Chitwan, pagina 1 van 3

Chitwan

Na 12 uur reizen - in plaats van de beloofde 8 uur - kwamen we in het donker aan in Sunauli, de grens met Nepal. We waren niet echt meer in de stemming om veel tijd te verspillen met douane formaliteiten. De bus liet ons uitstappen in een zeer modderige straat, waar grote aantallen vrachtwagens komend van Nepal een minstens even groot aantal vrachtwagens van de India kant trachtte te passeren. Springend over de modderige plassen trachtten we de juiste plaatsen te vinden om de douane rituelen uit te voeren. In het donker mistten we helaas ons eerste checkpunt en liepen zodoende zo door op Nepalese grond! Gelukkig werden we door een aantal behulpzame Nepalese mensen gewaarschuwd, we waren niet de eerste toeristen die het nogal obscure gebouw voorbijliepen.

Het tweede checkpunt was wat makkelijker te vinden, maar hier was de verlichting erg magertjes, er hing alleen een klein rood peertje. Toen het net ook nog bijna plat ging voor de verandering, gaf dit peertje minder en minder licht. Dit bood een wel heel grappig gezicht! Vijf in strak uniform gestoken douanebeambten, zittend aan een indrukwekkende houten tafel, alleen verlicht door het gedimde rode peertje, wat een soort van B-film hoerentent sfeertje creëert! Tenslotte was er nauwelijks genoeg licht om te zien waar je loopt, laat staan om die frommelige groene papiertjes te kunnen lezen die we met veel moeite hadden ingevuld - een speciale hobby van Jacques (mopper mopper). De douanebeambten vroegen ons of we misschien een zaklantaarn bij de hand hadden. Die hadden we inderdaad en de beambten waren zwaar onder de indruk. Toen ze hoorden hoe weinig zo'n lantaarn bij ons kostte, wilden ze hem zo houden! Dat leek ons niet zo'n goed idee, aangezien we nog wel enige stroomstoringen verwachtten in de nabije toekomst!

Nu kon de douane zich op onze groene papiertjes concentreren. De mijne werden OK bevonden, maar die van Jacques kwamen steeds voller te staan met rode strepen. Geen punten. Mijn schuld natuurlijk, ik had zowel de papieren van Jacques als van mijzelf ingevuld vanwege de minimale hoeveelheid licht (en vanwege het enorme gemopper van Jacques...). Hierbij heb ik weinig energie besteed aan netjes schrijven! Waarom mijn beambte totaal tevreden was, blijft tot op de dag van vandaag een mysterie! Nadat Jacques' beambte klaar was met zijn poging om Jacques' naam en adres over te schrijven uit zijn paspoort, konden we op zoek gaan naar een hotel.

Onze eerste indruk van Hotel Paradise was al niet best, maar het was donker en we waren moe en we hoopten dat het niet zo slecht zou zijn als het eruit zag. Helaas, het was nog stukken slechter. De kamer was zeer warm en benauwd. De ventilator bleek meer olie dan frisse lucht over onze bedden te verspreiden, dus die kon beter uit. Er was totaal geen water in de badkamer, dus vroegen we of de hoofdkraan misschien open kon - en we kregen onze zin! Water overal! Het toilet bracht voortdurend een geluid voort alsof er iemand gewurgd werd. De douche, de wasbak en het toilet begonnen in een solidaire actie grote hoeveelheden water te lekken. Ik zal je de details van onze nacht besparen - alleen moet ik misschien nog vermelden dat ik koorts had en pijn in mijn keel, als gevolg van alle airconditioning of van de tocht de hele dag in de bus. Verder hadden juist deze nacht zowel Jacques als ik last van diarree, de enige nacht dat ik darmstoornissen had! Deze problemen hadden waarschijnlijk iets te maken met het geslaagde diner waarvan we beneden in het Paradise restaurantje genoten hadden...

Na een doorwaakte nacht stonden we vroeg op om wat geld te wisselen en een bus te boeken richting Chitwan National Park. Nu liep alles verbazingwekkend vlot en een klein uurtje later vertrok onze bus, precies op tijd! De chauffeur haalde de schade ruimschoots in door bij iedere bushalte die hij mogelijkerwijs kon vinden te stoppen. Hij reed zelfs een dorpje in over een wel heel slechte weg, daar aankomend maakte hij een 360 graden ereronde over de plaatselijke rotonde, om vervolgens het dorpje weer te verlaten over dezelfde weg waarover hij gekomen was! Ondertussen stopte hij bij iedere bekende die hij tegenkwam om even gezellig bij te praten - en hij bleek over een uitgebreide kennissenkring te beschikken!

