Vandaag hebben we geen tijd voor een uitgebreid ontbijt. De ontbijtzaal gaat om 6 uur open en we worden om half 7 al opgehaald voor de excursie naar NP Tortuguero. Vanuit de ontbijtzaal zien we in de verte dreigende wolken boven de bergen rondom hangen. We zijn nog geen uur onderweg als het begint te gieten. Het regent hier in Parque Nacional Braulio Carrillo altijd, zo stelt onze gids, een tenger figuurtje luisterend naar de indrukwekkende naam “Alexis de Torro” ons gerust. Zijn zoontje stond hem even buiten het centrum van San Jose langs de weg op te wachten met zijn lunchpakket voor vandaag, heel schattig. Hoge bomen in een inderdaad angstwekkend groen park druipen gestaag door. Natuurlijk moet ik meteen plassen, daar kan je op wachten met al dat gedrup. Dus even de bus uit als we toch vast staan voor wegwerkzaamheden (ik heb medelijden met de doornatte bemodderde wegwerkers) en op een plaats die niet zo privé was als misschien wenselijk snel een plasje gedaan. In ieder geval waren er geen krokodillen in de buurt (voor zover ik kon zien), dat is me in Afrika een keertje overkomen.

NP Tortuguero ligt in het uiterste noordoosten van Costa Rica, aan de noordkant grenzend aan Nicaragua en aan de oostkant aan de Caribische Oceaan. Je kunt er alleen per boot komen. Er valt een enorme hoeveelheid regen, wel 6 meter per jaar op de natste plaats, maar het is nu het droge seizoen en onze lodge staat niet op de natste plaats dus bij het boeken van de reis had ik alle vertrouwen dat het op een enkele tropische bui na droog zou zijn. Dat vertrouwen lijkt nu enigszins optimistisch. In ieder geval zijn we goed voorbereid: we hebben regenjassen bij ons (dat is een voor ons doen ongehoorde voorzorgsmaatregel!). Onze gids Alexis legt van alles uit over Costa Rica, hij is erg trots op het land en dat geeft een goed gevoel. Hij vertelt dat er geen leger is en dat men onder andere daarom geen oorlog heeft zoals de buurlanden en wel geld voor onderwijs en gezondheidszorg. Wat de VS nog niet gelukt is (januari 2010): een ziektekostenverzekering voor iedereen, heeft Costa Rica al lang. Costa Rica heeft niet het probleem van meerdere bevolkingsgroepen, je ziet wel verschil tussen de Caribische kant en de rest, aan de Caribische kant is men wat donkerder en relaxter, maar men voelt zich duidelijk één volk, wat de solidariteit nodig voor gezamenlijke voorzieningen zoals onderwijs en gezondheidszorg enorm bevorderd. Er is echter wel een probleem met vluchtelingen: er zijn 1 miljoen Nicaraguaanse vluchtelingen volgens Alexis op 4 miljoen Costa Ricanen en dat geeft natuurlijk problemen. En dan komt er een iets minder genuanceerd verhaal over hoe de vluchtelingen zonder iets te doen huisvesting en geld krijgen, wat je hier in Nederland letterlijk zo kunt horen bij het biertje drinken na het sporten en in de tweede kamer. Maar goed, ik dwaal wat af.

In de buurt van het nationale park voert de weg door enorme bananenplantages. Veel werk moet hier met de hand gedaan worden (en dat ga je alleen doen als je echt geen geld hebt want het is enorm zwaar, hier werken dus alleen Nicaraguanen). Costa Rica verdient er niet veel aan, alle plantages zijn van grote Amerikaanse bedrijven. We zien een in de lucht hangende rails met eraan een treintje van circa twintig enorme bananentrossen, getrokken door een veel te klein en veel te jong ogende jongeman. Alexis is steeds erg grappig geweest over “canopy tours”, toeristen die op boomtop hoogte door het oerwoud gelanceerd worden met het idee dat ze dan kennismaken met het wildlife in de toppen van de tropische wouden. Ik ben geïnspireerd geraakt en noem het een “banana canopy”, als we bij een hangende “spoorovergang” even moet wachten op de overstekende trossen. Die houden we erin, zie je Alexis denken. “Wacht tot het rode licht dooft, er kan nog een tros komen” komt er ook nog bij me op maar dat kan Alexis natuurlijk niet plaatsen.

