In Samara hebben we onze huurauto weer afgegeven zodat we met de bus terug naar San Jose moeten, wat een lange tocht binnendoor wordt, waarbij we flink omrijden om op onwaarschijnlijke plaatsen passagiers op te pikken en ook nog eens helemaal door de bergen rijden omdat er aan de snelweg gewerkt wordt. Na een nachtje San Jose - het is vrijdagavond en dan blijkt het gezellig druk te worden in het centrum - pakken we het vliegtuig (een propeller vliegtuig voor 24 personen, we worden allemaal inclusief bagage gewogen!) naar Palmar Sur, een klein vliegveld bestaand uit een strook beton en een piepklein gebouwtje met “aankomsthal” (niet in gebruik, iedereen wacht buiten in de schaduw van een paar bomen op het verdere vervoer) en dito wc-tje. Het is niet helemaal duidelijk of en zo ja wanneer ons vervoer komt, maar tot nu toe is alles goed verlopen dus ga ik maar eens op verkenning uit terwijl Jac de wacht houdt bij onze bagage.

Volgens onze reisgidsen liggen overal in Palmar, en dus ook bij het vliegveld, mysterieuze granieten bollen uit de Pre-Columbiaanse tijd waarvan zowel de herkomst als de eventuele functie onduidelijk is. De LP waagt zich niet aan speculaties, maar de National Geographic reisgids meldt dat ze mogelijk gemaakt zijn door rotsblokken onder woeste watervallen te leggen en dat ze misschien een religieus symbool waren. Toch wel intrigerend. Al ziet de directe omgeving van het vliegveld er niet bepaald intrigerend uit (zoals doorgaans het geval pleegt te zijn met directe omgevingen van vliegvelden) en er geen bol te zien is, loop ik toch een eindje richting de hoofdweg. Allereerst kom ik een oud treinstel met stoomlocomotief tegen, gestrand op een doodlopend spoor. Dat is veelbelovend (vraag nou niet waarom). Als ik verder loop zie ik aan de overkant van de weg een park met zowaar een eerste granieten bol van een ruime meter doorsnee. Aangekomen in het park zelf zie ik er een stuk of tien, diverse nog wat groter, ze zijn er maar druk mee geweest vroeger! Ik maak foto’s en als ik weer terug loop komt een busje met Jac naast de bestuurder me tegemoet gereden, dat gaat een stuk soepeler dan verwacht (of ik heb wat langer gefotografeerd dan ik dacht…).

Na een half uur met het busje gereden te hebben stappen we – met om totaal onduidelijke redenen nog een uurtje vertraging in een leuk aan de Rio Sierpe rivier gelegen restaurant (Jac constateert enig verband tussen het moment van lediging van de grote bierglazen van onze begeleiders en de vertrektijd, wat op zich logisch is want het is zonde zo’n groot glas te laten staan) – in een snelle boot die ons naar Drake Bay aan de noordkant van het Nationale Park Corcovado zal brengen. De Rio Sierpe is breed. Terwijl de boot met flink tempo over de rivier vliegt, lekker overhellend in de ruime bochten (het bier lijkt de stuurvaardigheid van onze kapitein positief te beïnvloeden), kijk ik spiedend, telelens in de aanslag, op toekanjacht naar de hoge bomen van het voorbij schietende tropische woud, onderwijl aan Johny schuin achter me de constructie van de Nederlandse gezondheidszorg uitleggend. Nog niet zo makkelijk te combineren activiteiten blijkt. Geen van beide activiteiten is dan ook erg succesvol. Johny is de mannelijke helft van het komische duo Anny & Johny uit de VS, zij is het stereotiep van een country zangeres (en ze zingt zelfs ook nog in een bandje!), hij is het stereotiep van de eeuwige student. Johny is overal ter wereld geweest. Waar je ook vandaan komt, hij weet er wel een kroeg en een bezienswaardigheid (in die volgorde) te noemen.

