Aan de andere kant van de Mandarijn

Singapore - Perth - Fremantle

Klik op een foto om te vergroten. Toelichting verschijnt dan in de titelbalk. Deze bladzijden tonen maar een kleine selectie van de 400 Australië foto's. Bestel de CD om alle 300 foto's schermvullend (800 x 600 pixels) te bekijken! Tevens op de CD: diashows met authentieke muziek en het complete interactieve verhaal, ook geschikt om te printen.

Juist als we aan de beurt zijn om in te checken voor onze reis van drie maanden naar Australië en Nieuw Zeeland zie ik een bekend gezicht. Mijn zwager Rob. ‘Wat een toeval’ denk ik nog, maar als ik wat verder de incheckhal in kijk zie ik mijn zus Catharina aan komen rennen, met de ene hand het kinderwagentje met Eliza erin duwend, met de andere haar zoon Boaz achter zich meetrekkend. Dit is geen toeval, dit is een op het laatste moment bedachte uitzwaai actie. ‘Drie maanden zijn toch wel heel lang’ zeg ik tegen Catharina. ‘Daar kom je rijkelijk laat mee’ moppert Jac die al geruime tijd op subtiele manier aan mij probeert duidelijk te maken dat hij drie maanden te lang vindt. Gisteren was ik in het overdekte winkelcentrum te Eindhoven, op jacht naar geschikte vakantielectuur. Het was overvol, enorme wachtrijen, iedereen was aan het inslaan voor Sinterklaas. Ik voelde me heel onwerkelijk temidden van de mensenmassa, in gedachten al lang niet meer hier in Holland maar in het zomerse Australië aan de andere kant van de wereld.

Nadat we ingecheckt hebben, gaan we gezamenlijk wat drinken in een café op de bovenste verdieping. We praten over onze reisplannen en verwachtingen. Boaz wil weten waar we heen vliegen. We vertellen dat we heel ver weg gaan, naar landen aan de andere kant van de wereld. Boaz heeft duidelijk moeite met het idee ‘andere kant van de wereld’. Ik leg uit dat de wereld rond is en weid nog wat verder uit maar Boaz heeft nog steeds een glazige blik. Dus kijk ik om me heen, op zoek naar iets ronds waarmee ik een praktijkdemonstratie kan geven. Mijn oog valt op de mandarijnen waarmee Rob aan het spelen is en ik confisceer er eentje voor de demonstratie. ‘Kijk Boaz, we zijn nu hier’ zeg ik, wijzend naar een plek vlak onder de bovenkant van de mandarijn. ‘En over een paar uur gaan we naar hier’. Mijn vinger volgt de contouren van de mandarijn tot de onderkant. Boaz’ ogen volgen mijn vinger en zijn hoofd volgt zijn ogen in een poging het concept ‘andere kant van de wereld’ te begrijpen. Ik ben zeer tevreden met het succes van mijn demonstratie, tenminste, totdat ik een schreeuw hoor en iets nattigs voel – ik zit helemaal onder de limonade. Niet alleen de ogen en het hoofd van Boaz, ook zijn hand met het extra grote glas limonade heeft de beweging gevolgd. Helaas. Zodoende weten we nu dat je voorzichtig moet zijn met drinken aan de andere kant van de mandarijn.

De hele wereld houdt nog steeds de adem in wachtend op nieuwe terroristische aanslagen na het drama van 11 september, zodoende zijn we opgelucht maar ook een tikje teleurgesteld als we zonder problemen keurig op tijd in Singapore landen. Singapore airport is groot, modern, licht en schoon. Ik ben verbaasd, verwachte onbewust net zoiets als het armoedige, donkere, overvolle vliegveld van Delhi. Hier in Singapore is iedereen westers gekleed, nergens mannen in lange witte gewaden te zien. We trekken Singapore dollars uit een geldautomaat en worden naar ons hotel geshutteld, een hoog gebouw in het midden van de wijk ‘Little India’. Buiten is het al donker maar vochtig warm, ik zie palmen en andere grote, heel groene planten. Het is eind November en in Holland is het grijs, nat en koud. Jac en ik, zittend op ons hotelbed, voelen ons geheel gedesoriënteerd. Om een beetje gevoel te krijgen waar we nu zijn – en ook om iets te eten te krijgen – verlaten we het hotel en wandelen rond in ‘Little India’. De straten zijn versierd met gekleurde lichtjes voor het Deepavali festival, het Hindu feest van het licht. Overal zijn mensen, met name Indische mensen, maar verder lijkt het niet op India, het is veel schoner en – nog opvallender - we worden door niemand lastig gevallen. Eerst zijn we voorzichtig en ons erg bewust van ons anderszijn, maar al snel ontspannen we ons en vinden een leeg tafeltje voor een klein restaurant dat populair is te oordelen naar het aantal klanten. We amuseren onszelf met het bekijken van interessante types in het café aan de andere kant van de weg (hier hebben we dan toch onze mannen in lange witte gewaden), eten veel en betalen weinig. Door het kruidige eten en de broeierige warmte hebben we dorst en we drinken een enorme fles bier met z’n tweeën op. De fles bier is duurder dan het eten. ’s Avonds laat wandelen we weer terug naar het hotel.

