Ngorongoro krater

Over een steeds slechter wordende weg reizen we naar de Ngorongoro krater. We komen bij zonsondergang aan en hebben een fantastisch uitzicht vanaf de rand van de krater. Het is hier fris, we zitten nu ook op 2400 meter hoogte en het waait stevig.

Ons hotel Ngorongoro Wildlife lodge ligt op de rand van de krater. Het uitzicht is fenomenaal. Als we wakker worden 's ochtends vroeg zien we echter totaal niets: het zicht uit ons raam is nog geen 10 meter! Overdag, diep in de krater, zou het heel warm worden, zo waarschuwde men ons. We konden het nauwelijks geloven, want 's nachts was het in het hotel ook zeer koud geweest - de verwarming deed het niet. Maar goed, men zal het hier wel weten, wij dus onze korte broeken aan, bibberend in de ochtendmist. Het duurde uren voor het ook maar ietsje warmer werd... Maar zodra even de zon doorkomt, is het inderdaad meteen bloedheet. 

De krater, of eigenlijk is het geen krater maar een caldera (een door instorting gevormde krater), is zeer uitgestrekt en zit boordevol dieren. Kuddes olifanten, leeuwen, giraffes, veel vogels, ontelbare zebra's en gazelles, waterbuffels en nijlpaarden. En weer flamingo's, in de diverse sodameren in de krater. Maar ik heb al zoveel flamingo's gefotografeerd, dat Jac een flamingostop uitgevaardigd heeft!

Geen flamingo's meer dus, maar nu ben ik geobsedeerd geraakt door het idee een nijlpaard met wijdopen bek te fotograferen. Dit blijkt een hele uitdaging te zijn! Eerst zien we niet veel meer van de nijlpaarden dan hun neusgaten, telkens enkele sekonden, waarna ze met een puffend geluid wegzakken onder water. Als ze al ruzie maken, dan toch op respectabele afstand, zodat je alleen kleine stipjes op de foto ziet, ondanks mijn 300mm lens. In het uitzonderlijke geval dat de nijlpaarden boven water zijn en ook nog voldoende dichtbij, weigeren ze koppig hun bekken open te doen. Totdat ik bijvoorbeeld een rolletje moet verwisselen of in wanhoop m'n kamera even weggelegd heb, dan gaat tergend langzaam die bek gapend open, secondenlang, om net op het moment dat ik m'n kamera weer in de strijdhouding heb pontificaal dicht te klappen. Gevolg: ladingen foto's van neusgaten van nijlpaarden, onherkenbare stipjes in de verte, nijlpaarden die misschien wel hun bek open gaan doen, nijlpaarden die net hun bek open gehad hebben, etcetera. Het klinkt nu heel grappig, dat wel. En - de aanhouder wint!

Alhoewel, het kan nog veel beter zoals de foto die Jan Joore me mailde aantoont:

Via de Olduvai kloof vertrekken we naar Serengeti. Hier zijn menselijke voetstappen van 3.5 miljoen jaar terug gevonden! Men heeft wel zo'n veertig jaar gezocht, overtuigd dat hier bewijs te vinden moest zijn over het ontstaan van de mens. Over volhouden gesproken! Een grappig detail is dat deze voetstappen niet te onderscheiden zijn van voetstappen van de moderne mens (nee, de wetenschappers waren niet in de war met hun eigen voetstappen!). Ook de lichaamsbouw schijnt weinig veranderd te zijn, een holbewoner valt niet op op een gemaskerd bal in de 21ste eeuw - zolang ie z'n masker maar op houdt, want de schedelinhoud is dramatisch veranderd!

Terug naar Virtual Traveling home