Na 26 uur reizen komen we om een uur of 9 ’s avonds aan in het mooie “Gran Hotel” midden in San José. We hebben nogal wat controles moeten doorstaan tijdens de vliegreis: compleet gefouilleerd, vingerafdrukken genomen, ondervraagd, door metaaldetector poortjes lopen, alle handbagage drie maal doorzocht, ladingen formuliertjes ingevuld - en toch altijd nog één formulier vergeten waardoor je weer terug mag aansluiten achter in de wachtrij, een formulier overigens wat nog geen uur later weer uit je paspoort verwijderd wordt. De VS lijdt aan achtervolgingswaanzin. Inboeken in een willekeurige gevangenis gaat stukken sneller dan door de controles van een VS vliegveld geraken. We spreken af voorlopig niet meer te vliegen (nou ja, het vervolg van deze vakantie even uitgezonderd), en als we dan toch willen vliegen dan naar de Canarische Eilanden waar ze ervan uitgaan dat je een boel geld gaat besteden ipv de boel gaat opblazen.

Na alle sneeuw in Nederland is het heel aangenaam ’s avonds in San José. We gaan dan ook graag buiten zitten, ook al is de zon allang onder. Het kost echter enige moeite om toestemming te krijgen om een drankje te drinken in de galerij voor het hotel. De galerij is namelijk voorbehouden aan dinergasten. Al staan die om deze tijd niet meer te dringen om een tafeltje, toch verwijst de ober ons naar de bar binnen in het hotel. Na wat aanhouden krijgen we gelukkig toestemming om ons drankje te nuttigen op de galerij. Puf. Ik neem thee en Jac neemt Cola, even geen behoefte aan alcohol na de lange reis. We praten over de idiote vliegtuigcontroles, enorme focus op vliegreizen maar er zijn ladingen gelegenheden waar je zonder enig probleem met koffers vol explosieven naar binnen kan komen en net zoveel mensen kan opblazen als je wilt. Conclusie moet zijn dat zowel de terroristen bestrijding als de terroristen zelf weinig fantasie hebben en het maar irritant amateuristisch aanpakken. Tijd om te gaan slapen!

’s Ochtends ontbijten we uitgebreid in de prachtige ontbijtzaal op de vijfde verdieping. We hebben uitzicht over de hele stad, omringd door bergen. Via een openslaande deur kunnen we de omloop rond de ontbijtzaal op. Uitzicht op de “Piazza della Cultura” met het Nationale theater en de Mac Donald's. Reuze rustig nu, dat is wel anders in het weekend! Het is heel redelijk weer, een graad of 21. Wat wolken in de verte maar niets dreigends. Het ontbijt is prima: roerei, spek, een pannenkoekje, croissants, stukjes kaas (een soort feta) en natuurlijk vers fruit: ananas, meloen en de na later blijkt onvermijdelijke papaya. We eten zoals Hollanders altijd doen in geval van een inbegrepen ontbijt: onvoorstelbaar veel. Het idee is dat we dan de lunch kunnen overslaan (die moet wel betaald worden, overbodige mededeling). De ontbijtzaal is prettig licht en we nemen rustig de tijd om te eten en vervolgens sms-jes te versturen aan de thuisblijvers (let op: wij moesten voor deze vakantie een mobiel van Vodafone aanschaffen, aangezien de andere prepaid aanbieders niet werken in Costa Rica).

Volgens de meeste reisgidsen kan je San José als toerist prima overslaan, maar ik hou ervan om even op adem te komen na een lange vliegreis en om 6 uur ’s ochtends direct na aankomst opgehaald worden voor de tocht naar het eerste Nationale Park (zoals Stolk Travel, onze reisorganisatie, ons adviseerde zodat we 1 dag meer in Sarapiqui zouden hebben) valt wat ons betreft niet in de categorie “rustig op adem komen”. Dus gaan we de stad verkennen volgens een combinatie van de wandeltocht die ons aangeraden wordt in de Lonely Planet en de wandeltocht uit de National Geographic reisgids. Grappig verschil in waardering van de stad, bv: het “Parque Morazón” wordt door de LP weggezet als een park wat best aardig oogt in het daglicht, maar na het vallen van de duisternis zijn ware aard toont: een afwerkplaats voor de hoeren uit de buurt. Na deze enthousiaste sfeerbeschrijving zijn we enigszins teleurgesteld om niet over de condooms te struikelen! De National Geographic reisgids vindt het één van de mooiste parken en meldt alleen dat het “grenst aan het Red Light District”. Jac gelooft absoluut niet dat zich hier ’s avonds iets spannend afspeelt. Mij lijkt het heel waarschijnlijk. Dus zit er maar één ding op: ’s avonds terugkomen om de lokale sfeer te testen!