Na zo’n drie uur rijden houdt de weg op. We stoppen naast een grote rivier, hier begint de bootreis van 1 uur, 20 minuten en dertig secondes (tijdindicatie van Alexis die nog niet weet dat er enige vertraging zit aan te komen). Het stopt even met regenen, heel handig, want onze bagage moet naar de boten overgeladen worden en er zijn geen afdakjes. We dragen onze bagage op aanwijzen van Alexis richting de boten. Ik sjees naar de wc even verderop, Jac  ook voor alle zekerheid. Bij terugkomst stappen we in de boot, goed controlleren dat onze bagage compleet is, ja hoor, ook even checken dat we naar de juiste lodge gaan, ja hoor. Alleen vergeten we te checken of we bij de juiste gids zitten. Dat is helaas niet het geval. Zodoende heeft de arme Alexis + groep een kwartier lopen zoeken naar ons. Wij hebben niets in de gaten en genieten van de ladingen witte reigers en de zeer bijzondere roze lepelaars, die we onderweg zien.

Pas bij aankomst bij onze lodge, de Pachira lodge (genoemd naar de mooie bloem die hier volop bloeit), als de andere gids onze kamernummers niet opnoemt, krijgen we in de gaten dat er iets niet helemaal volgens plan gelopen is. Maar goed, hij weet onze kamernummers en we zitten op het juiste eiland, dus gaan we welgemoed op pad naar onze kamer. De sleutel zit in de deur volgens de reserve gids. Het regent inmiddels weer zachtjes en het vinden van onze kamer is nog een hele opgave. De lodge bestaat uit een heel stel houten cabins, telkens in groepjes van vier tegen elkaar aangebouwd, gescheiden van andere groepen door houten looppaden op palen (er is een soort moeras onder ons), voor het grootste deel voorzien (niet overbodig) van een houten dakje. We volgen braaf de oplopende nummering, maar ons hoge kamernummer blijkt op een heel andere plaats te liggen dan daar waar de oplopende nummering ons heen voert. Kennelijk zijn onze cabins later toegevoegd, ze blijken ook helemaal aan de buitenkant van het complex te liggen, tegen het regenwoud aan. Jac kan zich niet vinden in de organisatorische opzet van deze lodge, geen systeem en het geheel doet erg rommelig aan. Ik poog hem uit te leggen dat het wat veelgevraagd is om in een regenwoud zijn idee van een nette tuin en indeling te eisen, maar de rustig doorzettende regen draagt weinig bij aan het humeur van Jac, die aan weinig dingen zo’n hekel heeft als aan regen gedurende zijn vakantie. Teruglopend naar het centraal gelegen restaurant gaan we op zoek naar onze koffers, die inmiddels voor de receptie neergezet zouden moeten zijn. Geen koffer te zien. We lopen naar de aanlegplaats, waar onze reservegids aan het kletsen is met enkele locals. We betogen dat onze koffers geheel verdwenen zijn. De gids hoort ons betoog rustig aan en vraagt of we goed gekeken hebben bij de receptie. Ja natuurlijk. Nou ja, zegt hij, geheel onaangedaan door onze zorgen, onze gids Alexis kan ieder moment aankomen en die zal ons wel helpen. Ieder zijn verantwoordelijkheid. Dampend (zowel letterlijk als figuurlijk) gaan we terug naar de receptie. Alwaar een vriendelijke receptioniste ons wijst dat alle koffers van de nieuwe groep eventjes verderop om de hoek staan.

We zijn halverwege de lunch als Alexis aan onze tafel verschijnt met een berustende blik op zijn gezicht. Of we onze koffers inmiddels gevonden hebben vraagt hij. Dat beamen we enigszins schuldbewust. "Kan gebeuren kan gebeuren" zegt Alexis op onze dubbele verontschuldigingen over de verkeerde boot en het valse koffer kwijt alarm. Het giet inmiddels weer keihard, iets wat je prima kan horen op het plastic dak van het restaurant. Alexis kondigt aan dat we toch vanmiddag de boottocht in de open boot gaan doen en niet morgenochtend vroeg. Mij is niet erg duidelijk hoe hij tot deze beslissing komt, maar Alexis vertelt dat het vanmorgen de hele ochtend heeft geregend en dat hij hetzelfde weer morgenochtend verwacht, terwijl het nu misschien nog opklaart. Over optimisme gesproken!

