In de Quinta lodge hebben we gevraagd hoe we het beste konden rijden naar Arenal. Om vervolgens dat advies weer in de wind te slaan, de Lonely Planet meldt een mooie route waar je uitzicht hebt op de vulkaan. Helaas, het regent maar door onderweg, wat inderdaad spectaculaire rivieren oplevert, maar het zicht inkort tot hooguit een halve kilometer. Geen vulkaan te zien dus. Onze verwachtingen zijn hooggespannen: volgens Stolk travel, waar we onze reis geboekt hebben, is deze vulkaan misschien wel de mooiste en actiefste vulkaan ter wereld! Maar we realiseren ons ook: willen we wat zien dan moet het wel stoppen met regenen.

De bewegwijzering in Costa Rica lijkt puur gemaakt voor ons toeristen. Met een beetje geluk staat je lodge al 50 kilometer van te voren aangegeven! Maar naar gewone bordjes is het zoeken. Zo doet men niet aan plaatsnaam bordjes, in welke plaats je bent kan je zien aan de borden van grotere winkels en natuurlijk aan de hotelborden. Bij de kleinere plaatsen word je geacht het te weten en anders zal het voor jou niet relevant zijn. Merkwaardigerwijs wordt op iedere brug de naam van de rivier wel heel duidelijk aangegeven. Helaas staat vrijwel geen enkele rivier bij naam op onze kaart (we hebben tenslotte een auto gehuurd en geen boot!). Het volgen van de gewone bewegwijzering vereist enige handigheid. Men vindt het namelijk niet nodig een afslagbord neer te zetten als je een grotere weg kruist. Op de grotere weg zelf staan immers borden! Dat kan een kilometer verderop zijn (of meer), dus soms is het een kwestie van gewoon je instinct volgen en dan vervolgens weer terugrijden…

Hotel Arenal Paraiso ligt 6 kilometer voorbij Arenal, een heel gewoon, ietwat uit zijn voegen gegroeid provincieplaatsje met veel winkels en restaurants, een groot, nogal kaal park en een oerlelijke kerk (sorry als ik nu de gevoelens van een Arenalse Tico kwets, maar je kunt als toerist beter van te voren weten dat je niet naar Costa Rica moet gaan voor mooie koloniale gebouwen, prachtige parken en mysterieuze kerkjes). Hotel Arenal Paraiso is een groot complex, zoals veel hotelcomplexen hier in de buurt. Het heeft een duidelijk Center Parcs karakter: veel mensen, hekken, bewaking (dat schijnt bij Center Parcs te moeten omdat anders te veel gasten ontsnappen, in Costa Rica is dat eigenlijk niet nodig omdat je vaak toch op de voorzieningen van het hotel aangewezen bent aangezien je zo ver van alles vandaan zit). In de regel kan je veel beter voor een lodge gaan dan voor een hotel, zeker als de lodge aan “bio verantwoord” doen. Lodges zijn vaak kleiner, gezellig en heel mooi aangelegd met veel hout en planten en weinig asfalt.

De kamers zijn heel redelijk, er is een tv waar Jac zich op stort (dat is dan weer het voordeel van een hotel tov een bio verantwoorde lodge) en gelukkig is er ook weer een overdekt terrasje met stoelen, waar we van het uitzicht op de vulkaan kunnen genieten zodra het ophoudt met regenen en de wolken optrekken. Iets wat inmiddels erg onwaarschijnlijk lijkt. Ik troost mezelf met Pringels (heb in de winkel hier om mezelf te beschermen alleen een halve bus gekocht…). Ik krijg gezelschap van een kat en zo zitten we heel knus naar de regen en de langsdruipende toeristen te kijken.

De volgende dag geven we eerst ons wasgoed af bij de receptie. Door de combinatie regen, modder, flink zweten en een heel hoge vochtigheidsgraad waardoor niets droogt is ons wasgoed van verre al te ruiken. De receptionist is dan ook heel opgelucht dat we het lijstje met de inhoud al op onze kamer ingevuld hebben! We gaan op jacht naar een paraplu, die hebben ze niet in het winkeltje, dus moeten we eerstnog even Arenal in. Het eerste wat we in Arenal zien is een goedkope wasserette, was misschien wel een idee geweest want de was is prijzig in het hotel. In de supermarkt hebben ze ook geen paraplu, maar in de souvenirwinkels wel. We investeren vier en een halve dollar in een niet erg stevig uitziend groen exemplaar. Vervolgens rijden we weer terug en dan door naar het enorme meer, waar nu niet veel van te zien is. De “Puentes Colgantes” (hangende bruggen) hangen wat hoger naast het meer. Het is een regenwoud aan weerskanten van een diepe vallei, waar je met diverse hangbruggen steeds verder omhoog loopt. Met prachtig uitzicht op de vulkaan zo melden de bordjes - op heldere dagen staat er voor de zekerheid wel achter. Het is vrijwel droog als we aankomen, maar de wolken hangen zo’n beetje op de grond. Dat geeft een mysterieuze sfeer, maar van uitzicht kan je niet echt spreken!

