Helaas – ’s ochtends regent het al weer! Gelukkig hebben we toch een reisdag (de Deense Marilyn Streep met vriendin hebben een stranddag ingepland, jammer voor hen…). We gaan vandaag naar Puerto Viejo (alweer!) de Sarapiquí, een heel mooi gebied genaamd naar de gelijknamige rivier. We doen kalm aan, het is geen lange rit en we willen niet al te vroeg aankomen, dan kunnen we toch nog niet inchecken. Onze TomTom gebruikende mede Nederlanders zijn vroeger uit de veren dan wij (op zich geen kunst al ben ik op vakantie heel wat vroeger wakker dan thuis) en staan als wij beginnen met het ontbijt al compleet met bagage gehuld in regenjassen gebogen over uitgespreide kaarten. Ze zullen het wel bloedheet hebben, want al regent het, het is vochtig warm.

Deze keer vinden we de weg probleemloos, de staat van de weg is prima. Bij aankomst in onze lodge La Quinta Sarapiquí Coutry Inn trekken we een sprintje met bagage en al naar de receptie, want het regent inmiddels weer flink door. De mede Nederlanders verschijnen nog geen 5 minuten na ons. Alsof we het afgesproken hebben! Zij rijden hun auto tot pal naast de receptie, ook een idee. Ik spreek ze vermanend toe dat zij voortaan voorop moeten rijden, aangezien zij de TomTom hebben! Grote ontsteltenis dat wij ons zonder TomTom de weg op wagen. Ze voelen zich meteen verplicht om uit te leggen waarom ze later zijn ondanks een vroege start: ze zijn onderweg gestopt om te lunchen. Daar doen wij niet aan – alhoewel dat soms voor mij wel beter zou zijn, want nu gebeurt het regelmatig dat ik aan het eind van de middag bezwijk voor een bus met Pringels. Jac kan makkelijk zonder lunch en houdt niet chips, zodat ik me genoodzaakt zie de hele bus alleen leeg te eten. Heel vreselijk.

Wij gaan morgen al weer verder, de mede Nederlanders blijven een dag hier om te raften, daar is de Sarapiquí rivier ideaal voor. Ik hou er niet zo van om zeiknat te worden – en als ik daar toch opeens behoefte aan heb hoef ik alleen maar een rondje in de tuin te lopen. En ik hou er ook niet zo van om met mijn hoofd op stenen gelanceerd te worden (een soort omgekeerde Sharia, maar dit terzijde). Jac lijkt het wel aardig (het raften dan), maar het is nogal prijzig. Dus staat raften niet op ons programma.

De lodge is mooi opgezet, de huisjes bereikbaar via overdekte houten looppaden. Een prachtige tuin, volgens de receptioniste verblijven er zelfs drie kaaimannen in de verste vijver. We bekijken de vlindertuin, daarvoor hoeven we niet ver door te regen te lopen. Maar natuurlijk is de vlindertuin niet echt overdekt, alleen afgedekt met een hoog hangend net, en word ik tijdens mijn fotografeerpogingen van vliegende vlinders toch al weer erg nat en mijn camera ook. Er is een aantal grote vlinders met vleugels die aan de onderkant bruin geel zijn, maar als ze vliegen zie je het prachtige blauw aan de bovenkant van de vleugels. Ooit vliegende vlinders trachten te fotograferen? Mij ging het niet goed af. En in al die regen gaan ze ook niet met hun vleugels open zitten drogen!

Onze kamer is heel aardig, compleet met overdekte veranda met schommelstoelen. Ideaal om met een boekje een bus Pringels leeg te eten, onderwijl een oogje houdend op de vogels in de tuin - mijn fotocamera ligt nu wel steeds onder handbereik! Als het even dreigt te gaan stoppen met regenen ren ik de tuin in. Buiten naast het restaurant staat een grote voederplank, waar net nieuwe bananen op geprikt zijn. Een verzamelplek voor vogels en fotografen. Op de voederplank zit een grote verscheidenheid aan vogels te eten, de een nog mooier gekleurd dan de andere. Leuk om te zien hoe verschillend de snavels zijn: korte brede rechte voor zaad, smalle spitse snavels voor insecten en lange kromme snavels om nectar uit bloemen te zuigen.  Het blijft helaas druppen en langzaamaan gaat het weer stevig doorregenen, zodat  vogels en fotografen enige beschutting zoeken.

