Mexico City is een immense stad, maar daar merk je eigenlijk niet veel van. Je kan je probleemloos van de ene locatie naar de andere verplaatsen met de metro (als het tenminste geen spitsuur is) en als je liever in een taxi rijdt heb je de keus uit duizenden groene kevertjes! Wij voelden ons na één dag al helemaal thuis. Ons hotel was maar enkele haltes van de Zocalo verwijderd, dus gingen we er 's avonds, nadat we ietsje bijgekomen waren van ons wandelingetje in het Chapultepec park en het Antropologisch Museum, nog voor het eten even kijken.

Met de 'Zocalo' wordt in Mexico vaak het centrale plein van de stad bedoeld. Dit plein heet in Mexico City eigenlijk 'Plaza de la Constitucion': plein van de grondwet. Het plein is immens groot: 240 bij 240 meter! Het plein is in de 16e eeuw aangelegd door de 'conquistadores' op de resten van het centrum van een Azteekse stad. Deze stad lag op een eiland in het meer van Texcoco (nu ten NO van de stad) en was door dammen met de westoever van het meer verbonden. De indianen hadden een zeer ingenieus water-reguleringssysteem gebouwd, wat bij de verwoesting door de Spanjaarden geheel verloren ging. Dat hebben de Spanjaarden geweten: overstromingen werden afgewisseld door tekort aan drinkwater en als de goden erg boos waren, werd er nog eens een aardbevinkje tegenaan gegooid (bv. in 1985).

De Zocalo wordt omgeven door onder andere het Nationale Paleis waarin de president gehuisvest is en diverse kerken, waaronder de Catedral, gebouwd circa 16e eeuw (vastpinnen op een datum kan je me niet, men heeft drie eeuwen over de bouw en herbouw gedaan), zie linksboven. In de Catedral is prachtige koloniale kunst te bezichtigen. Helaas is het gebouw dermate verzakt in de zachte grond, dat het hele interieur nu ondersteund wordt door gigantische stalen stellingen, hetgeen de kunstzinnige beleving niet ten goede komt.

De bevolking op het plein vormt een opvallende tegenstelling met de gebouwen. Ten opzichte van het gezag en de rijkdom die uitgestraald worden door de monumentale panden, komt de straatbevolking nogal armoedig over. De imponerende gebouwen hebben echter een doodse uitstraling, terwijl het plein zelf bruist van leven. Overal staan kraampjes of ligt op de grond koopwaar uitgestald. Indianen dansen en maken muziek. Groente en fruit is in overvloed verkrijgbaar en ligt zeer kleurrijk uitgestald. Toeristen komen goed aan hun trekken: beeldjes, houtsnijwerk, schilderijtjes (over smaak valt niet te twisten...), T-shirts, geborduurde kleden en natuurlijk allerlei speelgoed wat vaak ter plaatse gedemonstreerd wordt. De koopwaar is overigens lang niet alleen bedoeld voor toeristen, Mexicanen houden van de gezelligheid van markten en kopen zelf ook uitgebreid.

Om het niet al te duur te maken worden ook heel simpele diensten aangeboden. Zo zagen we een kraampje waar je parachuutjes met eronder bengelende poppetjes kan kopen. Je vraagt je misschien af wat hier nu de lol van is, maar dit werd snel duidelijk zodra je de lucht in keek. De parachuutjes konden namelijk opgelaten worden met behulp van de gratis bijgeleverde opstijgende warme lucht uit een rooster boven de metro! Dit werkte verbluffend goed, er waren zelfs parachuutjes bij die als kleine stipjes hoog over de Catedral uit het zicht verdwenen!

Het werd donker en we hadden honger, geen restaurantje te vinden in de buurt van het plein, dus stortten we ons in het nachtleven!