Maar inderdaad is het een uur later even droog. We varen in de open boot door het grotere kanaal, de kleinere kanalen zijn nu zo donker dat je daar helemaal geen dieren ziet. We zien een paar kleurrijke Montezuma vogels, een Toekan (zonder behoorlijke Toekan kan ik niet terug naar Nederland weet Jac en helaas zit deze te ver weg om te tellen), een kleine krokodil, een grote rivierotter en diverse leguanen hoog in bomen. Vaak zie je alleen een kopje tussen de bladeren door, en aangezien wij leguanen eerder op de grond verwachten kost het even voordat we ze echt zien! Alexis begint telkens enthousiast “Costa Rica chicken” te roepen, een standaard grapje, ze worden zo genoemd omdat ze net zo smaken als kip, wat in Costa Rica vaak geserveerd wordt. Ik vraag Alexis waarom ze zo hoog in de boom gaan zitten. De beesten zijn koudbloedig en houden ervan in de zon te liggen, legt Alexis uit. Waarop ik zeg dat deze leguanen “Very Optimistic” zijn.

Na een zeer goed getimed klein half uurtje droog begint het weer te regenen. En harder te regenen. En nog harder, totdat we geen hand voor ogen meer zien tegen de wind in op het kanaal. Onze regenjassen hadden we net zo goed thuis kunnen laten. We krijgen poncho’s uitgereikt en ik heb het druk met droog houden van mijn toestel, want zelfs in de fototas met de extra beschermhoes eroverheen heb ik mijn twijfels. Gelukkig wil Jac de fototas vasthouden want ik krijg zittend naast de rand van de boot ook nog vlagen water uit de rivier over me heen. Even een snelcursus poncho dragen in tropische regenbui: het ruggedeelte altijd àchter je rugleuning doen, niet tussen je rug en de leuning, en de voor- en zijkanten zo ver mogelijk buiten de zitting van je plastic kuipstoeltje laten vallen. Vervolgens alles goed vasthouden in de enorme wind. Doe er je voordeel mee zou ik zeggen, wij hebben de snelcursus in de praktijk gekregen wat resulteerde in vrijwel geheel doorweekt raken. Het was een graad of 20 maar na een half uur (zo leek het in ieder geval) in de tropische regen in de wind op het open kanaal gevaren te hebben begonnen we het toch redelijk fris te krijgen. Dat kan ook iets met de totale doorweektheid te maken hebben gehad wellicht. Geen beest meer te zien en zelfs onze kapitein vond het wel mooi geweest, op z’n blote voeten met poncho erboven die steeds wegfladderde zag hij er ook niet erg droog meer uit, dus gingen we gelukkig terug richting lodge.

Toen we ’s middags aankwamen stonden er ladingen paraplu’s in grote bakken langs de houten paden (geen best teken vond Jac), maar nu was er geen plu meer te bekennen. Niet dat het veel uitmaakte voor ons. Na nog een keer fout gelopen te zijn hebben we ons in onze kamer met een warme douche en een whisky getroost. Daarna uitgebreid eten, het eten is niet echt heel lekker maar in ieder geval wel veel, wat Jac absoluut een pluspunt vindt zolang er niet alleen rijst met bruine bonen geserveerd wordt tenminste. We hadden een gezellige tafel met een heel enthousiast New Yorks’ lesbisch stel en een stel uit Californië, dat maar heel kort op vakantie kon en hun dochter bij oma achtergelaten hadden, waar ze kennelijk niet helemaal gerust op waren. Na onze verdwijntruc wist iedereen uit onze groep wie we waren en werden we van de nodige adviezen voorzien op momenten dat we weer van de kudde dreigden af te dwalen!

