We hebben vandaag alweer een vulkaan als bestemming, Rincon, al is deze niet actief zoals de Arenal vulkaan. Het gebied eromheen is volgens onze reisgidsen wel echt vulkanisch. We vertrekken van Monteverde via  een andere weg, meer westwaarts dan die waarover we gekomen zijn. De koffieplantages maken snel plaats voor ruige weilanden met koeien en paarden. We zitten in de provincie Guanacaste. Een merkwaardig soort koeien heb je hier, met enorme opzij uitstekende puntoren, een ingevallen lange kop en grote horens.

We komen een kudde koeien tegen, opgejaagd door een echte cowboy te paard die achter de kudde rijdt. We hebben ook cowboys gezien die vanuit een auto opereren, eentje had een paard aan een leidsel, wat door het open raam van de auto liep. Een beetje zoals je hond uitlaten op de fiets! Vaak laten ze paarden ook gewoon zelf de weg naar de wei vinden. De cowboy wordt geassisteerd door een razendsnel heen en weer rennende hond. De kudde komt de heuvel op, recht op ons af. Logisch, want wij staan midden op de weg. Gelukkig lopen de koeien braaf om ons heen, het is zelfs niet nodig om in de auto te stappen. Even verderop zijn cowboys bezig met het redden van een koe, die van een steil hellinkje afgegleden is de sloot in. Ik hoop dat het gelukt is, het leek er meer op alsof ze de koe aan het lynchen waren dan de helling optrekken…

Na wederom zo’n anderhalf uur hobbelen komen we op de A1, de Pan Americana. Leuk, die hebben we in Peru en Chili ook gevolgd! De weg is in prima kwaliteit en we schieten hard op, al is de weg 1-baans en moeten we regelmatig langzame vrachtwagens inhalen. Het landschap is nu vlak en tot Jacs’ vreugde ook lang niet meer zo groen, de hemel is blauw. In de verte zien we de bergrug met diverse vulkanen, iedere vulkaan getooid met een eigen wolkje.

Het was even zoeken naar de juiste afslag naar de Hacienda de Guachipelin, tevens de toegangsweg tot het nationale park. Tot grote ergernis van onze Lonely Planet moeten bezoekers van het park die geen gasten zijn van de Hacienda ouderwets tol betalen voor het recht tot doortocht over het terrein van de Hacienda. Het is maar een gering bedrag, volgens de Hacienda te besteden aan het onderhoud van de weg, wat de Lonely Planet gezien de staat van de weg waagt te betwijfelen. Verder waarschuwt de LP dat we hoge prijzen voor het eten zullen moeten betalen en gezien de heel afgelegen locatie nergens anders naar toe kunnen. Nu blijkt het eten niet zo duur te zijn, zeker niet duurder dan in de vorige lodges (al was er enige onduidelijkheid of de salad bar inbegrepen was als je a la carte bestelt, als rechtgeaarde nederlanders zijn we er van uit gegaan dat dat wel zo was), en het pad, wat deels door een uitgehouwen kalkrots gaat, is lang niet zo slecht als het pad naar de Trapp Family lodge in Monteverde, dus het valt allemaal wel mee.

De Hacienda is een werkende ranch, tevens hotel. Groot opgezet met ruim 100 kamers, maar het Centerparcs gevoel komt gelukkig niet opzetten, overal zie je koeien (alhoewel dat in CP ook het geval kan zijn) en paarden met zwetende cowboys. Onze receptioniste heeft geen idee waar onze kamer is (ze ziet er ook niet uit alsof ze meer kennis van het ranch gebeuren heeft), er zijn diverse groepjes gebouwen. Na een wat langere verkenningstocht dan wenselijk in de bloedhitte komen we op het idee het uitgereikte omgevingskaartje om te draaien en ja hoor, daar staat een complete plattegrond met gebouwen en kamernummers. Onze kamer zit in het gedeelte waar de gebouwen in een gelijkbenige driehoek rondom een tuin geplaatst zijn. Langs beide lengtes loopt een gezamenlijke veranda. In het midden van de tuin staan enorme bomen, die op een paar blaadjes na kaal zijn. In de bomen zitten veel vogels, allerlei soorten, maar de meest opvallende zijn de grote parkieten, die enorm kwetterend een continue conversatie met elkaar voeren.

