De wegen naar Monteverde zijn de reden dat alle toeristen een 4-wheel drive nodig hebben. Het is dan ook van landsbelang om niets aan de conditie van deze wegen te verbeteren! Nou ja, dat is tenminste mijn theorie. Je kunt Monteverde via drie wegen bereiken, maar welke je ook kiest, het is minimaal anderhalf uur “massage road”. In Arenal hadden we gehoord dat de weg door alle regen erg slecht was, het had ook in Monteverde veel geregend. Maar nu is het gelukkig droog en de weg is niet goed, maar ook weer niet zo slecht dat je echt een 4-wheel drive nodig hebt. Gelukkig maar, want ons Bego’tje heeft maar weinig power.

Het is echt een scenic drive, mooie uitzichten en verderop komen we langs diverse koffieplantages, die er in de warme zon knus bijliggen. De weg is niet overal goed aangegeven, op één plaats is precies de rechterkant van de richtingbordjes afgebroken waar de pijl met de richting naar Monteverde op staat… Gelukkig staat men in het begin van het dorpje al klaar om de juiste richting te wijzen en de vriendelijke jongeman doet helemaal niet moeilijk als wij geen behoefte hebben zijn getekend kaartje te kopen, hij legt het ons toch uitgebreid uit. De volgende keer dat we de weg vragen krijgen we gratis advies over een geschikte lodge. Nu valt ons trouwens juist op hoe weinig we lastig gevallen worden hier in Costa Rica. Je wordt ook geen restaurants in gesleurd en zelfs verkopers bij souvenir stalletjes zijn gematigd in hun benadering. Heel fijn!

Even zoeken in Monteverde naar ons hotel, het is vlak bij de ingang van het park maar waar is de ingang van het park… Na wat rondcirkelen en vragen vinden we het, om er te komen moet je een paar kilometer over een wel erg slechte weg. In Monteverde zelf zijn de wegen grotendeels geasfalteerd, zodra je er iets buiten komt wordt het gravel. De Trapp family lodge is uitgevoerd met veel hout, de kamers zijn enorm, alleen is er geen verwarming. Vanuit onze erker hebben we prachtig uitzicht over de tuin van het hotel op het nevelwoud, flarden mist schieten voorbij, de wind jaagt rond de grote ramen. We zitten er prachtig, even wat drinken en lezen voor het diner uit. In de eetzaal hangt bijna een apres-ski sfeer,we zitten op 1500 meter hoogte en met al dat hout en een grote terrasbrander kunnen we de sneeuw er probleemloos bij denken. Alleen zitten de aanwezige gasten braaf rustig te eten. Ook vanaf hier is het uitzicht prachtig, tenminste, bij het ontbijt, het is nu aardedonker. Dit restaurant heeft bij uitzondering gelukkig geen geheel open kant, wel grote ramen waar de wind tussen de kieren door kruipt. Het eten is prima en niet zo duur, dat komt goed uit want met de donkerte en de enorm slechte weg ga je ’s avonds niet zo makkelijk nog even in Monteverde eten.

’s Ochtendsvroeg schijnt zowaar alweer de zon! Een beetje waterig zonnetje en flink wat wind, maar toch. De receptioniste vertelde gisteren – in antwoord op onze klaagzangen over alle regen - dat het hier in Monteverde ook een weeklang enorm geregend heeft en dat het erg koud was. Nou, koud is het nog steeds in onze kamer, nog geen 16 graden! We ontbijten snel en gaan te voet naar het park - voor geïnteresseerden: de precieze naam van het park is “Reserva Biológica Bosque Nuboso Monteverde”, natuurparken in Costa Rica hebben vaak lange namen. Het is maar een ruime kilometer en je bent er toch nauwelijks sneller met de auto. De weg is trouwens ook buiten het park erg mooi.

