Abruzzo

Als je van kleine weggetjes houdt die langs diepe afgronden kronkelen, door donkere tunnels voeren en langs blauwe meren, nauw ingesloten tussen de steile hellingen van de kloof en van stompe bergen waar je in de verte helemaal op het puntje een stadje ziet schitteren in de avondzon, dan kan je in Abruzzo je hart ophalen.

Als daarentegen bij iedere bocht het hart in je keel slaat of er wéér zo'n idiote Italiaan aan komt sjezen, zoveel mogelijk links door de bocht om op tempo te blijven of als je erg nerveus wordt bij het neus aan neus komen te staan met een kolossale Italiaanse camper bij die scherpe hoek in het allersmalste straatje van Anversa d'Abruzzi, bij de ingang van de kloof, het straatje lijkt zelf wel een kloof, zo smal met hoge stenen muren aan beide zijden, je kan alleen maar hopen dat de camper toch achteruit gaat want met de caravan achteruit is zelfs voor gevorderden geen optie, toeterende Italianen stapelen zich op achter je caravan en zo te horen achter de camper, dan is het wellicht verstandiger om Abruzzo links te laten liggen en direct door te rijden naar Roma (al kan je daar ook je hart ophalen aan het verkeer!).

Het park van Abruzzo is namelijk alleen over onmogelijke weggetjes te bereiken. Een feit wat zeker een rol speelt bij mijn voorkeur om dit park te gaan bekijken, al komt dat ook door de verhalen in 'de Panda', het blaadje van het Wereld Natuurfonds, waar gemeld werd dat dit park één van de laatste overgebleven jungles van Europa is. Nu viel dat jungle aspect een beetje tegen, al kwam dat wellicht ook door onze vorige reizen, met name na de prachtige parken in Kenia en Tanzania zijn wij totaal verwend.

We hebben een enorme wandeling gemaakt. 'Waarom moet jij nu altijd omhoog op het heetst van de dag en waar gaan we in Godsnaam naar toe' (voor wie ons niet kent: dat was Jac), 'Gewoon een eindje lopen, beetje het park ontdekken, avontuur weet je wel en zo dadelijk gaan we heus weer naar beneden etc.' (dat was ik), goed dat we geen hartslagmetertjes bij ons hadden zoals nu op onze fitness apparatuur, we zaten wel iets boven de '80% van de maximale hartslag' vermoed ik. Helaas hebben we geen beer gezien, wel diverse houtkappers met tractor en motorzaag en een enkele Italiaan die op z'n off the road over de zandpaadjes sjeesde met z'n vriendinnetje achterop, op zoek naar een romantisch plekje. Maar toch, het park is heel uitgestrekt dus die beren, wolven en lynxen zullen zich ergens ophouden waar geen tractoren, motoren en mopperende wandelaars langskomen. We hebben wel roofvogels in de verte gezien, dat zullen de gieren geweest zijn die op de geur van onze zwetende lijven afkwamen!

Na de wandeling hebben we een dag rustig aan gedaan, of eigenlijk hebben we niets gedaan, voor onze caravan lekker in de schaduw zitten lezen. De camping is net als de vorige gevuld met Italiaanse families, nu is er zelfs geen enkele andere buitenlander te bekennen. Ook in de omliggende plaatsjes komen we geen buitenlander tegen, wel heel veel Italianen die bij het meer van Scanno hun vakantie houden. Onze camping ligt naast het meer, een beetje hoger zodat je mooi uitzicht hebt. De sociale controle op de camping is enorm, veel families komen hier kennelijk vaker, te oordelen naar de om de caravan heen gebouwde houten constructies, de koelkasten en de aankleding met het Italiaanse equivalent van boskabouters aan vijvertjes. Toen ik het waagde de was te doen in de ruimte die aan het wassen van groente en fruit voorbehouden is, kreeg ik het duidelijk te horen in spetterend Italiaans ruim aangevuld met gebarentaal! Een beetje overdreven wellicht, maar iedereen hield de faciliteiten wel heel netjes wat zeker voor de toiletten en douches erg plezierig is.

De volgende dag maken we een rondrit met de auto - nee, we gaan niet wandelen Jac, hooguit een heel klein eindje in een pittoresk plaatsje. Eerst komen we door Scanno, een mooi, authentiek stadje ook weer bovenop een heuvel gebouwd, zoals hier de gewoonte is. Het geeft een veilig gevoel, al kan je je auto doorgaans alleen beneden parkeren en moet je altijd weer omhoog klimmen door smalle straatjes met gladde keien op zoek naar winkels en restaurants. Het plein met de oude kerk is altijd gezellig, 's avonds verlicht en vol Italiaanse toeristen, overdag bezet door de plaatselijke mannelijke bevolking die de toestand in de wereld bespreekt op de bankjes voor de kerk.

We volgen de kloof, de 'Gole del Sagittario' richting het zuiden en komen weer in het nationale park. De weg ligt wat hoger en geeft een schitterend weids uitzicht op het lege park. Door het park rijden we naar Barrea, gelegen aan het gelijknamige meer. Het is heel druk in het stadje, de smalle weggetjes zijn overvol met het toeristenverkeer. Op hele hopeloze punten waar je echt het tegemoetkomend verkeer niet kan passeren doet men een poging het verkeer te regelen met stoplichten. Motoren en ook diverse plaatselijke automobilisten trekken zich echter weinig aan van de file die hierdoor ontstaat en halen de hele rij gewoon in. Hoe ze dat oplossen met het tegemoetkomend verkeer is mij niet duidelijk geworden, wel dat dit een boel extra oponthoud geeft.

Barrea is ook weer zo'n plaatsje wat half op een heuvel gebouwd is, zodat je geleidelijk steeds hoger komt en bij iedere bocht het uitzicht op het meer mooier wordt. Ondanks de piepkleine dorpjes en stadjes geeft dit park vooral een gevoel van ruimte, weidse uitzichten en veel leegte.

Via Alfedana waar we even naar het kasteel toe klimmen (alweer mooi uitzicht!) en wat drinken rijden we door naar Pescocostanzo, een allerschattigst plaatsje als je tenminste het centrum weet te vinden. Kleine steentjes in allerlei patronen op straat, balkonnetjes gevuld met bloemen, uithangende lantarentjes en overal trapjes en hoogteverschillen.

Weer naar het noorden rijden we naar Sulmona over de lange vlakte - de 'Piano di Cinquemiglia' en dan weer terug de kloof in, weer door Anversa d'Abruzzi. Nu geen tegenliggende campers. Een prachtige tocht - wel wat langer dan voorzien, maar dat is vrijwel standaard vrees ik. Dan maar weer een dagje rustig aan doen!

Bij ons vertrek heeft Jac helemaal in de gaten hoe je de kloofweg met caravan moet rijden: hij volgt een enorme vuilniswagen die ook de kloof uit rijdt, stinkt wel een beetje, maar tegenliggers twijfelen geen moment en gaan vlot achteruit, zodat de vuilniswagen zich tussen rotswanden, auto's en muren door kan persen met onze Opel + caravan in z'n kielzog er achteraan!

Terug naar Virtual Traveling home