. Jac is weer even blij, een goed moment om op zoek te gaan naar een bureau waar ze trackings verzorgen! "Sam’s trackings" is volgens de LP dichtbij en die vinden we inderdaad vlot. Het kantoortje wordt bemand door een aardige oudere, gezette vrouw. Ze heeft alle begrip voor Jacs' aarzelingen bij bergop lopen en adviseert een trackings van 5 1/2 - 6 uur die meer afwisselend omhoog en omlaag gaat. De tocht loopt door een natuurgebied naar een "viewpoint" (dan ben ik al helemaal verkocht...). De LP doet er nog een schepje bovenop: je hebt daar "sweeping views" over de heuvels! De vrouw is heel enthousiast over het uitzicht en vertelt dat er een restaurant staat, zodat we rustig kunnen zitten. Dan gaat de tocht verder langs een dorpje van de Palaung. Volgens de LP komen we langs de dorpjes Ywathit en Tar Yaw. Jac vraagt de vrouw of ze denkt dat hij de wandeling aankan. Ze verzekert hem van wel, ze is zelf ook wat gevuld en ze kon het ook en haar broer is veel dikker en die is zelf gids. Maar wel veel jonger, zegt Jac. Ietsje wel gaf de vrouw toe, maar Jac was natuurlijk niet oud zei ze er meteen achteraan met een glimlach. We hebben de tracking afgesproken voor morgenochtend half 9.
Vervolgens drinken en eten we wat op een terrasje aan de overkant van de hoofdweg door Kalaw en lopen daarna terug naar onze kamer. Federer speelt tegen Tomic, we kijken lekker relaxed naar de wedstrijd. Ik schrik wakker van de telefoon: de receptie meldt dat er een "friend from Yangon" aan de telefoon is. Het blijkt Khiritravel te zijn, de directeur in eigen persoon, die zijn spijt betuigt over de problemen. Ik zeg dat het al diverse malen fout gegaan is en dat het veel beter is als ze wijzigingen van tevoren doorgeven. Toen begon hij voorzichtig te vertellen dat er in Naungshwe, de plaats bij Inle Lake waar we een hotel hebben, ook een probleem is. Er is nauwelijks aan kamers te komen vertelt ie (het lijkt me tamelijk laat om dat nu te gaan regelen, de kamers waren toch al twee maanden geleden geboekt?), we worden "geüpgraded" naar een 100 dollar kamer, zo legt ie uit. Alleen kunnen we geen vier dagen in hetzelfde hotel ondergebracht worden, maar twee nachten in twee verschillende hotels. Het vervoer wordt geregeld, belooft ie. Jammer dat we nu na twee dagen bij Inle Lake alweer moeten verkassen, maar wel leuk dat we nu twee dagen op het meer zitten. We zien wel hoe het uitpakt.
's Avonds gaan we in het restaurant van ons originele hotel eten. Ze hebben ook westers eten en wijn. Jac wil graag patat en ik wil ook wel weer eens wat anders dan rijst of noedels. Het is een heel gezellig restaurant, wel alleen maar toeristen maar een leuke mix vanuit allerlei landen, zowel uit Europa als uit Singapore en zelfs Zuid-Korea. We gaan aan een andere tafel zitten zodat ze twee tafels aan elkaar kunnen schuiven. Dat wordt zeer gewaardeerd, we pogen een gesprek te voeren. Ze hebben hun eigen pakjes instant mie meegenomen, die wordt aangemaakt met heet water uit door henzelf meegebrachte grote thermoskannen. Wij kijken geïnteresseerd toe.
