De meeste toeristen vliegen na Corcovado vanaf Palmar Sur weer terug naar San Jose, maar wij worden opgepikt door een busje en gaan naar Nationaal Park Manuel Antonio, waar we het luxe hotel Parador Resort (niet te verwarren met “Hotel Paradise” op de grens van India en Nepal…) onze “laatste dagen” doorbrengen. Toen we moesten beslissen tussen de offerte voor deze reis van Stolk travel en van een concurrent heeft de foto van de “infinity pools” (de oneindige zwembaden, doorlopend in elkaar en dan uiteindelijk schijnbaar in de laaggelegen oceaan) de doorslag gegeven. Dat zag er wel zo ongerept en tegelijk decadent uit dat ik het niet uit mijn hoofd kon krijgen. En de foto belooft niets teveel, het zwembad en het grote terras waar je kan eten biedt een fantastisch uitzicht over een stuk jungle met in de diepte de zee. ’s Ochtends aan het ontbijt zien we grote vluchten pelikanen langs vliegen. Een kraai steelt suikerzakjes van onbemande tafels. Er zitten veel vogels in de tuin ener zetelt zelfs een valk, die zo af en toe wegvliegt om boven de jungle te zweven en dan weer terug komt naar zijn stek, een dode boom vlak naast het restaurant. Toeristen lopen vlak langs, maar daar trekt hij zich totaal niets van aan.

Wij hebben een zogenaamde “jungle” room, geen uitzicht maar inderdaad wel jungle, we zitten aan het eind van een uitbouw en ’s ochtends spelen de apen in de bomen vlak naast ons terras. Waar natuurlijk weer schommelstoelen staan. Het is de hoogste tijd voor een bus Pringels en als ik die opentrek blijkt dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. Nee, niet Jacques, die heeft pinda’s. Stap voor stap nadert een grote leguaan, zijn blik gefixeerd op de bus. Eerst blijft hij nog netjes bij de heg aan de rand van ons terras (zijn terras blijkt later) zitten, maar opeens springt hij wel dertig centimeter over de afwateringsgoot die langs het terras loopt en landt vlak naast mijn voeten! Van zo dichtbij is het wel een erg groot beest vind ik en dit moet niet aangemoedigd worden, dus hij krijgt geen pringel! Zal ook erg slecht voor hem zijn, toch? Zo zit ik gezellig pringels etend met een leguaan aan mijn voeten. ’s Avonds blijkt dat hij aan de rand van ons terras slaapt, daar staat een hek tegen een geroeste trap met een holte waar hij met veel moeite ’s avonds in klimt. Heel grappig, dan heeft hij zijn hele lijf verstopt, maar zijn grote staart bengelt er nog uit, net een kind dat verstoppertje doet door de handen voor de ogen te houden.

Bij het ontbijt op het grote terras naast het zwembad komt ook een leguaan bedelen. Een leguaan spreekt ons mensen niet zo aan, is nogal prehistorisch, maar onze gezamenlijke interesse in Pringels smeedt een band zodat de leguaan me nu een stuk huiselijker voorkomt.

Dit ismet groot verschil de meest toeristische plaats in Costa Rica van alle plaatsen die we bezocht hebben. Manuel Antonio is prachtig gelegen aan zee met dicht bos en mooie stranden, maar het lijkt wel een pretpark: apen, mensen en brutale wasberen krioelen vrolijk door elkaar. Geen echte regenwoud ervaring, wel heel leuk met de apen (witschouder kapucijnapen) zo dichtbij, ik kan prachtig fotograferen. Sommige toeristen voeren de apen, ik poog ze uit te leggen dat je dat niet moet doen omdat de apen anders te opdringerig worden, zoals we in Kenia gezien hebben waar op “Baboon cliff” agressieve bavianen zich de lunch van onoplettende toeristen toe-eigenen. Voor wat betreft de wasberen komt deze waarschuwing duidelijk te laat, wasbeer families schuimen het strand af en eisen eten op bij zonnende toeristen.

Een voordeel van de drukte in Manuel Antonio is wel dat we ons zo af en toe onopvallend even aan kunnen sluiten bij een groep met een gids. Zo zie ik een paar boomkikkers die ik zonder gids zeker nooit opgemerkt zou hebben. We maken een “hike” (het Nederlands heeft geen geschikt woord voor een inspannende wandeling) langs de uitzichtpunten. Het is bloedheet en diverse toeristen – de meeste wat zwaarder dan eigenlijk zou hoeven - vragen zich hardop af of het uitzicht dit gezwoeg nu echt wel waard is. Ik vind van wel (ik heb makkelijk praten moppert een zwetende Jac, al compenseert mijn fototas ruimschoots mijn wat lagere gewicht) en iedere fotograaf zal het direct met me eens zijn, je kunt prachtige plaatjes schieten van de oceaan, de branding, het dichte bos en de zandstranden met fotogeniek omgevallen bomen inclusief omhooggewerkt wortelgestel.

De laatste dag brengen we door in de “infinity pool”, heerlijk relaxen! Dan reizen we voor de derde keer terug naar San Jose en de volgende dag vliegen we terug naar Nederland. Het is weer even wennen hier: geen apen (nou ja…), geen toekans en geen bedelende leguanen. Maar mijn valkparkiet lust ook graag Pringels en regenen kan het hier ook…

Weer beginnen in Son Jose >>>