Kerstmis op blote voeten

Melbourne - Toora - Wilsons Promontory NP

Klik op een foto om te vergroten. Toelichting verschijnt dan in de titelbalk. Deze bladzijden tonen maar een kleine selectie van de 400 Australië foto's. Bestel de CD om alle 400 Australië foto's schermvullend (800 x 600 pixels) te bekijken! Tevens op de CD: diashows met authentieke muziek en het complete interactieve verhaal, ook geschikt om te printen.

Melbourne puilt uit met mensen die op het laatste moment nog kerst inkopen willen doen. Het is 24 december. De stad is volledig voorbereid op het kerstfeest met enorme kerstbomen, kerstmannen op elke hoek, grote klokken en engelen bengelend aan strengen gekleurde lampjes boven de straten. Kerstliedjes klinken uit iedere winkel, het zoete geluid van kinderstemmetjes op disco sterkte neemt het op tegen het geschreeuw van verkopers die hun winkel promoten (“Laatste kans, laatste kans…”) en voortsloffende trams, uitgerust met enorme luidspeakers die ons trakteren op voorproefjes van recente films. Net als in Adelaide vinden we het moeilijk ons weer aan te passen aan de stad na weken van vrijheid en rust. Dit gevoel is nu nog sterker dan in Adelaide vanwege de enorme kerstdrukte.

We bezoeken St Patrick’s Cathedral, net buiten het centrum. Hier is het heel rustig. De kathedraal is een indrukwekkend groot gebouw in revival gotische stijl. De kerk wordt omringd door water en bloeiende bomen, wat het strenge uiterlijk van de kerk verzacht. Binnen bewonderen we de prachtige glas in lood ramen. Vervolgens besteden we een half uur om de collectie instructie boekjes te bekijken, serieuze pamfletten die onderwerpen als huwelijk, kinderen, scheiding en zelfs sex behandelen. De titels op zich zijn al onderhoudend: “Divorce happens”, “Natural family planning” en “How to get an annulment”. Zeer informatief.

Het dichtbijgelegen Fitzroy park is een rustiek park met een miniatuur ‘Tudor Village’, duidelijk geïnspireerd op ons eigen Madurodam, en een ‘Fairy Tree’, feeën boom, met uitgesneden en geschilderde feeën en kangoeroes. De boom is bedoeld voor kinderen, maar oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op vrouwen. Tuinen zijn een sterk punt van Melbourne. We bezoeken ook de uitgebreide botanische tuinen, veel water, glooiende grasvelden, allerlei inheemse en exotische bomen en planten. We drinken thee op het terras van het restaurant midden in de uitgestrekte tuin en genieten van het uitzicht over het meer. Een grote zwarte zwaan terroriseert het terras. Met zijn bek handig op tafel hoogte hangend eet hij direct uit de borden. Hij heeft een duidelijke voorkeur voor patat en voor tafels met jonge kinderen, die gepast onder de indruk zijn van de enorme zwaan.

Verderop in de botanische tuinen zien we een bord dat ons waarschuwt voor ‘fruit bats’, een soort vleermuizen. We kijken om ons heen, nergens een vleermuis te zien. Maar als we wat verder lopen zien we een paar vleermuizen aan takken hangen, hoog in de bomen. En dan zien we er meer hangen, sommige bomen hangen helemaal vol. Op een volgend informatief bord zien we dat tien jaar geleden alle ‘fruit bats’ uit de omgeving verdwenen waren. Het park startte als experiment een nieuwe kolonie ‘fruit bats’. Het experiment was niet erg succesvol gedurende de eerste paar jaar, maar geleidelijk pasten de vleermuizen zich aan en nu zijn er zo’n 20.000 vleermuizen in het park. De vleermuizen zorgen voor enorme overlast. Een paar mensen zijn gebeten, wat gevaarlijk kan zijn vanwege de ziektes die ze (de vleermuizen) dragen. Dus heeft het park nu een nieuw tehuis voor de vleermuizen gevonden en moedigt ze voorzichtig doch dringend aan daarheen te verhuizen, oa. door het maken van een boel geluid en vermoedelijk mbv allerlei andere effectievere technieken die niet geschikt zijn voor de gevoelige toeristenoortjes. Een goed voorbeeld van hoe je jezelf als natuurbeschermer bezig kan houden. Ik vind de vleermuizen erg leuk: als ze in de bomen hangen lijken ze net vogelnesten, als ze vliegen zijn het net vogels, als ze tussen de takken heen manoeuvreren en hun handjes, in het midden van de vleugels, gebruiken, lijken het kleine apen. Als ze landen grijpen ze de tak tussen hun voetjes, maken een halve reuzenzwaai en hangen langzaam op hun kop uit te zwaaien. Grappig om te zien.

Als we teruglopen in de richting van het centrum van Melbourne, ontmoeten we een massa mensen die op weg zijn naar een kerstconcert in het park. Ze dragen dekens, kussens, eten en ladingen bier en frisdrank. Van deze kant van de Yarra rivier gezien is Melbourne een pittoreske stad, een mengeling van moderne hoge gebouwen bestaand uit metaal en glas en oudere, kleurvolle gebouwen zoals het oude treinstation. Gisteren bezochten we de Chinese buurt, vanavond eten we in een Grieks restaurant een verrukkelijk zij het niet erg orthodox kerstdiner. Morgen reizen we door naar Toora, in het zuidoosten aan de kust, dicht bij Wilsons Promontory NP, en zullen we vermoedelijk ons eigen weinig bijzondere kerstdiner klaarmaken. Op iedere tafel van het Griekse restaurant staat een kaars en het hele restaurant is versierd met dennegroen en met witte lampjes. Naast onze tafel, in het raamkozijn, ligt een enorme hoop namaaksneeuw bedekt met kleine cadeautjes. Maar buiten schijnt nog steeds de zon en mensen lopen langs in korte broek en T-shirt. Voor ons West Europeanen is het kerstgevoel onverbrekelijk verbonden met donkere dagen, met sneeuw of in ieder geval dan toch ijskoude regen. De harde wind slaat de regen tegen het raam. Wij schuilen binnen bij een openhaard of desnoods bij de verwarming, de kamer verlicht door veel kaarsen en de lichtjes van de kerstboom. Hier niets van dat alles.