Zodra we het woud inlopen begint het weer te regenen, maar aanvankelijk niet echt hard, zodat we kunnen genieten van de wandeling. De hoge bomen zijn prachtig, de bladeren strekken zich in een fijnmazig patroon uit naar de wolken.We zien niet zoveel dieren, maar op een gegeven moment zien we wel een aap zitten, vlak bij ons, een kopje door het bladerdek heen. Hij kijkt ook naar ons. Verder zien we diverse kleddernatte vogels. Het is heel rustig, we lopen helemaal alleen. De rust wordt maar één keer verstoord, door een enorme Tarzankreet uit de diepte, de hangbruggen in combinatie met druipende lianen zijn een mannelijke toerist naar het hoofd gestegen.

Terug in het hotel trekken we badkleding aan met een warme trui erboven + regenjas, op slippers snellen we naar het zwembad (in de hoop dat niemand ons ziet) waar we grote handdoeken scoren, ons er helemaal inwikkelen en snel naar de bovenste – de warmste – van de cascade hot springs van ons hotel te lopen. Jac had niet zo’n zin in de hot springs, maar er is verder niets te doen met al die regen dus vooruit dan maar. Het is fris, maar een graad of 17, en het water van 38 graden is zalig. Rondom de poel staan hoge bomen en dichte struiken. Er zitten veel vogels. De poel is niet zo groot, maar ruim genoeg voor zo’n 10 personen. Er zitten 3 jonge vrouwen in, die uit Canada (Quebec) blijken te komen. Hun Frans is niet te verstaan. In het Engels melden ze dat ze het weer alleszins mee vinden vallen vergeleken bij thuis, het is daar nu 20 graden onder nul. Wij hoeven gelukkig niet achter te blijven en vertellen dat het bij ons thuis ook sneeuwt, al een maand lang bijna! We blijven lang in het water, als ik eruit kom ga ik bijna onderuit, enigszins oververhit geworden! Dat iszo weer opgelost hoor, even zitten op een steen in de wind en ik voel me weer helder.

Gisteren hadden we de auto gepakt en in Arenal gegeten, Mexicaans, niet zo heel bijzonder en ook nogal koud, het restaurant was weliswaar overdekt maar aan drie zijkanten helemaal open zodat de wind vrij spel had. Vanavond eten we in ons hotel, het eten is prima en we drinken er een redelijke fles Chileense wijn bij. Alleen is ook hier een trui geen overbodige luxe. Ik zit naast de open kant van het restaurant, grote uit de hand gelopen kamerplanten bloeien vlak naast me. Er hangt gaas voor om insecten en vogels buiten te houden, maar zo af en toe krijg ik een windvlaag fijne regendruppels in mijn gezicht.

De volgende dag regent het nog steeds. Nu vind ik het ook niet leuk meer (Jac is allang uitgekeken op de authentieke regenwoudervaring, voor hem moet het minimaal droog en bij voorkeur ook lekker warm zijn in een vakantie), want vandaag heb ik de vulkaan bezichtiging gepland. Die kan niet meer uitgesteld worden, want morgen moeten we naar ons volgende hotel. We rijden naar het nabijgelegen Parque Nacional Arenal. Er is een lager gelegen gebied waar je mooi kan wandelen, maar we hebben weinig zin om weer een dag door de regen te ploeteren, het regent nu ook echt hard. Dus rijden we door naar de Arenal Observatory lodge, waar je tot op 2 kilometer afstand van de vulkaan kan komen. We bekijken het piepkleine museumpje, lezen dat de vulkaan gemiddeld eens per twee dagen uitbarst, maar soms ook heel vaak achter elkaar of lang niet. Daar heb je wat aan! Boven het museumpje is een kleine glazen ruimte waar twee ligstoelen naast elkaar opgesteld staan, naar we mogen aannemen gekeerd richting de vulkaan. Alhoewel we inmiddels beginnen te twijfelen of de vulkaan überhaupt bestaat!

In de hoop dat het opeens nog opklaart wandelen we naar een nabijgelegen waterval. Het pad is erg modderig en we zien alleen maar wat jungle-merels. De waterval echter overtreft onze verwachtingen: een hoeveelheid water alsof een nabijgelegen sluisdeur opengezet is stort naar beneden en stroomt iets rustiger in de breder wordende stroom verder. Een mooie plaats met veel rotsen en wilde, hoge bomen vol slingerende lianen. Nu begin ik ook last van Tarzan fantasieën te krijgen, zelfs Jac geeft overigens toe dat de locatie perfect is voor een Tarzan film (alhoewel het in die films nooit lang regent).