In onzeregenjassen maken we voor het eten nog een rondje over de “trails” door de tuin. Die is inderdaad heel mooi aangelegd met nette paden, kleine meertjes en diverse zitplaatsen met rieten dakjes. Er is zelfs verlichting onder de dakjes! We sprinten van dakje naar dakje. Geen kaaiman te zien helaas, al verbeeld ik me even dat ik er eentje in het water zie liggen.

Het restaurant is weer aan de zijkant open, gelukkig wel helemaal overdekt (zoals altijd, dat zegt wel iets!). We zitten naast het zwembad, sfeervol verlicht. Daarachter hoge bomen grenzend aan, onzichtbaar maar wel duidelijk hoorbaar, de dieper gelegen rivier. Het avondeten is weer een buffet zoals vaak in dit soort lodges, nogal fataal voor Jacs’ gewicht, die heeft zoiets van “alles moet op” (net als ik als er chips in de buurt zijn). Alleen het toetje is niet erg populair, geen ijs in Costa Rica (daar is Jac gek op), maar doorgaans een blokje van een niet nader te definiëren witte substantie, getooid met een laagje glazuur.

We gaan vroeg slapen. Jac heeft veel last van zijn rug helaas, de bedden zijn niet allemaal ideaal en misschien ligt het ook wel aan de vochtigheid. Want het regent de hele nacht gewoon door. Niet zo keihard als in Tortuguero, we hebben geen Ark-bouw-neigingen meer, maar zoals het in Nederland ook aanhoudend kan regenen.

De volgende morgen hebben we na het ontbijt voor vertrek naar de nabijgelegen Vulcano Arenal nog tijd voor een wandeling door de tuin. Veel langer dan een half uurtje houden we het niet uit, het regent nog steeds en er zijn weinig dieren te zien. Wel zie ik een doorweekte kolibrie, die schuilt onder een breed blad. Jac loopt door naar onze kamer en ik wacht nog even, in de hoop dat het beest nog in actie komt. Hij moet tenslotte na drie dagen regen toch ook een keertje eten! En zowaar, even later vliegt hij naar een grote bloem en gaat, in de lucht hangend zoals alleen kolibries (en helikopters) dat kunnen, op jacht naar nectar. Ik moet even leren dat ik niet achter het beest aan moet proberen te bewegen, ze zijn nog heel veel sneller dan vlinders, maar mijn toestel moet richten op een bloem, wachten tot hij in de buurt komt en dan focussen (je hebt alle tijd als hij eenmaal in helikoptermode zit) en afdrukken. Een mooie ervaring en heel mooie foto’s!

Langer dan een uurtje ben ik niet buiten geweest, maar mijn blote benen zitten helemaal onder de muggenbulten. Er stond wel in de reisgidsen dat je altijd goed moest insmeren tegen insecten, maar ik ging er vanuit dat ieder fatsoenlijk insect zich met deze regen gedeisd houdt. Niet dus, de beestjes moeten tenslotte ook een keer eten! En bij gebrek aan andere toeristen heb ik het moeten ontgelden - Jac trekt alleenTseetseevliegen aan als hij enorm zweet in de volle zon, verder blijft ongedierte bij hem uit de buurt, hooguit duiken ze tot zijn grote ongenoegen in zijn bier- of wijnglas (vind ik niet zo erg, want dan mag ik het leegdrinken).

Bij het uitchecken horen we dat het raften gecancelled is. Het water staat veel te hoog in de rivieren, het is levensgevaarlijk. Dat is pech voor onze mede-Nederlanders. Gelukkig maar dat we hier niet nog een dag langer hebben, denken we nu. Maar het is een heel mooie locatie, zowel de lodge als de omgeving, erg jammer dat we door de regen er niet meer van hebben kunnen zien. Het is te hopen dat het bij Arenal droger is!

Doorreizen naar Arenal >>>