De volgende morgen, kerstmorgen, regent het. Het is koud en als we in de buurt van de kust komen blaast de wind op volle kracht. Het weer doet duidelijk z’n best ons kerstgevoel te verhogen. Het probleem is nu nog het licht. In Australië wordt het nooit zo grijs als in Nederland. Zelfs als het regent behoudt het licht een zekere kwaliteit, moeilijk om uit te leggen, het blijft helder terwijl in Holland het laatste licht van een regenachtige decembermiddag de grijze donkerte alleen nog lijkt te versterken. OK, ik stop over het licht, echt, beloofd. In Toola, een plaatsje dicht bij de kust circa 30 kilometer boven Wilsons Promontory National Park (geheel overvol om deze tijd van het jaar), vinden we zonder problemen een plaatsje op een camping. We storen de eigenaar midden in zijn kerst lunch, maar hij neemt toch de tijd om ons te adviseren over een plaatsje waar we niet te veel last met de regen zullen hebben. Fijn, want het regent pijpenstelen. Laat in de middag, als het eventjes droog blijft, maken we een tochtje in de omgeving. Het is hier heel mooi, zachte heuvels in het lage licht, de hemel vol witte wolken. De wind komt van zee en is zeer krachtig.

’s Avonds maken we een simpel diner, waarna we samen met de andere campinggasten, Australiërs, een Turkse familie samen met een Nederlandse vrouw, Oostenrijkers en Fransen, in de TV kamer gaan zitten. De TV kamer is ruim, er staat een kachel, een tafeltennis tafel, een zestal zeer versleten luie stoelen, een bank en de TV. De Australische familie, moeder, vader en een circa tienjarig zoontje, zit voor de TV, dicht bij de kachel. Ze dragen dikke truien maar geen sokken en schoenen. Lijkt me onaangenaam koud met je blote voeten op deze betonnen vloer. Het jongetje heeft het duidelijk zeer koud. Ik vertel de ouders behulpzaam dat het voor mij, als ik het koud heb, altijd helpt om warme sokken aan te trekken. Zelf geef ik het goede voorbeeld: momenteel draag ik twee paar sokken, schoenen, een lange broek, twee T-shirts en een trui eroverheen. De ouders knikken vriendelijk maar negeren mijn advies. Ja, het is heel koud, extreem voor deze tijd van het jaar, stemmen ze met me in. Jammer hoor, juist met Kerst. Blootsvoets lopen symboliseert vrijheid voor de Australiërs. Het is zo’n beetje het enige dat ze overgenomen hebben van de Aboriginals. Blootsvoets lopen betekent dat je contact hebt met de aarde, met de realiteit. Een beetje kou en vuil hebben ze daar graag voor over.

Kerstnacht is het zeer koud in onze tent (erbuiten ook). Ik slaap dicht tegen Jac aan, die voor deze ene keer zijn voeten binnen de slaapzak houdt. De volgende morgen schijnt de zon heel even, dan begint het weer te regenen. Ik wil graag het beroemde Wilsons Promontory nationale park zien, dus rijden we er op goed geluk maar heen, hopend dat het opklaart. In het park zelf regent het ook, maar als we de uitgestrekte velden en de heuvels achter ons laten en bij de kust aankomen, klaart het op. Dikke wolken hangen boven de heuvels, maar bij zee blijft het droog. We wandelen over prachtige stranden en genieten van de koude, heel frisse lucht, de wilde branding en de harde wind. De stranden hebben wit zand en in de branding liggen grote, zwart en wit gekleurde ronde stenen. Verderop in de oceaan zien we kleine eilandjes. Het is heel rustig hier en ongelofelijk mooi. In de bomen zie ik opeens iets roods, jawel, echte Crimson Corellas. Deze prachtige rood en blauwe papagaaien hebben we eerder gezien, maar ze waren bang en bleven ver uit onze buurt. Je kan nooit weten dus ik steek mijn hand met een stukje nectarine erin naar de boom uit en maak aanmoedigende geluidjes. Tot mijn stomme verbazing komt de vogel onmiddellijk op mijn hand zitten en neemt een hapje. Jac voert de vogels brood en ik maak foto’s. Het is duidelijk dat de vogels hier geheel tam zijn. We rijden door naar Tidal River, de enige plaats in Wilsons Promontory waar je iets te eten kan kopen. Tidal River puilt uit van de vakantiegangers, ondanks de kou gekleed in bikini’s, het is tenslotte zomervakantie. Kinderen spelen op een beschut plaatsje in de rivier. We zien nog veel meer Crimson Corellas en zelfs drie zwarte kakatoes met rode kopjes, die veilig in hun bomen blijven zitten maar zeer geïnteresseerd met gedraaide kop, oogje naar beneden, toekijken bij mijn pogingen ze goed vast te leggen met mijn enorme 300 mm lens. Dit jaar hebben we een wel heel bijzondere Kerst!

Terug naar Virtual Traveling home