De rivier komt in de Pacific uit, waar de golven best hoog zijn vergeleken met ons bootje, zeker als we ons iets verder de zee op wagen, door het kolkende water om een paar grote rotseilanden heen. We zien niet veel vogels - en ook geen krokodillen, luiaards en leguanen moppert Jac, ondanks de belofte van onze reisorganisatie Stolk aangaande de vele dieren die we op deze tocht zouden zien. Daar gaat het ook veel te snel voor. Zodoende heb ik bij aankomst in ons hotel nog steeds geen toekan “geschoten”. Het wordt nu toch echt de hoogste tijd, ik kan niet naar huis zonder fatsoenlijke toekan! Gelukkig verzekert de man die ons ontvangt me dat er hier veel toekans zitten en ik er zeker eentje zal zien als ik op een vroege bird watch tocht meega. Nu is de bird watch tocht niet inbegrepen in ons arrangement en ook inderdaad vroeg, niet zo aanlokkelijk na vanmorgen ook al weer erg vroeg opgestaan te hebben. En we hebben al een hele jungle hike op het programma staan morgen. Die toekan moet daar ook wel lukken denken we.

Aguila de Osa Inn is werkelijk prachtig gelegen – daar heeft Stolk geen woord teveel gezegd – aan de “Bahia Drake” (draken baai). Het restaurant ligt vrijwel in de open lucht, met nog wel iets van een dakje erboven, al is dat momenteel niet nodig. Dit is een regenwoud wat Jacs’ goedkeuring kan wegdragen: veel woud en geen regen. Wel is het heel vochtig warm, dat zijn weer minpunten. Vanaf de grote tafels in het restaurant, waar we gezellig met z’n allen een cocktail drinken, heb je tussen de grote bomen door uitzicht op de prachtig blauwe baai, met een paar witte zeilboten stipjes. Ook vanuit de (verplichte) schommelstoelen voor de cabins heb je veelal prachtig uitzicht op de baai in de diepte, met ervoor de uitbundige tuin met enorme bomen en bloemen. Om bij de cabins te komen moeten we flink veel traptreden beklimmen in de brandende zon. Onze begeleider verzekert ons dat we de hike morgen probleemloos aankunnen als we nu bij onze cabin weten te komen. We zweten enorm, geen regen maar toch nog doornat! De cabins zijn op doorwaaien gebouwd, alles heel ecologisch verantwoord, dus geen airco, wel vleermuisjes die hoog in de puntdaken van de cabins hangen (voor zover we zien alleen buiten het insectengaas) en het aantal vervelende insecten flink beperken.

We drinken heel relaxed een whisky zittend in de schommelstoelen, met uitzicht op de baai en amusement verzorgd door de plaatselijke apen, die tikkertje spelen in de boomtoppen en op de daken van de cabins. Aan het eind van de middag lopen we naar het dorpje beneden in de baai. Vrijwel de gehele bevolking is in de schemering aan het beach volleyballen. Gezellig en sfeervol. De huisjes in het dorpje zijn armoedig, al heeft wel ieder huisje elektriciteit, te zien aan de – doorgaans half open hangende – elektriciteitskasjes voor ieder huisje. Watermeters zitten hier gewoon in een diep gat in de straat, heel toegankelijk, maar als je blind bent kan je beter naar Nederland verhuizen. Er is zelfs een middelbare school, tenminste, dat meldt het bord voor de deur, we zouden het niet zelf bedacht hebben! Wel handig natuurlijk, anders moet je anderhalf uur met de boot.

De volgende morgen vertrekken we in een klein bootje naar de hoofdingang van het Nationale Park Corcovado. We moeten door een heftige branding (bootjes besturen is ideaal voor de plaatselijke jongens, hier kan je nog eens wat adrenaline kwijt!) en dat is een kwestie van op de juiste golf wachten, daarmee sjees je richting strand, dan in enkele rustige minuten je toeristen uitladen en dan snel weer zeewaarts varen en je anker uitslaan op veilige afstand van de branding.

