Het is drie uur ’s nachts. Ik word wakker van de stortregen. Het lijkt niets te vroeg om te beginnen met het bouwen van een Ark! ’s Ochtends stortregent het nog steeds. We hebben medelijden met het lesbische stel uit onze groep, die om 6 uur ’s ochtends voor de herkansing in de open boot is gegaan. We zien ze bij het ontbijt, met natte piekende haren. “Het is geen seconde droog geweest” melden ze lachend, hun humeur heeft er niet onder geleden.

Om 9 uur gaan we weer terug met de boot (deze keer stappen we in de juiste). Om ons heen roepen dappere groepsleden dat de enorme regen een heel speciale dimensie het bezoek aan Tortuguero toegevoegd heeft. Met die formulering kan Jac het wel eens zijn! Keurig volgens planning (1 uur, 20 minuten en dertig secondes) komen we aan en worden we overgeladen in zeker vier verschillende bussen. Alexis is opeens verdwenen, kennelijk te verlegen om duidelijk aan te geven dat hij ons nu overdraagt aan een andere gids, of misschien was hij erg blij om van ons af te zijn? In ieder geval heeft hij zijn fooi gemist, dus als je hem tegenkomt aub wat extra geven namens ons!

Na nog anderhalf uur in ons busje over de “massage road” zoals de gidsen het hier grijnzend noemen gehobbeld te hebben kwamen we aan in het Caribean Dish Restaurant, waar we na een simpele lunch onze huurauto kregen. De man van Adobe Car gaf uitermate duidelijke uitleg, absoluut de duidelijkste toelichting bij de drie verschillende extra verzekeringen die we ooit in een verweg land gekregen hebben. Een extra verzekering bleek wel erg aan te raden. Sinds onze ervaring met de golfballen hagelstenen en de kamikaze kangoeroes in Australië zijn we trouwens toch al wat voorzichtiger met gokken op een eigen risico… Al komen we hier naar verwachting geen kangoeroes tegen maar sommige verkeersdeelnemers zijn wel van het kamikaze soort. Het stel voor ons (toevallig ook Nederlanders) was ook voor de TomTom gegaan. Dat vond ik niet nodig aangezien ik er toch niet naar luister. Jac vond het niet nodig omdat hij er vanuit ging dat het duur was. Zelfs de Adobe verhuurman vond het niet nodig wegens de duidelijke kaart (of misschien had hij geen tijd en zin om het hele verhaal nogmaals te houden).

Nog geen twee uur later stonden we voor een lange, heel smalle spoorbrug met een hoog Indiana Jones gehalte. Behalve de trein moesten ook alle auto’s van beide kanten over deze brug.  Ze reden gewoon over het enkele spoor, even wachten op tegenliggers. Ver in de diepte stroomde een grote rivier. Jac, die al eerder aan het mompelen was dat we volgens de kaart steeds vlak langs de oceaan moesten rijden, begon nu duidelijke signalen af te geven dat we volgens hem fout zaten. Aangezien we uitzicht op de oceaan hadden leek het me allemaal dik in orde en het brugje lokte ook wel, maar voor de zekerheid heb ik het toch eerst even gevraagd in mijn allerbeste Spaans (“Limon Limon” (daar moesten we in eerste instantie heen)) aan een local die aan het begin van de brug over de railing leunde. Ik verstond niets van het antwoord maar het was duidelijk dat we helemaal fout zaten. Terug en verderop naar rechts.

Terugrijdend kwamen we in een politiecontrole terecht. In Costa Rica staan er regelmatig politiecontroles langs de weg die om papieren vragen, vervolgens de paspoort- en kentekennummers opschrijven in grote bladderende boeken, onderwijl gewichtig kijkend (best lastig terwijl alles wegwaait).  Een mooi moment om nog even wat instructies richting Limon te vragen, die uitgebreid verstrekt werden – wel weer in het Spaans – nadat het schrijfritueel afgerond was. Vervolgens mochten we doorrijden, vriendelijk nagezwaaid door vier man politie.