Rond 1 uur 's nachts valt de stroom uit. Later begrijpen we dat dit niet echt uitvallen van het net is, maar dat op last van de regering de stroom op gezette tijden afgeschakeld wordt i.v.m. gebrek aan capaciteit. Het licht komt niet meer terug, we gaan maar slapen. Later in de nacht schrik ik wakker, het licht in de badkamer springt aan - door onze verwoede pogingen om het
licht in de badkamer aan te schakelen met de drie schakelaars die we hebben wisten we niet neer wat de uitstand is. Ik ga even naar de wc, Jac slaapt onverstoorbaar door. Net als ik op de wc zit valt het licht weer uit. Zucht. Gelukkig had ik de zaklamp nog ergens staan. Het duurt wel een half uur voordat het net weer stabiel is. Ik kijk op mijn tot wekker gedowngradede mobiel (met onze mobieltjes kan je in Myanmar niet op het net, ze werken met een andere frequentie) en zie dat het 6 uur is. De slaap wil niet meer komen omdat in de verte een gebedszanger ook wakker geworden is: "Jabede Dééééé pa brommerbrom brom brom bom bom...". Steeds hetzelfde wijsje.
We ontbijten in het dakrestaurant op de derde verdieping. Mooi uitzicht op Kalaw compleet met wat roze stapelwolkjes, de zon is nog niet lang op. Nu geen probleem met te lauwe thee maar met veel te donkere thee, leg dat maar eens uit. Uiteindelijk ben ik zelf de keuken in gegaan en heb met veel moeite heet water en een los theezakje weten te bemachtigen. Verder vergeet de ober het schaaltje jam neer te zetten, hij biedt wel drie keer buigend zijn excuses aan en wij trachten hem even zoveel keren gerust te stellen. Na het ontbijt geven we onze was af aan de receptie, wapenen we ons met twee flessen water en mijn fototoestel en lopen we naar de vertrekplaats voor onze wandeling.
Onze gids is een jongeman van 18 jaar. Hij spreekt wel wat Engels, maar niet zo goed. Er gaat een vriend van hem mee die ook graag gids wou worden, maar helemaal geen Engels spreekt. De jongeman laat ons een aantal kruiden ruiken en wijst ons op de thee die verbouwd wordt in de velden. Hij vertelt over het dagelijks leven hier,
mij was opgevallen dat de producten in de supermarkt niet zo veel goedkoper waren dan bij ons en vroeg me af hoe de mensen het hier financieel redden. Hij vertelde dat de gewone mensen bijna alles zelf verbouwen/maken of producten ruilen, zodat ze maar heel weinig of niets in de supermarkt hoeven te kopen. Daar had ik geen moment aan gedacht! Het is best lastig om hem te verstaan helaas. De jongen is geen echt goede gids, want al snel verliest hij zijn interesse en is meer aan het dollen met zijn vriendje. Hij heeft er ook veel moeite mee om ons bij te houden, in die zin dat hij niet langzaam genoeg kan lopen! Het eerste deel van de wandeling gaat heel redelijk, het is niet steil en de temperatuur is nog niet zo hoog omdat er nog wat wolkjes zijn. Ook lopen we regelmatig in het bos. Een mooi heuvelachtig gebied waar op veel hellingen terrassen gemaakt zijn, zodat men allerlei kan verbouwen, zoals gezegd thee maar ook graan en allerlei kruiden en groentes. Het laatste stuk naar het viewpoint is wat steiler maar het uitzicht is inderdaad erg mooi en heel wijds. Het restaurantje op het viewpoint wordt gerund door een Nepalese familie. Ze hebben diverse rozestruiken, boompjes en bloemen staan, niet echt een tuintje maar verspreid in het zand. Leuk voor de fotografen, zo kan je een vergezichtsfoto van de heuvels maken met op de voorgrond een paar bloeiende rozen. Het eten is heel eenvoudig en echt koude drankjes hebben ze niet, maar er is thee en de vrouw is hartelijk. We zitten heel authentiek op houten banken met een dakje erboven, genieten van het uitzicht, en we wisselen gezellig ervaringen uit met een aantal andere toeristen uit diverse landen.