Zoals eerder vermeld ben ik in het gelukkige bezit van een mooie, zei het wat zwaar uitgevallen kamera. Die niet waterproof (en zeker niet zeewater proof!) is. Onze gids Manuel, een onverstoorbare man van zo te zien indiaanse afkomst, had zijn handen letterlijk vol aan het droog houden van mijn kamera en het uit de branding vissen van mijn slippers. Hij had duidelijk ervaring met het redden van dure kamera’s, gelukkig maar, want ik had duidelijk geen enkele ervaring met staande blijven na springen van een boot in een flinke branding die alle zand onder je slippers wegzuigt, inclusief genoemde slippers zelf. Ik begon enig begrip te krijgen voor de vrouwen die gisteravond aan tafel gemeld hadden de hiking niet te zien zitten.

De hiking zelf was gelukkig erg de moeite waard, prachtige wilde natuur maar wel heel warm en vaak steil zodat Jac weer niet erg gelukkig was, ondanks het droge weer. De vier keer dat we een riviertje vol stenen moesten oversteken (zou eigenlijk tot nul keer beperkt kunnen worden volgens mijn wiskundige berekening) droegen daar niet aan bij. Bij de eerste keer gleed Jacs’ voet van een steen en belandde hij in het water. Ik vond dat om eerlijk te zijn niet zo’n drama, Jac was toch al doorweekt van het zweet en nu kon hij mij mooi helpen balanceren over de stenen bij de volgende drie oversteken. Dit alles in het kader van de queeste om mijn kamera droog te houden!

Bij onze derde ontmoeting met het riviertje mochten we even zwemmen. Er was een watervalletje, heel verfrissend om daar in te zwemmen, al was het wel lastig om in het water te komen over alle gladde rotsblokken heen. Naderhand zagen we dat nog geen honderd meter stroomopwaarts een krokodil aan het zonnen was. Kon totaal geen kwaad, legde Manuel uit. Die lag daar altijd. (Een jaar later zag ik een reportage over een groepje toeristen in Australië wat was gaan zwemmen in water waar een waarschuwingsbord stond voor krokodillen (nou ja, tegen krokodillen). Een meisje was opgegeten door een uitgehongerde, gewonde krokodil die kennelijk niets beters meer kon krijgen. Waarom ze daar waren gaan zwemmen ondanks het bord? Tja, een lokale gids met veel ervaring had gezegd dat het OK was. “Die zijn dom!” riep ik, gevolgd door een verhandeling over eigen verantwoordelijkheid en zelf nadenken. Pas later schoot me onze Corcovado zwempartij te binnen.

Tijdens de hike zagen we diverse apen, papegaaien en op het strand nog nestelende “lowland quetzals” en vluchten pelikanen. Maar, helaas helaas, geen toekans. Manuel hoort wel het geluid, een lelijk krassend geluid wat me bekend voorkomt maar wat ik niet met de mooie toekan geassocieerd had, maar ze zijn nergens te zien. Welhebben we heel relaxed geluncht op het strand – geen bounty strand want dat is ongerept maar een echt strand met aangespoeld hout en andere troepjes uit zee en natuurlijk ontbraken de palmen niet! Daarna weer terug door de branding naar ons hotel.

Daar krijgen we een kamer upgrade aangeboden om mysterieuze redenen, onze bagage was al voor ons verhuisd zelfs. Omdat we geen reden te horen kregen verzon ik er zelf maar eentje. Misschien hadden de vleermuizen zich verhangen (haha) en dachten ze dat toeristen minder tevreden zouden zijn met vleermuizen recht boven hun bed? In onze nieuwe – een stuk ruimere – kamer was geen vleermuis te zien in ieder geval. We hebben een echte siësta gehouden, een te lange vrije periode voor Johny en Anny, die al schommelend op het terras een fles rum genuttigd blijken te hebben. Ze verschijnen met enige vertraging aan de avondmaaltijd, waar wij aangeschoven zijn bij een kolonie Franstalige toeristen, wier Engels nog een stuk slechter blijkt te zijn dan ons Frans. De verbroedering aan de lange tafel in de subtropische avond is groot, maar het is toch wel prettig als je elkaar enigszins kan verstaan!

