 |
 |
Inle Lake
Onze taxi stopt in Nyaungshwe direct naast het kanaal. De taxichauffeur draagt ons over aan een man die de boten activiteit coördineert. We gaan eerst even plassen in het luxe Viewpoint restaurant, wat inderdaad op een punt staat waar je vanaf de eerste verdieping uit kan kijken over het kanaal wat in de verte in Inle Lake uitstroomt. Daarna stappen we in het bootje wat ons gewezen wordt, de man vraagt nog even naar welk hotel we gaan. Wij hebben geen idee, weten alleen dat we niet naar het hotel gaan wat in onze reisplanning staat. Hij denkt dat hij het wel weet. Normaliter
zou ik dit een onacceptabele gang van zaken vinden en eerst gaan bellen met de reisorganisatie in plaats van zomaar in een boot stappen terwijl je geen idee hebt of je naar het goede hotel gaat, maar hier schijnt het toch altijd weer in orde te komen dus ik laat het maar zo.
Al snel zijn we op Inle Lake, heel wijd, mooi licht zo aan het eind van de middag. We worden opgewacht in een bootje door een man die het beenroeien demonstreert, onderwijl manouvrerend met een fuik. Een hele balanceer act die meteen duidelijk maakt wat het voordeel van beenroeien is: je kunt je boot bijdraaien en vooruit bewegen terwijl je een hand - of zelfs twee handen als je de roeispaan onder je oksels klemt - vrij hebt. Het vereist wel enige oefening, het beenroeien ziet er onhandig uit (letterlijk!) en waarschijnlijk belanden wij direct in het water bij de eerste poging. De man verwacht zo te zien een kleine bijdrage voor deze demonstratie, iets wat we in Myanmar nog niet eerder meemaakten. We geven hem toch maar wat. Als we doorvaren zien we dat er diverse beenroei demonstrators actief zijn, hun bootjes liggen keurig op een lijn loodrecht op het kanaal, een echte toeristen fuik!
Heel leuk om meteen het meer te zien en dan ook nog vanaf het water. Ik ben even wat voorzichtiger met fotograferen, maar alle andere beenroeiers die we zien - velen, maar vaak ver weg - zijn gewoon aan het vissen en verwachten geen geld. Na een twintig minuten varen stuurt onze bootsman richting ons vermoedelijke hotel. Het bestaat uit een groot gebouw en rijen aaneengesloten bungalows, alles op palen. Er staat een heel welkomstcomité klaar op de aanlegsteiger: een tweekoppig marimba orkestje, een vrouw met een dienblad met drankjes en een man die ons aanspreekt als we uitstappen. Ik ga checken of dit het juiste hotel is en zowaar, er is voor ons gereserveerd. Onderwijl houdt onze bootsman een heel verhaal tegen Jac, hij is erg lastig te verstaan maar uiteindelijk blijkt dat hij een afspraak wil maken voor onze boottocht morgen. Iedereen maakt hier namelijk een dagtocht over het meer en je kan overigens ook niet anders in dit hotel dan met de boot ergens heen gaan. Hij vraagt een heel acceptabele prijs, uit zijn uitleg meen ik op te maken dat ze in een coöperatie zitten en met vaste prijzen werken. We gaan akkoord, wel zo makkelijk om het nu meteen te regelen.
We hebben een mooie ruime kamer, met waterkoker, heel fijn. Ik pak thee en een beetje van de whisky die we bij ons hebben, Jac houdt het bij whisky. Even rustig zitten, ervaringen opschrijven en van het uitzicht genieten. De zon staat laag. In de verte kondigt het marimba orkestje nieuwe arrivals aan.
Vlak voor zonsondergang ga ik gewapend met fototoestel op zoek naar een leuke sunset plek. "Alweer een sunset", moppert Jac. Maar hij loopt toch even mee. En het is mooi om de zon weerspiegeld in het meer steeds lager te zien zakken tot hij verdwenen is achter de heuvels aan de overkant van het meer. We staan niet ver van het marimba orkestje, wat het druk heeft met alle aankomende gasten. Beide mannen hebben er reuze lol in trouwens, we hebben al vaker gezien dat men plezier heeft tijdens het werk. Ook in de tempels zien we dat religie samengaat met plezier maken, er zijn natuurlijk ook serieuze momenten, maar het is niet zoals doorgaans bij ons, dat iedereen plechtig kijkt.