’s Nachts werd ik regelmatig wakker van de regenvloed. In Mexico hebben we ook tropische buien meegemaakt maar dit ging maar door, een onvoorstelbare hoeveelheid water is die nacht naar beneden gekomen. Bij het ontbijt dacht ik steeds dat het nu zou stoppen, maar nee hoor, het regende onverminderd door. Alexis, zielig omhoog zittend met zijn voet, hij had een tijdje eerder zijn voet gestoten en nu had hij er erg veel last van, kondigde aan dat het geen weer was voor een wandeling. Daar waren we het allemaal mee eens. Jac blij, die zag een wandeling door de enorme hoeveelheid modder overal om onze lodge sowieso al absoluut niet zitten. In plaats van de wandeling gingen we een boottocht in een overdekte (!) boot doen. We hadden een voorbeeld genomen aan de locals en hadden nu alleen slippers aan en een korte broek. Doornat word je toch wel en zo heb je nog enige kans om op te drogen in het onwaarschijnlijke geval dat het even opklaart. Ik zat ivm fotograferen weer aan de rand van de boot en mocht zo eens in de tien minuten meehelpen met het naar boven cq naar beneden doen van de doorzichtige plastic schermen, al naar gelang de regen iets minder cq iets meer werd. In ieder geval was de regen tijdelijk iets minder dramatisch als vannacht, waar we al heel blij mee waren. Ondanks, of misschien wel dankzij, de regen was het een mooie ervaring om zo door het regenwoud te varen. Prachtige hoge bomen, zeer volle begroeiing, alle dieren schuilend voor de regen, zo ervaar je het regenwoud echt, heel wat anders dan op tv of op de foto!

We waren om 11 uur al terug, een beetje vroeg voor een whisky, maar aangezien we het koud hadden en ook nog last van jetlag hadden vonden we het toch wel verdedigbaar om voor de lunch uit op de veranda een whisky te pakken. Boekje erbij, lekker lui in een schommelstoel, uitkijkend over de rimboe die direct na de railing waar mijn voeten op rustten begon. Het regende nog steeds, maar niet meer zo hard. Door een krassend geluid opkijkend van mijn boek zag ik een Toekan (de “Keel billed Toucan”) vlak voor me zitten, nog geen drie meter van ons verwijderd! Snavel naar links, snavel naar rechts, buiginkje, heel leuk allemaal maar mijn toestel lag in de cabin! Na de poncho instructie nog een woord van advies: NOOIT maar dan ook NOOIT je fototoestel in je kamer laten liggen als je op je veranda zit. Verreweg de meeste wilde dieren zie je namelijk alleen van heel dichtbij zittend op je veranda

Na de lunch ging ik op jacht naar verse Toekans, niets te zien natuurlijk. Wel wat mooie druipende bloemen met dito kolibrie en een bijzonder goed gecamoufleerd groen slangetje. Terug bij onze cabin bleek zich een kleine menigte verzameld te hebben: er zaten twee apen heel vlakbij, “Spider monkeys”, een moeder en baby die zich niets aantrokken van de springende toeristen.

Die middag stond een excursie naar Tortuguero village op het programma. Daar bevindt zich het wereldberoemde schildpadden strand, waar schildpadden met name in de zomermaanden van heinde en verre naartoe komen om eieren te leggen. Wat ze beweegt was ons totaal onduidelijk. Het strand lag vol troep uit zee, het zand had een onappetijtelijke donkere kleur, geen schildpad te bekennen en de regen en wind begonnen steeds meer aan te trekken. Op uitnodiging van gids Alexis ging een aantal toeristen het strand op, compleet met zieltogende parapluutjes, om even wat sfeer op te snuiven. Vanonder de weinig effectieve beschutting van het dakje boven de omloop van het plaatselijke schoolgebouw heb ik de hatchende toeristen gefotografeerd.

We kregen een uur de tijd om het plaatsje te bekijken. Lichte paniek op de gezichten, wat te doen in dit verlaten oord met dit vreselijke weer? Er zat weinig anders op dan ons te laten afzetten bij het kopen van souvenirs in de plaatselijke winkeltjes. Maar na een minuut of twintig klaarde het plotseling op, totaal onverwacht maar heel welkom. Ik ben nog even naar het strand gelopen, maar dat zag er nog even desolaat uit als daarnet. Het plaatsje zelf oogde echter veel vriendelijker.Kleine huisjes in aardige kleuren en twee enorme, heel kleurrijke, beelden van een papegaai en een toekan bij de haven.

’s Avonds hebben we een cocktail in de bar naast de rivier gedronken en de sociale en politieke omstandigheden in Duitsland, Florida en Nederland met elkaar vergeleken. Erg gezellig en informatief! Het was nog steeds droog, we zagen zelfs een enkele ster boven de pikdonkere rivier. We hebben hoop dat het koudefront (want dat is het volgens Alexis) de benen genomen heeft. “Dit begint een klein beetje op vakantie te lijken”, meldt Jac na zijn tweede cocktail. Jammer dat het in de loop van de nacht weer keihard begint te regenen…

Doorreizen naar Puerto viejo de Talamanca >>>