Vlak bij het “Parque Morazón” ligt het nationale verzekeringsgebouw (dat heeft een monopoliepositie, wat je merkt bij het afsluiten van je huurauto verzekering…) . Het “Jade museum” is onderdeel van het grote gebouw. Een klein museum met miniatuur jade figuurtjes die heel aardig zijn, maar de grote collectie aardewerken figuren vinden we veel meer de moeite waard. Heel mooi afgewerkt en heel aansprekende figuren, met veel kleuren, spreekt echt tot de verbeelding. Het museum is ook de gelukkige bezitter van een mooie collectie erotische beeldjes. Jac vond de jade wat saai maar dat kan echt niet gezegd worden van deze expliciete beeldjes! Ik maak een paar aardige foto’s, een groot voordeel van dit museum is dat je gewoon foto’s mag maken, zolang je maar geen flits gebruikt. Met mijn lichtgevoelige “full frame” Nikon wil ik niet eens de flits gebruiken en het fotografeert ook best rustig als je niet steeds moet checken waar de suppoosten zich bevinden (er zijn er trouwens überhaupt opvallend weinig hier).

Na het museum volgen we de wandeling uit de National Geographic reisgids die omhoog voert langs steile straten met grote gaten ipv keurig afgedekte goten (je ziet het al voor je als hier een blinde met stok voorzichtig aan het manoeuvreren slaat…). Er zijn inderdaad een paar aardige koloniale gebouwen, waaronder het Don Carlos hotel, compleet met veelkleurige kunstverzameling, een goed alternatief voor ons hotel wat weliswaar super centraal gelegen is en ook onmiskenbaar koloniaal, maar waar de kamergrootte toch wel erg van tegen valt. Maar veel mooie gebouwen zien we niet, wel is de sfeer in de stad prettig en bevalt me het hoogteverschil in de stad en het feit dat je altijd in de verte bergen ziet. De stad voelt ook absoluut niet gevaarlijk, al schijn je op te moeten passen in de overdekte markt en in de vrijdagmiddag drukte dat je fototoestel niet opeens verdwijnt (geen probleem overigens met mijn full frame, die is zo zwaar dat je bij voorbaat al medelijden krijgt met de tenger gebouwde zakkenrollertjes).

De eindbestemming van de National Geographic wandeling is de plaatselijke Zoo. Een heel zielige zoo, de entree kost bijna niets en je moet ook niet te hooggespannen verwachtingen hebben. Voordeel van de zoo is dat je in korte tijd kennis maakt met de belangrijkste Costa Ricaanse dieren. Nadeel is dat de grotere dieren werkelijk miserabel ondergebracht zijn. Je kunt je afvragen of het erger is om een kaartje te kopen en zo de Zoo te ondersteunen in zijn praktijken of geen kaartje te kopen en dus niets bij te dragen aan de kennelijk zeer beperkte middelen. Het zieligst was de leeuw, aangezien die niet tot de Costa Ricaanse bevolking hoort begrijpen we niet wat die daar überhaupt doet. De mannetjes leeuw deed niets anders dan heen en weer lopen in zijn zeer kleine kooi, daarbij geen moment de in oranje pakken geklede werkers in de zoo uit het oog verliezend. Zodra ze dichterbij kwamen zette hij het op een angstaanjagend grommen, waarop de jongemannen enthousiast met stokken begonnen te dreigen. Ik hoop voor hen dat de kooi het voorlopig houdt…

De LP volgend vonden we een aardig terras, je moest het echt weten want er stond geen bordje en de ligging was uitermate onwaarschijnlijk langs een buitenweg.Het terras was wat verlopen, maar de cocktails waren prima en de “appetizer” die we namen was zodanig veel en machtig: diverse niet nader gedefinieerde gefrituurde objecten, dat we die avond geen honger meer hadden! Teruglopend hebben we nog even een bezoek aan de kathedraal vlak bij ons hotel gebracht, compleet met verlichte kerststal (het was 5 januari, verzachtende omstandigheid). Een enorme parkietenfamilie in de naburige palmen maakte een hels kabaal.

Ons hotel was gelukkig heel dichtbij. We zijn even gaan liggen voor een late siësta. En toen was het opeens heel laat… De jet lag had toegeslagen en we hadden helemaal geen zin meer om nog uit bed te komen en wat te gaan eten, laat staan om het LP verhaal over Parque Morazon te gaan checken. Dus helaas, geen uitsluitsel over het ware karakter van het park!

Doorreizen naar Tortuguero >>>