We maken zoals eerder beschreven een “detour” terug naar het meer van Arenal, in de hoop nog iets van de vulkaan te zien. Een hele rit die onze eerste waarnemingen over de klimaatverdeling rondom het meer van Arenal helaas alleen maar bevestigt. Vervolgens zetten we koers richting schiereiland Nicoya aan de Pacifische kust. Onze medeweggebruikers hebben zich tot nu toe verontrustend beschaafd gedragen. Maar bij een korte rempartij komt nu de uitzondering die de regel bevestigt langszij zetten in de vorm van een knalrode auto. Allereerst dreigde het meer achterin dan langszij te worden, maar gelukkig weet hij op het laatste moment nog uit te wijken, waarbij hij op een haar na een tegenligger ramt. Inderdaad een “hij” (het zal ook niet!) en zelfs getooid met petje, hierbij al mijn (voor?)oordelen bevestigend die ik in Nederland opgebouwd heb over wegmisbruikers. Na zo’n adrenaline opjagende gebeurtenis zou je verwachten dat de jongeman even rustig aan doet en inderdaad, hij houdt zich bijna vijf minuten aan de maximale snelheid. Maar dan is het gewenste adrenalinepeil kennelijk al weer te veel gezakt, want we zien hem een bij voorbaat kansloze inhaalactie inzetten over een afslagstrook van de tegenliggers. Bij het eind van de strook (nou ja, eigenlijk het begin) komt de rode auto klem te zitten tussen de auto die hij inhaalde en de tegenliggers. De auto die hij inhaalde haalt bakzeil en eindigt in de berm. De rode auto verdwijnt al snel uit het zicht, op zoek naar nieuwe kansen om zichzelf, zijn auto en zijn medeweggebruikers total loss te rijden.

Ons hotel in Samara, hotel Giada, ligt volgens eigen beschrijving vlak bij het strand in het centrum van Samara. Het is dan ook alleen aan onze oplettendheid te danken (en misschien aan het ontbreken van afleidende bordjes) dat we direct bij binnenrijden van Samara het hotel zien liggen. Het is het eerste gebouw. Het centrum begint snel in Samara zullen we maar zeggen! Nu is het plaatsje niet groot en is het inderdaad niet ver lopen naar het strand, tussen de vijf en tien minuten afhankelijk van hoe warm het is. Het is overigens erg warm, zeker 30 graden nu nog in het begin van de avond als we aankomen. Het hotel maakt geen bijzondere indruk, kleine kamers en een klein zwembad, maar naarmate we er langer zitten beginnen we het meer te waarderen. Dat komt mede door de gratis kamer upgrade die we de tweede dag aangeboden krijgen nadat we een grotenatte plek op het bed aantroffen (de airco op het dak had zich misdragen, wij niet of in ieder geval niet in die mate!). Maar ook door het Mexicaanse restaurant even verderop, wat wel een goede vermelding had in de Lonely Planet maar daar niets van waarmaakte: weinig eten, weinig bezoekers, geen thee en zelfs geen Corona bier (Mexicaans restaurant!), duur en dan nog een ober die klaagt dat hij een briefje van 10000 colon (~ 15 euro) te weinig gehad heeft (gelukkig “vindt” hij het briefje na tamelijk wantrouwende vragen van Jac spontaan bij de bar op de grond terug). Terug in ons hotel nemen we een cocktail in het restaurant, het is reuze druk en de menukaart (die we nog niet eens gelezen hadden!) vermeld hele beschaafde prijzen. Als we op de derde dag om zes uur ’s ochtends ook nog wakker geschreeuwd worden door twee brulapen die in de bomen achter het zwembad zitten (ze komen zelfs boven de airco uit!), zodat ik eindelijk een uitgebreide apen-fotorapportage van heel dichtbij kan maken, ben ik helemaal bekeerd tot dit hotel!