Onze gids komt overleggen hoe we verder gaan. Na de dorpjes is het best wel steil legt hij uit met een bezorgde blik op Jacs' geheel doorweekte T-shirt. Alternatief is om dezelfde weg terug te nemen Maar Jac houdt er niet van zich te laten kennen en ik hou er niet van om de geplande route niet af te maken dus lopen we door. Na een warme klim omhoog in de volle zon - geen wolkje meer aan de hemel - blijkt in Palaung dorpje 1 geen mens te bekennen te zijn. Ze zitten allemaal in hun hutje (schaduw opzoeken is best een goed idee vinden wij ook) of ze zijn op het veld ergens aan het werk, zo legt de gids uit. Het lijkt me ook niet de gunstigste tijd om langs zo'n dorpje te lopen, maar goed. Vervolgens lopen we bovenlangs dorpje 2. Dat is een moderner dorpje met ook wat stenen huizen, best aardig. Hier zijn wel enkele locals maar geen echte Palaung. Helaas.
Het pad loopt door de heuvels terug naar Kalaw. Een mooie tocht maar het is een heel eind, regelmatig weer een stuk omhoog, weinig schaduw, Jac heeft het zwaar. Eindelijk komen we bij ons Pine Breeze hotel aan. Daar worden we heel attent ontvangen met glaasjes lime juice. Dat smaakt!
Jac gaat nog even met de voeten omhoog op bed met een biertje, daarna gaan we eten. In ons hotel kunnen we niet eten blijkt, we hadden van tevoren moeten reserveren. Helaas, er moet dus toch weer gelopen worden... In de LP staan een paar restaurants langs de hoofdweg. Met hulp van de receptionist met de mooie glimlach vinden we de short cut naar de hoofdweg, hij loopt zelfs met ons mee om ons het pad (deels een trap...) te wijzen en bij te lichten, we mogen de zaklantaarn lenen. Maar het dichtbijgelegen restaurant uit de LP is er niet meer, dus gaan we toch weer naar het Dream Villa restaurant. Het is erg vol maar we krijgen in een soort tuinkamer toch nog een tafel, wel een beetje fris alleen. Lekker gegeten met friet en veel wijn (van Inle Lake, onze volgende stop, redelijk te drinken) om Jac moed te geven, want nu moeten we toch weer terug naar boven lopen naar ons hotel!
De volgende ochtend worden we opgehaald, we reizen vandaag heel luxe met een prive auto met chauffeur naar Inle Lake. We willen via Pindaya cave, een beroemde grote grot vol Boeddhabeelden, en dat neemt veel te veel tijd met openbaar vervoer. Pindaya cave is nogal een omweg, maar zeer de moeite waard. We komen langs een mooi meer met in de verte fotogenieke tempeltoppen. Een eindje verderop is Pindaya met beneden diverse tempels en hogerop in de bergwand de grot. Een lange trap loopt van Nget Pyaw Taw pagode naar de grot. Gelukkig voor Jac, die zijn voeten nog wel voelt na gisteren, rijdt de taxi vrijwel helemaal naar boven en kan het laatste stukje met de lift, ik pak voor het uitzicht de trap. Uit de hele wereld doneert men Boeddhabeelden, je weet niet wat je ziet in de grot of eigenlijk het grottenstelsel, een heel oerwoud van duizenden Boeddhabeelden van allerlei materialen, kleuren en groottes. Het is wel wat lastig met de donkerte, maar mijn Nikon D700 is heel lichtgevoelig dus Ik maak toch weer veel foto's!
Bij Pindaya bezoeken we ook nog een papierfabriekje. Men doet alles met de hand met heel eenvoudige gereedschappen. Eerst wordt het papier gemaakt van de eucalyptus bomen die hier volop groeien. Er worden bloemblaadjes in verwerkt ter decoratie. Daarna worden er boekjes van gemaakt, waaiers en lampionnen, maar ook parasols, waarbij men op ingenieuze manier het hout bewerkt om de stok, de spaken en de stop van de parasol te vervaardigen. Wij kopen een aantal cadeautjes voor familie en maken natuurlijk foto's om de authenticiteit te bewijzen!
Daarna rijden we een groot deel van de tamelijk slechte weg weer terug richting Kalaw, voordat onze chauffeur afslaat naar Inle Lake. De wegen worden beter.