We eten in het restaurant, beetje lastig hier om naar een ander restaurant te gaan, al kan het wel want midden op het meer is ook een goed restaurant. Moet je wel weer met de boot natuurlijk! Zoals verwacht is het restaurant wel wat duurder, maar het eten is heel redelijk en goede bediening door serveersters die verstaanbaar Engels spreken. Onze tracking guide in Kalaw heeft ons verteld dat op de scholen hier wel Engels wordt gegeven, maar alleen lezen en schrijven. Vandaar dat de uitspraak regelmatig vrijwel onverstaanbaar is. Het kan helpen om dingen op te schrijven.
Om negen uur 's ochtends ligt ons bootje al keurig klaar.
Het is fris en midden op het meer in de wind is het nog een stuk frisser, met een trui aan en een deken op schoot gaat het net. We zien veel vissers, mannen en vrouwen, meestal maar 1 per bootje, zittend op de rand van hun bootje, manoeuvrerend met een net, of staand beenroeiend, soms vissend met een speer. Aan de overkant van het meer komen we door drijvende tuinen. De bootsjongen, die licht is, demonstreert dat je gewoon op het gras kan staan. Hij springt zelfs nog even op en neer. Hij zakt wel een beetje met zijn blote voeten weg tussen het gras, er blubbert wat water omhoog, maar het lukt inderdaad. Jac en ik proberen het maar niet, Jac is drie keer zwaarder dan het jongetje en ik wil graag droge voeten houden, het uitstappen is trouwens op zich al een beetje riskant...
Vervolgens komen we door een paar drijvende dorpjes, alle huizen op palen, ook een enkel winkeltje, we zien zelfs een postkantoor! Ook zijn er restaurants voor toeristen, met grote borden aangegeven op het water. Even verderop is een school, een moeder levert haar twee kinderen per boot af, hier geen "kiss and drive" maar een "kiss and float" zone! De huizen zijn vaak eenvoudig, er hangen kleurrijke kleden, men doet de was, een vrouw wast haar haar hurkend op de rand van een vlonder. Het is een heel kleurrijk en, met alle spiegelingen, uitermate fotogeniek geheel, ik schiet door mijn geheugenkaartjes heen hier in Myanmar!
We stoppen bij een "weaving workshop", een weverij waar men alles handmatig doet. Een allerschattigst klein jongetje op blote voetjes komt naar ons toe met een dienblad met twee glaasjes thee. Hij houdt het dienblad vervaarlijk scheef, ik pak de glaasjes er maar snel af. Altijd lekker, een slokje thee, al zit er suiker door. Een aardige jonge vrouw geeft ons uitleg en een rondleiding. Ze werken veel met lotus uit het meer, als je dat uit elkaar trekt krijg je vezels waar je draden van kan trekken, dat doen ze handmatig. Ze werken ook met zijde, die kopen ze in Mandalay. Het weefgetouw wordt met de voeten bedient, eenvoudige patronen met twee pedalen, standaard met vier en lastige patronen met zes pedalen. Daarvoor moet je jarenlang oefenen begrijpen we. We bekijken de eenvoudige weefgetouwen, hier valt nog heel wat je automatiseren. Maar het is wel duidelijk dat je dat nu niet moet gaan doen want dan zit iedereen zonder werk. Er zijn een stuk of zes vrouwen aan het weven. De enige man die momenteel aan het weven is, is volgens onze gids een designer, hij maakt ontwerpen. De man is al 65, vertelt onze gids trots. Jac meldt nog veel trotser dat hij 70 is (voor het effect smokkelt hij er even een jaartje bij). Verbazing alom, gevolgd door grote verbroedering tussen Jac en de wever. Iedereen heeft veel plezier.