Onze kamer heeft tv en een airco, wat hier geen overbodige luxe is. Na wat frisdrank gedronken te hebben zittend op de veranda, geamuseerd door onze Duitse buren die twee van de honden van het hotel geadopteerd hebben (nou ja, eerder omgekeerd), maken we een korte wandeling naar de waterval in de buurt. Het pad loopt mooi tussen hoge slanke bomen door, overal vogels en in de verte zien we vulkaan Rincon. De waterval maakt weinig indruk op Jac (hij is wel een beetje veeleisend ooit: graag geen druppel regen maar watervallen moeten wel indrukwekkend zijn!), vergeleken met die bij Arenal is het maar een miezerig straaltje. Een opmerkelijk verschil in landschap, het riviertje stroomt tussen kalkrotsen door, heel apart.

Teruglopend horen we in de verte een zich alsmaar herhalend melodietje, een iel geluid zo tussen de bomen. Het lijkt nog het meest op het muziekje wat een ijsco verkoper afspeelt om mensen te attenderen op zijn aanwezigheid. Er komt een cowboy te voet langs, die een uitgebreid verhaal in het Spaans afsteekt, waar wij alleen het woord “stier” in weten te herkennen. Bij het begin van het pad zien we wat mensen lopen, nieuwsgierig lopen we ook richting de muziek en komen bij een kleine arena aan waar stieren lopen achtervolgd door jongens in rode t-shirts gewapend met touwen en stokken en cowboys te paard die indrukwekkend met hun lasso’s aan het gooien zijn. Enkele tientallen toeristen zitten op de tribunes te kijken en een paar hooligan-achtige Engelse jongens in armloze veel te grote t-shirts (waardoor je goed zicht hebt op de nog erg witte huid en diverse tatoeages) compleet met slobberende kniebroeken staan in de arena op veilige afstand van stieren en cowboys. Ze zien er sloom uit, maar blijken een aardige snelheid te kunnen ontwikkelen zodra een stier hun kant op kijkt.

Het muziekje is afkomstig van een Marimba speler begeleid door een gitaar, opgesteld op een verhoginkje vlak naast de hokken met de stieren. Een paar cowboys trachten op de stieren te blijven zitten, maar de stieren zijn erg jong en sommige stieren kunnen nauwelijks op hun benen blijven staan bij al dat getrek aan hun halster en hun staart nodig om de cowboy te laten opstijgen. Een niet erg smakelijke vertoning, dus na wat foto’s nemen (dat dan toch weer wel…) gaan we maar weer weg. Het is een mooie avond, achter ons horen we nog de Marimba, de zon gaat in de buurt van de Rincon vulkaan onder en om ons heen vliegen ladingen kwetterende grote parkieten, hun vleugels soms fel oplichtend als de zon er net onder weerkaatst. Na het eten duikt Jac voor de tv, ik ga nog even op de veranda zitten lezen, maar ondanks dat ik me helemaal met Deet ingesmeerd heb wordt ik zodanig lastig gevallen door insecten dat ik maar snel naar binnen ga.

