Pokhara, pagina 2 van 3

Voor het geval je de draad even kwijt bent - we wandelden dus over dit zandpaadje, waar we gestopt werden door deze familie. Ze dansen en zingen voor ons, in ruil voor een bijdrage aan hun nieuwe tempel. Onze bus gisteren naar Pokhara werd ook regelmatig gestopt door dit soort groepen. We geven ze een beetje geld (niet veel, we zijn tenslotte echte Nederlanders) en lopen door. Het is nogal moeilijk om de brug te vinden die we zoeken, we zien de rivier niet eens - op zich niet raar, aangezien die 30 meter diep in een ravijn loopt. En het is natuurlijk weer erg heet! Tenslotte vragen we waar we de brug kunnen vinden, niet zo simpel, want we zijn nu beland in gebied waar niemand Engels spreekt! Maar met wat gebarentaal wordt duidelijk dat de bewuste brug dichtbij is.

Het uitzicht is echter een grote teleurstelling, de brug en het smalle ravijn zijn totaal overwoekerd met bomen en klimplanten, zodat je niets meer van het water beneden kan zien. Verder hoor ik alleen een zacht gemurmel, bepaald niet het donderende geweld wat ik verwachtte! Mission Completed, maar nu moeten we nog terug naar ons pensionnetje, niet bepaald dichtbij en we hebben het erg heet en zijn nogal moe. Een taxi lijkt een ideale oplossing, als er tenminste eentje hier zou zijn. Maar we zijn nogal afgedwaald van de rijkere wereld vrees ik.

Aan de andere kant van het vliegveld is een busstation, daar zullen we zeker een taxi kunnen vinden. Op de weg daarheen raken we steeds verder verzeild in armoedige buurten en we komen midden in een sloppenwijkje uit. Dit soort huizen heb ik nog nooit gezien, heel klein (meer van het formaat dat wij neerzetten voor onze honden als we ze liever niet binnen houden), helemaal opgebouwd uit kranten, karton en lompen. Al deze bestanddelen komen kennelijk niet van de Gamma, maar van de vuilnishoop vlakbij (als je het verschil tussen deze twee niet meer weet, moet je gewoon even in India of Nepal op bezoek). Eén stevige regenbui is vermoedelijk voldoende om de sloppenwijk met de grond gelijk te maken. Geheel in tegenstelling met onze verwachting, zijn de mensen die we hier tegenkomen heel vriendelijk, een paar kinderen willen zelfs dat we op bezoek komen! Maar we zijn dus nogal moe na dit ontspannende ommetje, wat opeens al een halve dag geduurd blijkt te hebben, en hebben net nog energie over om een taxi op te zoeken bij het busstation even verderop. Dit lukt inderdaad en de laatste vier of vijf kilometer naar Lakeside, waar ons pension staat, zijn snel afgelegd. In een zogenaamde 'juice shop' vlak bij ons pension drinken we ladingen vers geperst fruit, zalig als je zo'n dorst hebt!

Vroeg in de avond gaan we even e-mailen, om onze familie op de hoogte te houden van onze laatste avonturen. In Pokhara zijn veel e-mail kantoortjes, maar de meeste hebben maar één (= 1) PC staan en deze was doorgaans bezet door een lokale computer verslaafde. We vonden een kantoortje met wat meer PC's, waar al een vrouw als een gek aan het typen was in een tempo wat aangaf dat we hier met een professional van doen hebben. Het vertrouwde gevoel van een toetsenbord onder mijn vingers deed me helemaal opleven, je hoort me dus niet meer over computer addicts. Maar helaas was dit goede gevoel van korte duur: de lampen begonnen te flikkeren en na een eindeloos durend moment van twijfel werd het definitief donker. Eenzelfde lot trof de PC's. Een moment van vreselijke stilte volgde, waarop de professionele vrouw naast ons begon te schreeuwen en te vloeken, eerst in het Engels en toen haar Engelse woordenschat absoluut ontoereikend bleek om haar werkelijke emoties uit te drukken, ging ze in het Frans over. Mijn Frans is niet zo best, maar de gevoelsinhoud kwam aardig over. Gelukkig had ik nog maar één zinnetje getypt, zodat ik het geheel nogal amusant vond.

We lieten het e-mail kantoortje inclusief wanhopige vrouw (ze had net een andere heel grote e-mail verstuurd, maar die was alleen gebatched en het kon toch niet waar zijn dat die ook kwijt was???) voor wat het was en gingen lekker eten op een dakterras dat beschikte over een extra generator en ladingen kaarsen. Heel romantisch en toch nog warm eten. Jacques is gek op de 'sizzling steak' die men overal in Pokhara serveert (zoveel zorgen van te voren dat hij nergens vlees zou kunnen eten...). Jacques test de kwaliteit van deze steak in ieder restaurant en het enige restaurant dat hij niet aan kan bevelen is de 'Steak House', waar men juist er prat op gaat de beste steak in town te serveren. Het is in feite de slechtste, dus geloof niet alles wat men u vertelt! Niet dat dit de vele jonge mensen ontmoedigde, maar het kan zijn dat dit meer te maken had met de kwantiteit dan de kwaliteit (alhoewel Jacques hier ook wel gevoelig voor is, dus ik hou m'n twijfels). Het duurde twee uur voor de lichten weer gingen branden en 's nachts viel het net weer uit, dus stopte onze ventilator en begon de kamer langzaam (nou langzaam...) op te warmen...

Dus kregen we niet veel slaap en de volgende dag was het nog totaal bewolkt ook, een mooi excuus om weer een poging tot relaxen te ondernemen. We begonnen goed met een ontbijt in een mooie tuin naast het meer, waar we de koeien konden gadeslaan terwijl ze hun bad namen in het meer Pewa Tal. We zaten zo dichtbij dat we duidelijk konden zien dat de koeien niet bepaald schoon te water gingen (ze konden zich ook nergens afdouchen natuurlijk) - in feite leken ze totaal overdekt met korsten bestaand uit een mengsel van modder en poep. Na het verlaten van het water zagen ze er weer redelijk schoon uit. Prima dus zou je zeggen, maar dit zette Jacques aan het denken. Waar bleef al dit vuil? Het antwoord is simpel: in het meer. Nu waren we net van plan vandaag om met een bootje naar het midden van het meer te varen en een verfrissende duik te nemen!

Het huren van een bootje kostte wat tijd, we moesten nogal wat heen en weer lopen totdat we een boot konden huren voor maar twee maal de prijs die lokale mensen betaalden. In het midden van het meer bezochtten we een klein eiland waarop de Hindu Varahi tempel staat. Dit is niet bepaald een bijzondere tempel, het eiland en de tempel zijn misschien eerder interessant voor duivenliefhebbers - er stond een enorme duiventil naast de tempel en de tempel was overdekt met duiven en hun uitwerpselen. We vertrokken dus weer vlot.

Het was zalig op het water, warm maar met een verkoelend windje. Nu was het tijd voor onze verfrissende duik, maar Jacques kon onmogelijk de smerige koeien uit z'n hoofd zetten, het hielp niets om rationele uitleggen te houden over verdunningsfactoren en dus was ik de enige die een verfrissende duik nam! Normaliter ben ik heel wat angstiger over vuil dan Jacques, maar als het over minuscule vliegjes in bier of in eten gaat maakt hij zich heel wat meer zorgen dan ik. En kennelijk geldt hetzelfde voor met stront overdekte koeien!