De conditie van de wegen was heel redelijk, we waren gewaarschuwd voor de slechte staat van de wegen en het onbesuisde rijgedrag maar beide vielen zodanig mee dat we bijna een beetje teleurgesteld waren – in onze Tortuguero groep keek men vol respect als we vertelden zelf te gaan rijden, maar die heldenstatus was echt niet vol te houden. Het weer was nog steeds matig, zeer dreigende wolken, al regende het niet hard. Wel lekker warm, een graad of 25. De huizen langs de weg waren heel redelijk, soms klein maar meestal wat groter, ruime (rommelige) tuin en voor ieder huis stond een plank op een paal met het vuilnis erop.Eerst dacht ik dat mensen iets wilden verkopen, maar die theorie bleek al snel totaal fout! Eronder was het meestal een enorme troep. Op veel plaatsen is men hard aan het werk om de mensen bewust te maken van het belang van netjes zijn en voorkomen van zwerfafval, maar dit besef is duidelijk nog niet overaldoorgedrongen.

Een eindje voorbij de kustplaats Puerto Limon (waar onze beide reisgidsen zeer eensgezind over melden dat je er als toerist niets te zoeken hebt) passeerden we de Nederlanders die vlak voor ons een auto hadden gekregen. Ze waren even gestopt voor een plaspauze. Even later zaten ze achter ons en zijn we in mini colonne naar Puerto Viejo – een rommelig dorpje zo op het eerste gezicht - en vervolgens langs de Caribische oceaan over de  2 ½ km “massage road” (ooit een keurige asfaltweg, maar een tropische regenwoud kan binnen een jaar je keurige asfaltweg in zijn geheel laten verdwijnen dus dit viel nog alles mee) te midden van ladingen fietsers en voetgangers naar de Cariblue Lodge gereden. Zaten we vanmorgen nog vlak bij Nicaragua, nu zitten we heel dicht bij de grens met Panama.

De oprijlaan van de Cariblue Lodge maakte een zeer rommelige indruk, maar de tuin bleek mooi te zijn en de kamers heel redelijk. Het was min of meer droog en we hebben in de schommelstoelen op onze overdekte veranda een biertje gedronken tijdens de vallende schemering. Heel relaxt.

De volgende dag was het prachtig weer! We hebben alweer uitgebreid en heel prima ontbeten en vervolgens een strandwandeling gemaakt. Het strand, populair onder surfers vanwege de heftige golven, lag ermooi bij met wit zand en palmbomen. Een hoge  “Bounty beach” rating! Toen we verderliepen richting Punto Uva, begin van het “Refugio Nacional de Vida Silvester Gandora - Manzanillo” (hoe komen ze erop) werd het strand wat minder net, rotsachtiger en veel aangespoeld hout. Op een paar plaatsen stroomden riviertjes de zee in, maar we konden er makkelijk doorwaden. Een mooie wandeling.

Terug zijn we lekker aan het zwembad gaan liggen. Een mooi zwembad omringd door prachtige hoge bomen. Ik was te onrustig om lang te liggen en toen een Deense toeriste die we al kenden van de Tortuguero groep (we noemden haar “Marilyn Streep” vanwege een opvallende gelijkenis) ons wees op de luiaard die al de gehele dag boven het zwembad hing was het helemaal gedaan met mijn rust. Ik heb de luiaard uitgebreid gefotografeerd in diverse poses (zo’n beest beweegt toch nog wel een paar keer per uur!) en verder figureerden de zwembadgasten en de tuin met prachtige bloemen en een enorm spinnenweb met dito spin.

’s Avonds – het was nog steeds droog - hebben we de auto genomen naar Puerto Viejo (de Talamanca, de toevoeging moet je niet vergeten, we zijn zeker vijf Puerto Viejo’s verspreid over Costa Rica tegen gekomen). Ik wou eerst lopen, maar de weg was echt erg donker (niet verlicht) en met regelmatig langskomende auto’s was het niet prettig lopen. Verder oogde het niet erg veilig, al was dat maar een gevoel. Puerto Viejo was overdag niet veel bijzonders, een beetje rommelig en tamelijk onaanzienlijk dorpje, maar ’s avonds blijkt het een super gezellig plaatsje te zijn vol jonge mensen. Allemaal prille stelletjes of duidelijk op jacht naar een partner, leuk om te zien! Veel toeristen, maar ook locals, zo op het oog leek het perfect te mengen. Er waren heel veel eetgelegenheden maar ze waren bijna allemaal vol, gelukkig vonden we nog een restaurant op de eerste verdieping (geen enkel gebouw was hoger dan twee verdiepingen) waar nog ruimte was. Heel prima eten – zelfs patat voor Jac! - en helemaal niet zo duur, reuze gezellig met uitzicht op de straat en allerlei activiteit direct om ons heen in het restaurant. Puerto Viejo is absoluut een aanrader, ook als je geen surfer bent!

Doorreizen naar Sarapiqui >>>