We hebben maar één dag in Singapore, bedoeld om even tot rust te komen na de 13 uur vliegen en voor de vlucht van 5 uur naar Perth. Dus staan we zeer vroeg op en trachten geheel Singapore te voet in één dag te verkennen. Het is bewolkt buiten, en in de kou van de airco met Holland nog vers in het geheugen twijfel ik of het niet beter is mijn jas mee te nemen. Jac verzekerd me dat dat echt niet nodig is hier. Als we vanuit het hotel naar buiten stappen voelt de warmte aangenaam aan, maar na een kort stukje lopen ben ik al bezweet. We lopen door ‘Little India’, waar het lang niet zo druk is als gisteravond en komen in het moderne centrum rondom Singapore River. Vandaar lopen we door naar ‘China Town’. ‘China Town’ staat vol kleine huisjes met ingewikkelde gevels, alles met felle kleuren beschilderd. Hier lopen zelfs nog meer Chinezen dan in ‘Little India’ Indiërs. Singapore is een echte metropool, een merkwaardige combinatie van grote, super moderne gebouwen en oude, vervallen huizen aan elkaar gebreid door woekerende groene klimplanten. Alle straten aan de achterkant van de huizen hangen vol met uitlaten van de vele airco’s, niet erg milieuvriendelijk maar na een paar uur wandelen door de broeierige hitte heb ik er alle begrip voor. Er is geen alternatief – of je moet naar Holland verhuizen natuurlijk.

Perth is een totaal nieuwe ervaring. Een heel relaxte stad met een westerse sfeer. Het licht is zacht, de temperatuur is met 22°C net aangenaam en de wind is verfrissend na Singapore. Onze taxi chauffeur, gekleed in een korte groene broek, een wit shirt en lange rode sokken passend bij zijn rode haar, vertelt ons hoe hij circa 50 jaar geleden hier in Perth strandde . Hij was op weg naar Sydney maar viel onmiddellijk voor Perth, is hier gebleven en heeft daar nooit spijt van gehad. Het centrum van Perth lijkt van enige afstand op iedere andere grote stad met hoge gebouwen, maar als we door de voorsteden rijden, bungalows met groene tuinen, op weg naar het centrum, hebben we helemaal niet het idee door een grote stad te rijden. Enkele van de historische gebouwen zijn bewaard gebleven en, samen met de Swan River, verlenen deze gebouwen de stad een speciale sfeer. Het centrum is druk met vele winkels, maar is ruim opgezet en de mensen zijn uitermate vriendelijk. In Nederland kijken we altijd een beetje argwanend naar mensen die ons vriendelijk goedendag zeggen – wat moeten ze van ons? En in grotere steden kan je beter helemaal voorzichtig zijn, bemoei je met je eigen zaken. Dus duurde het wel enige weken voordat we als iemand ons vriendelijk groette of zomaar advies gaf voor het nemen van een mooie foto, ons niet meer afvroegen wat hij van ons wou (geld met name), maar gewoon vriendelijk antwoordden.

Als je Perth al relaxed vindt, breng dan eens een bezoekje aan Fremantle, de haven van Perth. In Fremantle zijn vele oude koloniale gebouwen bewaard gebleven, monumentale panden met ruime veranda’s gesteund door pilaren. Gedurende lunchtijd mengt de werkende bevolking van Fremantle zich met de toeristen en de backpackers op de vele terrassen om te eten en te drinken, te observeren en van de zon te genieten. Een zakenman in een donker pak gooit zijn sleutelbos op een tafel (nooit sleutels onbewaakt achter laten in Nederland) en gaat het café in om iets te bestellen. In Australië heb je meestal geen terras bediening en moet je naar binnen om zelf iets te bestellen. Na lang wachten op een ober zittend op een terras merk je vanzelf wel hoe het werkt. Vier mensen draaien hoopvol rond het lege tafeltje. Ik ben benieuwd of ze ondanks de sleutelbos zullen gaan zitten maar nee, ze slenteren door. Ook dit zou in Nederland anders lopen vermoeden we.

Perth heeft vele goede restaurants en we genieten van interessante Australische combinaties van vlees en vis. De laatste avond in Perth proberen we een Koreaans restaurant, een nieuwe ervaring voor ons beide. Het is een barbecue restaurant met de slogan ‘Who said barbecue is boring?’ breeduit op de voorruit. Dat had ons moeten waarschuwen. Niks geen rustig wachten tot ons eten geserveerd werd, nee, we moesten het vlees zelf barbecuen op een hete plaat midden op het tafeltje (pas op met het bewegen van de benen of die worden mee gebarbecued), het vlees samen met een portie rijst wikkelen in een blad ijssla met behulp van spekgladde metalen Koreaanse etensstokjes, vervolgens dippen in een hete saus en in de mond stoppen. Geen lepel, geen bord, het tafelkleed aan mijn kant van de tafel is totaal geruïneerd. Jac vindt dit gênant, maar ik prefereer een geruïneerd tafelkleed boven geruïneerde kleding. Terug in het hotel poogt Jac zijn ooit witte shirt te redden. ‘Eerst veel betalen voor een restaurant, dan zelf koken en vervolgens ook nog zelf de was doen’ hoor ik Jac klagen tegen niemand in het bijzonder. Tot dusverre lijkt eerder het eten dan het drinken dus een probleem aan de andere kant van de mandarijn!

Klik steeds op de pijl om door te reizen:

Terug naar Virtual Traveling home