De volgende dag gaan we snorkelen bij Caño Island. Onderweg op de boot zien we een walvis met jong, fantastisch, in de reisbeschrijving stond wel dat we walvissen konden zien maar we realiseerden ons hoe onwaarschijnlijk dat was. Echter, daar zwemmen ze toch: moeder en kind en niet weg te slaan, ik vond het eerst niet de moeite waard om mijn fototoestel te voorschijn te halen om alleen het verdwijnende puntje van zo’n walvisstaart te fotograferen (Ik heb al een walvisstaart uit Nieuw Zeeland), maar jonge walvissen kunnen nog niet duiken dus moeder en jong blijven gewoon aan de oppervlakte en we konden ze een hele tijd zien.

Ik ben geen fan van snorkelen en – wat me tijdens reizen nooit lukt – ik word zeeziek tijdens het snorkelen. Maar ik heb ondanks alles wel genoten van het snorkelen, als je tussen helevisscholen doorzwemt is dat wel heel speciaal. Het leek net of ik vloog! Vandaar misschien  de zeeziekte, al wordt ik tijdens vliegen normaal nooit misselijk. Ik heb een kleine haai gezien en, na veel moeite van gids Manuel om alle afgedreven toeristen weer te verzamelen, zelfs twee grote zeeschildpadden. Enkele groepsgenoten waren “echt” gaan duiken en hadden noch walvissen, noch zeeschildpadden gezien (dat geeft altijd een groot gevoel van tevredenheid, als mensen die meer geld uitgeven en meer moeite doen minder succes hebben…).

De middag snorkel sessie heb ik maar overgeslagen, de lunch eveneens. Na wat luieren op het strand temidden van honderden kleine kreeftjes met allemaal een verschillend (naar ik aanneem toevallig gevonden) schelpje op hun rug heb ik een wandelingetje gemaakt over het eiland, geen bijzondere dieren gezien (wat hagedissen en een bruine slang) maar wel een mooi en stil bos, alleen maar water in de verte, er is geen enkele auto op het eiland!

De volgende morgen vertrekken we alweer. Aan de ontbijttafel zittend hoor ik een bejaarde Nederlandse toeriste uitgebreid vertellen over de toekan die ze net op de early bird watch gefotografeerd heeft. Dat is nu onuitstaanbaar! Ze is niet mee geweest op de hiking en ze heeft zo’n standaard kleuter-kameraatje en dan wel toekans fotograferen! Ik vraag haar waar en wanneer. Ze blijkt net terug te zijn en de toekan zit vlak bij ons hotel, net buiten de hoteltuin in een groepje bomen waar hij heel vaak zit en waar ik al zeker zes keer langsgelopen ben. Dit kan ik nu echt niet hebben dus ik sjees in de richting waarin ze wijst, mijn kamera snel van tafel grissend. We hebben nog vijf minuten voordat de boot vertrekt en Jac, die ervan houdt op tijd te komen, is niet gelukkig met mijn actie. Maar hij weet ook dat toekans topprioriteit hebben en legt zich er dus maar bij neer (neem ik voor het gemak aan). Op de aangewezen plek zie ik eerst niets, maar dan hoor ik een krassend geluid, kijk in die richting en daar zit ie opeens! Stom genoeg heb ik mijn gewone lens op mijn camera zitten, mijn telelens zit nog in mijn tas die bij de ontbijttafel staat. Toch maar wat foto’s genomen alvast. Toen snel teruggesjeesd naar de ontbijttafel, Jac uitgelegd dat die boot heus wel op ons wacht, snel de telelens erop en weer terug naar het bosje. Ik ben de toekan even kwijt maar zie hem dan in een andere boom zitten, waar ik hem nog een stuk beter kan fotograferen. Het lijkt wel of hij poseert, of misschien lijkt dat niet alleen zo maar is het zo, hij is tenslotte de standaard attractie van de early bird watch tocht!

Doorreizen naar Manuel Antonio >>>