De volgende morgen slapen we uit tot half 8 maar liefst! Na een uitgebreid ontbijt in het aan de zijkanten helemaal open, op de eerste verdieping gelegen, restaurant, gaan we op weg naar Ranger station Las Pailas, één van de twee ingangen van Area de Conservacion Guanacaste. We doen de rondwandeling, drie kilometer waar twee uur voor staat, maar wij hebben ruim vier uur nodig! Nu doen we heel kalm aan, het is warm en er moet regelmatig door mij gefotografeerd worden. Aangezien ik telkens hoop een bijzonder dier te zien heb ik mijn telelens op mijn camera zitten, met als gevolg dat ik bij iedere landschapsfoto eerst van lens moet wisselen. De redenatie hierachter is dat het landschap doorgaans wel even wacht en het bijzondere dier niet. Nu zien we niet zo veel bijzondere dieren, al horen we van andere toeristen dat er een grote groep apen vlak bij zit, we zien ze niet. Wel zien we al snel een soort uit de kluiten gewassen eekhoorn en ook komen we alle Engelse hooligans van gisteren tegen, die de confrontatie met de stieren kennelijk overleefd hebben (over de stieren maken we ons overigens meer zorgen).

Het is een mooie wandeling, veel spannende bomen, met enorme wortels, net als in Angkor Wat in Cambodia – helaas ontbreken de tempels zegt Jac spijtig. Er zijn zelfs helemaal holle bomen, die zijn om een andere boom heen gegroeid, hebben die boom langzaamaan gewurgd en zo houd je een holle boom over, waar je als je er in gaat staan (alles is hier flink aan de maat, niet alleen de eekhoorns) door naar boven kan kijken en de lucht ziet. Heel speciaal. Veel bomen leunen tegen elkaar en zijn met elkaar vergroeid. Het waait hard en dat levert bijzondere geluiden op. Op een gegeven moment horen we een angstaanjagend gebrul wat in de serie “Lost” niet zou misstaan. We kunnen ons niet voorstellen dat dat de wind is. Waarschijnlijk waren het brulapen, maar in theorie kan het ook een jaguar geweest zijn!

Het park bevat diverse kokende modderpoelen, borrelende heetwaterbronnen en mini vulkanen die flink stinken. Terwijl ik een poging doe om een modderpoel vast te leggen (totaal niet indrukwekkend op de foto, de stank, hitte en “plop”geluiden zijn kennelijk essentieel voor de kokende modderpoel beleving) komt Jac melden dat er een grote dode leguaan op het pad ligt. Ik zie al snel dat de leguaan niet dood is, alhoewel ik eerlijk gezegd ook niet meteen zag dat de dode tak waar hij op lag ook niet dood was maar een veel kleiner uitgevallen bruine vrouwtjes leguaan. We hebben het tweetal gestoord in het liefdesspel. Het vrouwtje klimt met redelijk tempo een boom direct naast het pad in, waar je haar even later nauwelijks meer kan onderscheiden van de boom, zelfs als je weet dat ze er zit. Het mannetje blijft uitgeput achter – dat is tenminste onze interpretatie, want al heeft er zich inmiddels een kleine toeristen opstopping gevormd op het pad, hij blijft pontificaal midden op het pad zitten. Wij lopen er voorzichtig stuk voor stuk langs. Het grote beest verroert geen vin (schub is eigenlijk meer van toepassing).

Na een flink stuk bos komen we in een open gebied, waar het door de combinatie van vulkanische bronnen en sowieso al veel zon bloedheet is. We zien een opvallend geel gekleurd meertje, zeer fotogeniek maar niet echt uitnodigend voor een bad! Deze rondwandeling is zeker een aanrader, je kan ook naar de krater zelf lopen maar dat is een heel stuk verder (zeker in ons tempo…) en dan moet je ’s ochtends vroeg vertrekken, waarbij je het risico hebt dat je toch weer vanwege wolken ietsje later op de ochtend niets meer ziet. Bijna onvoorstelbaar als je hier loopt met het stralende weer in de hitte!

Terug bij de hacienda duiken we in het zwembad wat ze gelukkig hebben. Rondom het zwembad staan hoge bomen en we hebben mooi uitzicht op de bergen in de verte. Diverse vogels nemen ook een bad. De zon gaat onder, we blijven nog lekker even in het water liggen. Echt vakantie!

Doorreizen naar Samara >>>