We hebben vier dagen rust gepland in Samara. De eerste dag gaan we naar het strand. Nu ben ik geen strandmens, dus na een korte dip in de oceaan (voeten verbrand, het zand is een graad of 50, vervolgens als ik het water inloop een niet nader gedefinieerd eng beest bij mijn voeten) en een nauwelijks langer verblijf op mijn handdoek in de zon (Jac heeft me braaf ingesmeerd: overal plakt zand en mijn huidtemperatuur nadert inmiddels zo te voelen ook de 50 graden) blazen we de aftocht richting zwembad. Daar zijn geen enge beesten, tenzij je de fotograaf meerekent die een paar lokaal gecharterde toeristen schones vastlegt in niet al te uitdagende poses met cocktail in de hand en bloem in het haar.

De e volgende dag maken we een rondwandeling door het plaatsje. Samara is niet groot en eerlijk gezegd vonden we Puerto Viejo de Talamanca, in het zuidoosten aan de Caribische kust, qua uitgangsleven heel wat gezelliger. Maar daar kan je niet zwemmen in zee (o wat erg…) wegens de onstuimige branding en gevaarlijke stromingen. Het strand hier in Samara heeft een onbetwist hoge Bounty score: prachtig helder water en een brede strook zandstrand, geflankeerd door een lange rij palmbomen. We lopen over het strand, op het gedeelte wat nog nat is van de branding want anders is het zelfs met schoenen veel te warm. Op eens zie ik een klein rood kreeftje, een meter of 10 voor me wegduikend in het zand. Leuk om te fotograferen natuurlijk, maar hij is al weg. En dan zie ik er nog een. Die me weer te snel af is. En dan zie ik opeens heel veel rode kreeftjes. Alleen in een cirkel van circa twee meter rondom Jac en mij is geen rood kreeftje te bekennen. Zodra we te dichtbij komen graven ze razendsnel een gaatje in het zand en duiken erin. In Costa Rica zie je als je goed kijkt overal leven. Soms is het aan te raden wat minder goed te kijken. Zo zag ik allemaal grappige patroontjes in het zand half in en half uit de branding. Toen ik beter keek zag ik viesgrijze, deels doorzichtige ovalen beestjes rondkruipen over de boden. Hoe beter ik keek, hoe meer van die beestjes. Zo moet de “oersoep” er uit gezien hebben!

Genoeg strand inmiddels zoals je begrijpt, we lopen terug door het plaatsje op zoek naar een supermarkt. Geen supermarkt te bekennen. Wel een pinautomaat, die tot Jacs’ hevige verontwaardiging net als diverse eerder pinautomaten weer zijn pasje (ING voorheen Postbank) niet en mijn pasje (ABNAMRO) wel accepteert. Heel makkelijk hoor, pinautomaten, alleen moet je in midden en zuid Amerika niet al te lang wachten met “bijtanken”. We hebben nu vrijwel heel Samara gehad, nog steeds geen supermarkt en het is inmiddels midden op de dag en veel te warm om op straat te lopen. Dus vragen we maar even in ons hotel of Samara überhaupt wel gezegend is met een supermarkt. Gelukkig voor ons blijkt dat toch het geval te zijn, de enige supermarkt zit direct achter ons hotel! Die hadden we nooit gevonden als we het niet gevraagd hadden, veel te dichtbij! Gerustgesteld dat mijn voorraad chips weer op peil is trekken we ons bij het zwembad (natuurlijk voorzien van Pringels) op ligstoelen terug in de schaduw van palmbomen en parasols. Helaas is het niet erg rustig in het zwembad: een Californisch (ha ha, mijn spellingchecker plaatst een rood kringeltje onder dit woord en stelt “clitoris” als verbetering  voor!) stel op leeftijd, wat hier vaak logeert, wisselt op luide toon afding-ervaringen uit met een Duits jeugdig stel op doorreis. Helaas voor de Californiërs blijken de Duitsers toch nòg minder betaald te hebben voor hun kamer! Hierna komt het gesprek op een plekje dat de neus van de Californische ontsiert. Ik begrijp niet dat ze zich zo druk maakt over een detail terwijl er mijns inziens een stuk dringender aandachtspunten zijn, maar gelukkig voor haar ben ik iets te sloom om me in het gesprek te mengen.

Doorreizen naar Corcovado >>>