Arusha

Ons hotel, Mountain Village, ligt buiten Arusha aan Lake Duluti. Vanuit het hotel moet de Kilimanjaro goed zichtbaar zijn, maar helaas blijft het systematisch bewolkt. Het hotel is heel leuk gebouwd, bestaat uit rieten hutjes, met hoge puntdaken en heeft een prachtige tuin, zoals je op deze foto kan zien.

Tegen het vallen van de avond wandelen we rondom het meer. We hebben een vrouwelijke gids, heel assertief, bereid om ons te informeren over het meer - een geïmplodeerde vulkaan, dieren en planten, maar ook over Tanzania en haar bewoners! Ze wijst ons op de verschillende planten en majestueuze bomen. Ze vertelt over de ietwat lugubere herkomst van de naam van het meer: 'Duluti' is een verbastering van het lokale woord voor 'opgeslokt', ooit is een visser op het meer zomaar verdwenen. We zien de vogels terugkeren naar hun nesten in het riet, het wordt tamelijk plotseling donker.  Op het dakterras van het hotel genieten we van de laatste restjes licht boven het meer, een wel heel bijzondere sfeer.

De volgende dag maak ik foto's op de markt in het centrum van Arusha. Arusha is een belangrijke stad in Afrika als ik de locals mag geloven, en inderdaad is er een kolossaal - oerlelijk - congrescentrum in een deel van de stad wat Westers aandoet. Het grootste deel van de stad is echter zeer Afrikaans: druk, vol en vuil. De straten bestaan enkel uit gaten, opgevuld met modder (het regent nog steeds regelmatig). De markt is ook hier fantastisch kleurrijk en de sfeer is minder onvriendelijk dan we tot nu toe in Kenia meegemaakt hebben, maar fotograferen blijft een probleem. Ten eerste is het lastig om goede foto's te maken terwijl diverse verkopers, waaronder enkele bijzonder vasthoudende, de ene na de andere batikdoek voor je kamera houden. Ten tweede hebben veel mensen een instinctieve angst om vastgelegd te worden op de foto. Ik heb diverse wegduikende vrouwen gevraagd waarom ze zo reageerden en het basisprobleem schijnt te zijn, dat men het gevaarlijk vindt dat wij thuis naar een afbeelding van hen kunnen kijken, terwijl zij niets van ons hebben. Nu ben ik niet zo bedreven in zwarte magie, maar dat kunnen zij niet weten! Sommigen verliezen hun angst zodra je wat geld geeft, maar dit levert geen spontane straatfoto's.

We gaan op weg naar de Ngorongoro krater. We zien weer veel dorpjes, die alleen uit rieten hutjes bestaan. De weg is slecht en wordt in de buurt van Lake Manyara abominabel slecht. Toch heeft iedereen hier geloof in de toekomst, over een paar jaar zal de weg veel beter zijn. En inderdaad, overal langs de weg zie je landmeters aan het werk. Veel slechter kan het ook nauwelijks, zelfs als ons busje 20 km per uur rijdt worden we achterin zo door elkaar geschud, dat we op moeten passen niet met ons hoofd tegen het dak te stoten.

Terug naar Virtual Traveling home