Op het meer maakt men veel zelf, noodzaak maar ook heel aardig voor de toeristen. We zijn dan ook nog lang niet klaar met de workshops. We bezoeken achtereenvolgens een sigaren workshop waar diverse soorten tabak gemengd worden met allerlei mengsels van suiker, kaneel, nootmuskaat, banaan en nog veel meer aan kruiden. Superhandig rollen vrouwen het geheel in een blad van de tabaksplant, onderwijl continu pratend. Daarna via de souvenirkraampjes - waar we een leuk mini bootje met visser van hout kopen - naar de boten workshop. Ook hier gaat alles met de hand, alleen gebruikmakend van zaag, schaaf en handboor en van eenvoudige maar slimme hulpstukken. Een man klemt een groot stuk hout met zijn voet vast terwijl hij er ondertussen onder een hoek in zaagt. Hij zaagt recht naar zijn blote voet toe. Ik vraag hem of dat weleens fout gaat. Hij spreekt geen Engels maar begrijpt wel wat ik bedoel. Nee hoor, schudt ie z'n hoofd, geen enkel probleem. Maar als ik aanhoud wijst hij grijnzend naar en drietal plekken in zijn voet, waar als ik wat beter kijk inderdaad littekens te zien zijn. Ik wijs op mijn schoen. Hij laat zijn slipper zien. Nee, daar heb je niet veel aan qua bescherming. Bovendien heb je dan geen grip meer. Risico van het vak.
Tenslotte bezoeken we een zilver workshop waar men in een heel klein oventje, met een blaasbalg met de hand aangedreven 2000 graden weet te halen met kooltjes. Zo maakt men zuiver zilver en zilver met een paar procent koper. Vervolgens wordt er met een machientje vol raderen zilverdraad van getrokken, waar men met de hand allerlei sieraden van draait.
Onze boot levert ons af bij een restaurant, op palen. Er zit geen glas in de ramen, nu wel lekker want inmiddels is het flink warm geworden. We hebben leuk uitzicht naar alle kanten. Ik ga snel even naar de wc. De toiletten staan ook op palen en lozen direct in het meer...
Na het eten varen we een kanaal in aan de westkant van het meer. Op het eind wordt het best smal, een Indiana Jones gevoel komt over ons, we zijn op zoek naar de verborgen tempel! Een eindje verderop blijkt dat we niet de enige zoekenden zijn, het is een drukte van belang bij de kade, overal boten, wij moeten uitwijken naar een eerdere aanlegplaats. Na even lopen langs rijen souvenirwinkels zien we Shwe Inn Tain Pagode liggen, bestaand uit vele witte stupa's. Vlak voor de trap naar de stupa's staan ook nog vervallen stupa's, kennelijk niet belangrijk genoeg om op te knappen. We moeten even zoeken naar de juiste trap naar de tempel. Geen bordje te bekennen. Maar het is eigenlijk heel makkelijk, niet letten op bordjes maar gewoon de weg geflankeerd door de meeste souvenirkraampjes volgen. Oftewel: de weg van de meeste weerstand!
Het is wel even trappenlopen maar de moeite waard, leuk om tussen het oerwoud van stupa's door te lopen en er zitten mooie details aan sommige. Ik klim nog een heuveltje op vanwaar je prachtig uitzicht hebt op de hele pagode. Helaas zitten we te ver van het meer, ik had nog gehoopt dat in de verte te zien. Wel flink zweten, het pad is steil en mijn fototoestel is zwaar (3 kilo...).
Terug op het meer moet er nog een korte stop gemaakt worden bij Nga Hpe Kyaung, voorheen het "jumping cat monastery" genoemd, maar de katten springen kennelijk niet meer. Ze ondernemen tijdens ons bezoek overigens activiteiten die minder gepast zijn om voor de kloosternaamgeving te gebruiken... Jac heeft geen zin in nog een pagode/klooster, maar is wel gevoelig voor mijn argument dat het minder tijd kost om het klooster te bezoeken dan om de bootsman uit te leggen dat we het klooster niet willen bezoeken... En als we eenmaal binnen zijn is het toch weer de moeite waard. Het gebouw is van teakhout, wat prachtig oplicht door het lage zonlicht, dat in stoffige banen naar binnen valt. Ondanks diverse andere toeristen die geintjes maken over de katten is de sfeer bijzonder, je voelt hoe oud het klooster is.