Het is prachtig in het nevelwoud, alles is begroeid, alles druipt, het is heel stil – op een gegeven moment horen we helemaal niets meer, zelfs vrijwel geen dieren. Op sommige plaatsen heb je opeens uitzicht op een vallei of zelfs nog verder, naar de Pacifische oceaan. Nevel kruipt over de heuvels, het ene moment zie je een vage streep blauw in de verte, het volgende moment sluit het mistgordijn zich weer. We zien een Coati heel hoog in een boom, een grote gele vrucht aan het eten. Erg onverwacht, zo’n wasbeerachtig beest hoort naar mijn idee aan de voet van de bomen wat rond te snuffelen, niet twintig meter boven de grond!

We lopen naar een uitzichtpunt (dat is onvermijdelijk als je met mij op vakantie gaat weet Jac inmiddels…), de zon komt opeens vol door en het is meteen erg warm. Ik maak een paar foto’s en een mede-toerist (alsof er een signaal geklonken heeft verzamelt iedereen zich opeens hier op het uitzichtpunt) zet Jac en mij samen op de foto. Maar als ik een foto van het “Continental divide” bordje wil maken zie ik helemaal niets meer door de lens, de lenzen zijn aan de binnenkant beslagen. De grote vochtigheid in combinatie met snelle overgang van kou naar warm is mijn arme Nikon even te veel geworden. Ik heb flink moeten photoshoppen om de tekst weer leesbaar te krijgen. De “Continental divide” is een bergkam die van Canada naar Argentinië loopt. Aan de ene kant (oostkant) van het bordje loopt het rivierwater naar de Atlantische oceaan, aan de andere kant loopt het rivierwater naar de Pacifische oceaan.

We zien veel vogels, maar alle 100 hier aanwezige soorten zoogdieren (op de Coatie na) houden zich schuil! Ondanks dat we vrijwel alle toegankelijke paden gelopen hebben zien we geen enkele aap. Maar een groot deel van het park is niet toegankelijk voor toeristen en vermoedelijk heeft het wild zich daar grotendeels teruggetrokken. Alhoewel zeker niet uit te sluiten is dat we diverse apen helemaal niet opgemerkt hebben, zo’n woud is erg dicht en je moet precies weten in welke bomen je ze kunt verwachten. We zien ook geen Quetzals, de prachtige groene vogels met lange staart, alhoewel die volgens een toerist die we later spreken aan het begin van het park nestelen. Hadden we maar een gids moeten nemen! Eigenlijk moet je eerst een rondje lopen met gids en daarna zelf nog een eindje lopen voor de sfeer. Met een gids erbij zie je veel meer maar ervaar je de natuur niet echt – een beetje tegenstrijdig maar dat is in ieder geval mijn ervaring.

Net buiten het park ligt het “Hummingbird café”. Het café maakt zijn naam meer dan waard, het wordt bezocht door honderden kolibries. Nou ja, die bezoeken de bakjes met suikerwater die voor het café zijn opgehangen. Ze worden regelmatig bijgevuld door de serveersters. Ik kan net zo dichtbij gaan staan om foto’s te maken als ik wil, de kolibri’s schieten met grote snelheid vlak langs mijn oren, je voelt zelfs de luchtverplaatsing door de supersnel fladderende vleugeltjes. Er vliegen zeker twintig verschillende soorten, misschien nog wel meer. Hele kleine van maar zo’n centimeter of 5 lang tot vogels van ruim 15 centimeter inclusief staart. Ze hebben alle kleuren van de regenboog, bij voorkeur de meer opvallende kleuren. Eén vogeltje heeft een prachtig lichtblauwe kop met violet onder de snavel. Het lukt me maar niet om hem te fotograferen, totdat ik ontdek dat het een lichteffect is, de veren zien er smaragdgroen uit behalve als het beestje zijn kop onder een bepaalde hoek houdt, dan zie je opeens het blauw en violet. Het is ondanks de overvloed aan kolibries lastig fotograferen, ik wil ze graag vrij hangend in beeld hebben, mooi scherp maar de achtergrond moet juist wazig zijn. Gelukkig heb ik ruim de tijd, Jac vindt het ook leuk om naar de vogels te kijken en gaat er lekker bij zitten, gewapend met een groot glas frisdrank. De temperatuur is nu aangenaam, een graad of 17, in de zon een stuk warmer. Ons vertrouwen in goed weer begint al weer terug te komen!

Doorreizen naar Rincon >>>