Het landschap werd mooier en mooier, heuvels aan beide kanten van de weg, valleien die met steeds steilere wanden overgaan in heuvels. Na vijf uur komen we aan in het dorpje Tadi Bazaar, met openbaar vervoer kan je niet dichter in de buurt komen van de hoofdingang van Chitwan Park. Het vervoer naar Sauraha, een dorpje grenzend aan het park waar we een hotel wilden zoeken, bleek een probleem te zijn. De weg naar Sauraha wordt versperd door een rivier. Er loopt wel een brug over de rivier, maar die kan je alleen te voet of op de fiets oversteken. Een andere mogelijkheid is met de jeep door een ondiep gedeelte van de rivier te rijden. Een ideale plaats voor touts, aangezien er geen alternatief beschikbaar is voor de jeeps die zij in de 'aanbieding' hebben. Dus krijg je geen lift tenzij je van te voren toestemt in het bezoeken van een bepaald hotel - of tenminste de kamers in dat hotel gaat bekijken (ooit geprobeerd om te ontsnappen aan zo'n hotel?). Men nam uitgebreid de tijd om ons uit te leggen dat alle hotels waaraan wij de voorkeur gaven geheel volgeboekt waren met toeristen groepen en trouwens toch veel te duur waren.

Dus gingen we lopen – het was natuurlijk enorm warm in het open veld en wij zijn niet gewend om met rugzakken te wandelen. Dus was ik heel blij toen we een jongetje op een fiets tegenkwamen, die ons aanbood ons op te komen halen met een jeep nadat hij nog wat andere toeristen gehaald had. En we hoefden enkel Lonely Planet Prijzen te betalen, zonder ons te verplichten een zeker hotel te bezoeken. En hij hield zijn woord, kwam keurig na 20 minuten (die wij zittend in de schaduw doorbrachten) aan met de jeep en mompelde alleen maar iets in de richting dat we natuurlijk best even konden kijken in het hotel waar hij toch stopte, maar het hoefde niet hoor.

Het eerste hotel op onze voorkeurslijst was inderdaad volgeboekt, maar het tweede hotel, prachtig gelegen aan de rivier met direct uitzicht op Chitwan Park aan de andere kant van de rivier, had nog kamers vrij. De manager was zeer blij met ons en gaf korting na korting, wij hoefden niet veel meer te doen dan gewoon ons mond te houden (niet altijd makkelijk voor sommigen onder ons...) en de kamer rond te kijken. De manager legde ons uit dat hij al onze jungle activiteiten kon regelen, en natuurlijk ook bussen naar Pokhara of Kathmandu. Hij toonde ons zijn boekingskantoortje, maar zeurde niet door en bleef heel vriendelijk. Na twee dagen was hij wat minder vriendelijk, dit had wellicht wat te maken met het feit dat we al onze boekingen zelf direct in het park deden! Hier was trouwens geen overmaat aan initiatief voor nodig, aangezien de ingang van het park hooguit 50 meter verwijderd lag van de achteringang van het hotel en alle gidsen direct naast ons hotel huisden, met prima uitzicht op het dakterras waar de toeristen aan het bier zaten.

Deze namiddag deden we niet veel meer, ik had nog steeds koorts en we waren nogal uitgeput na twee dagen in bussen doorgebracht te hebben en één nacht in Paradise! Maar koorts of niet, toen ik de prachtige zonsondergang zag moest ik gewoon wat foto's maken. Vanaf het dakterras konden we ver over de rivier uitkijken, naar de jungle aan de andere kant, met olifanten die de rivier doorwaadden op hun terugkeer uit het reservaat, alles verlicht door een rode ondergaande zon. Een veelheid van kleine wolkjes lichtte op met kleuren variërend van geel via rood naar donkerblauw. Maar ik kan stoppen met mijn pogingen de zonsondergang te beschrijven, kijk gewoon naar de foto's op deze pagina!