Tegen onze gewoonte in lunchen we, nog steeds in de hoop dat de wolken opeens wegtrekken. Soms lijkt het even iets lichter en trekken de wolken rond de vermoedelijke locatie van de vulkaan ietsje opzij, zodat je de aanzet van een helling ziet. Ook hier staat een voederplankje, er komen prachtig geel-bruin-oranje gekleurde Montezuma’s op af, grote, nogal schuwe vogels. Ik loop voorzichtig naar buiten en maak foto’s. Als ik weer terug het restaurant in loop merk ik dat ik flink nat ben geworden, ik had geen regenjas aangedaan in een moment van optimisme. Naast ons zit een Deens/Domenicaans paar te eten. We raken aan de praat over de extreme veiligheidsmaatregelen op de vliegvelden. De man uit zijn ongenoegen over het aanwakkeren van de angst voor terrorisme, iets wat diverse hooggeplaatste personen naar zijn mening doen uit eigenbelang - Bush bv, maar hij is lang niet de enige die weet dat een bang volk makkelijk te manipuleren is. Terrorisme is gericht op ontregeling, als je de angst van de mensen aanwakkert speel je de terroristen in de kaart. Verder bespreken we het grote belang van een onafhankelijke pers en hoe de pers in de VS (net als in Italië bv) helemaal niet zo onafhankelijk is als het op het eerste gezicht lijkt. Democratie is niet mogelijk zonder een voldoende opgeleid en kritisch volk en zonder onafhankelijke pers, burger initiatieven en consumentenorganisaties. Tot zoverre onze bespiegelingen aan de voet van de onzichtbare vulkaan.

Na de lunch is de bewolking zo dicht en regent het zo hard dat zelfs de grootste optimist moet concluderen dat het weinig zin heeft te hopen op een plotselinge opklaring. We gaan terug naar het hotel en duiken weer in de hot springs. Tot mijn niet geringe verbazing is er geen moment protest bij Jac, of het nu komt door het weer of doordat zijn rug een heel stuk opgeknapt lijkt te zijn van het bad van gisteren of door het aantrekkelijke gezelschap van gisteren, in ieder geval gaat hij enthousiast mee. Inderdaad krijgen we weer gezelschap van de Canadese meisjes – je zou niet zeggen dat we in zo’n groot hotelcomplex zaten! Heel knus zo in een hot spring terwijl je koude regendruppels op je hoofd krijgt en de wind door de hoge bomen waait. We zijn wat later dan gisteren, het wordt langzaam donker.

De volgende morgen rijden we om het grote Arenal meer heen richting het nevelwoud Monteverde. Nevel lijkt ons al een stuk beter dan regen! Het is een mooie kronkelende weg, goed opletten hier op plotselinge diepe gaten. Het meer is nauwelijks te zien, op hoger gelegen plaatsen rond het meer is het zelfs helemaal mistig. En dan opeens begin het op te klaren. We zijn nu rond het meer en rijden iets naar het zuiden. Het is lekker warm, al staat er een enorm harde wind, ik kan nauwelijks blijven staan als ik een foto van het uitzicht wil maken. Ja, we hebben weer uitzicht, totaal anders dan hiervoor, licht glooiende heuveltjes in allerlei tinten groen, een echt Teletubbie landschap oordeelt het thuispubliek later bij bekijken van de foto’s. Geen teletubbie te zien overigens, wel veel paarden want we komen nu in het echte Wilde Westen van Costa Rica!

Vier dagen later, na twee heel warme dagen, rijden we nog “even” terug naar het meer in de hoop dat er nu iets van de vulkaan te zien zal zijn. Het is zo warm en helder dat het niet anders kan of de vulkaan moet wel te zien zijn. En ik kan het slecht hebben als een goed gepland reisonderdeel zo in het water valt! Maar, onvoorstelbaar, als we bij het meer aankomen zijn er al wat meer wolkjes en aan de overkant van het meer zit het helemaal dicht. We rijden nog een eind langs het meer en dan nog wat verder, het wordt wat minder warm en zo af en toe verschijnen er zelfs wat spetters op de voorruit. Tegenbeter weten in (we zijn nu zover dat het ook niet meer uitmaakt) rijden we door totdat we aan het begin staan, waar we nu weliswaar een stuk verder over het meer kunnen uitkijken, maar waar de vulkaan zich nog steeds in wolken hult. Veel meer dan een glimp van de voet van de vulkaan is ons nietgegund!

Later horen we van toeristen die hier jaarlijks komen dat de vulkaan maar heel soms helemaal te zien is, je moet echt geluk hebben. En de prachtige rode gloed ’s avonds is al helemaal zeldzaam. Dat is een feit wat onze beide reisgidsen eensgezind voor ons verzwijgen en ook de begeleidende tekst van Stolk Travel is ietwat misleidend: “Met zijn volmaakte kegelvorm rijst de kolos statig uit boven de grasvlakten, de bossen en het Meer van Arenal”…

Doorreizen naar Monteverde >>>