Met heel veel moeite maakt onze bootsman ons duidelijk dat hij nog even een tussenstop moet maken om naar zijn schroef te laten kijken. Jac denkt dat er nog een tempel op het programma staat en schudt nee, maar ik had hem samen met het jongetje al naar de schroef zien staan kijken bij de tempel en we voeren ook een stuk langzamer dan de andere boten, dus vermoed dat het daar mee te maken heeft. Heel lastig hoor, die communicatie. Opschrijven zou moeten helpen, maar dat gaat niet zo handig in een boot. Gelukkig duurt de reparatie niet lang, het is al laat. Maar daardoor hebben we wel een prachtige terugtocht met de ondergaande zon. De schroef zal nog steeds wel niet OK zijn want we gaan nog steeds langzaam. Niet erg, want zo hebben we minder last van de wind, aangename temperatuur, en is het ook een stuk rustiger, de schroef kan enorm veel lawaai maken. Als we ons hotel binnenvaren worden we weer verwelkomd door het marimba orkestje.
Om 8 uur 's ochtends vertrekken we weer met onze boot, op weg naar ons nieuwe hotel in Nyaungshwe, de plaats aan het begin (noordkant) van het meer waar we ook aangekomen zijn. Gisteravond had ik nog bij de receptie gebeld met Khiritravel om te vragen in welk hotel we zitten, maar de combinatie van slecht Engels met een marimba orkestje op de achtergrond bleek alle communicatie onmogelijk te maken. De receptionist beloofde te zullen bellen en de gegevens door te geven aan onze bootsman, die met grote vraagtekens boven zijn hoofd naar ons stond te kijken. Gelukkig had de receptionist mij later nog even gebeld en de naam van ons hotel doorgegeven, want aangekomen in Nyaungshwe had de bootsman geen idee naar welk hotel we moesten. De man die alles regelt - en waar de boot ook aan betaald moet worden - noemt een aantal mogelijke hotels op die ik vergelijk met de naam van het hotel zoals ik die fonetisch opgeschreven had: "La Min San". De hotelnaam die hier het dichtst bij in de buurt kwam is "La Maison". Ik moet wel lachen om mijn spelling, heel Birmees met voor iedere lettergreep een apart woord. Jac voegt toe dat ik het Birmese schrift ook al aardig beheers (hij klaagt altijd over de onleesbaarheid van mijn handschrift).
De man die alles regelt vertelt dat het niet ver is. Er staat een riksja klaar om ons te brengen. De driver werpt een vertwijfelde blik op ons en onze bagage: 2 grote rugzakken + 2 grote toeristen + 2 kleine rugzakken + de grote fototas + een losse tas met alles wat niet in de overige tassen past. Sinds Bagan weet ik dat het kan, maar dat was voor ons ook niet erg comfortabel dus probeer ik, al wijzend, uit te leggen dat de bagage op de riksja kan en wij gaan lopen. Het duurt even voordat de riksja driver het begrijpt, kennelijk geen standaardoplossing, dan knikt hij opgelucht.
Het is een kwartier lopen naar La Maison Inn, een klein pension met maar een aantal huisjes. Er is een aardige tuin en de kamer ziet er stijlvol uit, inderdaad een beetje Frans koloniaal. Maar er zijn weinig voorzieningen, geen koelkast of airco, geen waterkoker, geen wifi. Elektriciteit en internet geven maar problemen, zo legt de eigenaar me in keurig Engels uit, hij kan geen betrouwbare levering garanderen en dan doet hij het liever maar zo, dat wat er is goed en netjes is. Jac zakt meteen door de houten ligstoel op ons terras, dus dat is nog even een puntje van aandacht, maar verder is alles keurig in orde.
We lopen naar het centrum van Nyaungshwe, op zoek naar een taxi die ons morgen naar Kakku kan brengen, een bijzondere plaats met 2478 stupa's volgens de LP. Maar dat blijkt wel 50 euro te kosten en een enkele reis duurt al bijna drie uur. We besluiten dat we best wel genoeg stupa's gezien hebben. Ik stel voor morgen een fietstochtje te gaan doen, je kunt hier leuk fietsen omdat het zo plat is. Tot mijn verbazing gaat Jac akkoord, hij is niet bepaald een fietsfan maar het is veel goedkoper natuurlijk, een fiets huren kost maar twee euro. Vandaag houden we verder een rustdag. Het is best een intensieve reis!
De volgende ochtend ontbijten we in de zon op het terras van La Maison, leuk maar wel goed dat we net in de zon zitten, anders was het te fris. We fietsen in een klein uur heel relaxt naar Maing, gelegen in het noordoosten van het meer, vlakbij ons voormalige hotel Inle resort. Onderweg komen we door grote suikerrietvelden en zien we diverse eenvoudige suikerriet fabriekjes. We komen een enkele auto tegen maar vooral ossenwagens. Het plaatsje ligt half op de wal en half op palen in het water. Een lange houten brug van circa 450 meter verbindt het landsdeel met het deel op water. Grappig hoe de brug gewoon op het water stopt, diverse huizen liggen vlakbij het einde van de brug maar je moet dan toch echt met je bootje! Men zit rustig in de huisjes naar ons te kijken, een vrouw in een bootje biedt ons een rondtocht aan. Een heel ander leven toch dan in Nederland.
Wat hoger tegen de heuvel ligt Forest Monastery. Ik wil er graag heen omdat ik hoop op mooi uitzicht over het meer, ik heb nog geen overzichtsfoto's van het meer. Jac heeft geen puf en blijft achter bij een stalletje langs het pad. Ik fiets het zandpad verder op en als het te steil wordt loop ik de rest. Het gaat nog flink omhoog, goed dat Jac niet meegegaan is. Er zijn mooie hoge bomen en op diverse plaatsen heb ik uitzicht op het meer. Het is alleen nogal heiig, ik kan niet ver kijken. Het Forest Monastery zelf is niet veel bijzonders, maar door de kleurrijke oude vloerkleden die over de rondlopende balustrade hangen, diverse bloeiende oleanders en de oude bomen rondom waarvan de bladeren ruisen in de wind heeft het een bijzondere sfeer. Er is een jong stelletje, ook toeristen, verder zie ik niemand. Het uitzicht op het meer is hier beter, ik zie de lange houten loopbrug van het plaatsje en in de verte zie ik ons vorige hotel.
's Middags drinken we het restje whisky op, voor de zekerheid, want morgen gaan we met het vliegtuig en we weten niet of hier wel vloeistoffen mee mogen. We vermoeden van wel maar je kunt nooit weten en de whisky smaakt prima! 's Avonds gaan we bij het strategisch gelegen Viewpoint hotel eten,
waar we aangekomen zijn vier dagen geleden. Het valt erg tegen, het is voor Birmese begrippen zeer duur en als het eenmaal donker is zie je niet zo veel, al is het wel een mooie plek om in de schemering te zitten, je kan alle bedrijvigheid goed overzien. Ik kijk vol spanning iedere keer als er weer een boot zonder licht met enorm tempo onder de brug door vaart, ze weten steeds de tegenliggers te ontwijken, maar ik vind het maar eng. Jac is uit z'n humeur, we moeten een uur wachten voor we kunnen eten en we hebben veel moeite om internet op zijn iPhone aan de gang te krijgen en hier moeten we ook nog voor Wifi betalen terwijl het normaliter gratis is in restaurants (als ze wifi hebben tenminste, maar dat wordt verrassend vaak aangeboden). Verder hebben ze ook nog geen friet (het enige waar ze voor Jac de wifiproblemen en de prijs nog een beetje mee hadden kunnen compenseren) en valt het menu erg tegen, het wordt bijna als high cuisine gepresenteerd op het menu, maar het is gewoon Birmees eten. De bediening is ook niet super geïnteresseerd. Dan was het gisteravond beter, toen hebben we in een eenvoudig restaurant heel veel goedkoper Birmees gegeten, best lekker en zeer vriendelijke bediening. De man was al heel attent en toen we een fles van de plaatselijke wijn bestelden - prima drinkbaar als je er een beetje aan gewend bent - was hij zo blij dat hij wel tien keer een buiging maakte!
De volgende morgen staan we om zes uur op, het is pikdonker, de elektriciteit is weg. Dus inpakken bij kaarslicht! We vliegen vandaag naar Thandwe, vlak boven Ngapali Beach, waar we nog vier dagen hebben aan het strand.