Lake Naivasha

De Rift Valley is een geologisch uniek gebied. De vulkanische vallei, 6000 kilometer lang, strekt zich uit van de Dode Zee tot Mozambique. In de Rift Valley liggen diverse kraters, uitgedoofde vulkanen en ondiepe meren, sommigen zonder waterafvoer zodat het water steeds zouter wordt. Hierdoor ontstaat plaatselijk een enorme algengroei, waar vele flamingo's op afkomen.

Onze eerste stop is Longonot National Park, waar we de rand van de uitgedoofde vulkaan willen beklimmen. Jac start op z'n sandalen - al snel blijkt dit echter niet zo handig met al dit losse zand, dus snel even terug naar de auto voor iets steviger schoenen. Het is warm, we ploegen moeizaam door het mulle zand, krijgen weinig zuurstof binnen - we zitten tenslotte al 2700 meter hoog of zou onze conditie toch niet helemaal optimaal zijn? Maar eenmaal boven is het plotselinge uitzicht over de dichtbegroeide, donkergroene diepte van de dode vulkaan adembenemend!

Vijftig kilometer verderop ligt Lake Naivasha. We vinden een hotel in de nabijgelegen plaats (inderdaad: Naivasha), populair bij de plaatselijke bevolking, die het gezellige terras bevolkt. Ons valt het hotel een beetje tegen, weliswaar hebben we een redelijke kamer maar de deur kan niet op slot, er hangt maar 1 peertje en de zeer ruime badkamer mist iets essentiëels: water! Er sijpelt een minimaal straaltje koud water uit het fonteintje, maar in de douche boven het riante bad is weinig beweging te krijgen. Jammer, want na onze beklimming van Mount Longonot zijn we van top tot teen bedekt met een zweterig plakkend laagje stof. We melden bij de receptie dat er  geen warm water is en troosten ons zolang ('vijf minuutjes'...) met een koud biertje op het terras en verrassend lekker eten. Het wordt vroeg donker en ook op het terras is weinig licht, maar dat geeft een heel stemmige atmosfeer. De ober meldt dat alles in orde komt met het warme water, 'Hakuna Matata' - no problem. En inderdaad, als we de trap oplopen naar onze kamer treffen we een enorme emmer met zeer heet water aan!

Lake Naivasha is een groot zoetwatermeer, met veel vogels, watersport, hotels en zelfs echte wijngaarden, al kunnen we de wijn niet aanbevelen! We gaan op weg naar 'Crater lake', een particulier wildpark even ten westen van Lake Naivasha. De weg houdt abrupt op en verandert in een zandpaadje met enorme kuilen, kilometers lang. Ergens staat een bordje met 'Crater lake' en een vage pijl, dus we nemen aan dat we nog op de goede weg zijn. In de verte zien we de rand van een oude vulkaan opdoemen en inderdaad, daar ligt de ingang van het park. Het is heel rustig, we komen alleen twee jongens van een plaatselijke stam tegen. We rijden naar boven en na een zeer korte wandeling - wel wat anders dan gisteren! - staan we bovenop de rand van de krater en kijken in de diepte. Hier is het zo mogelijk nog mooier dan in de krater van Mount Longonot, het meer ligt er donkergroen bij met wat roze vlekken: flamingo's. In de verte zien we een blauw stukje Lake Naivasha.

Beneden, in de krater, zitten we op een terrasje vlak langs de flamingo's aan de waterkant, diep weggezakt in gemakkelijke stoelen met dikke kussens. We zijn alleen, op drie andere toeristen na die zich aangenaam rustig houden. Jacques verkondigt dat we nu zijn idee van het paradijs dicht benaderen! 

Op de terugweg begint het hard te regenen, maar wij zien onze eerste herten en een hele groep zebra's. Ongemerkt rijden we steeds verder het park in. De zandweg verandert door de aanhoudende regen in een modderpoel en - een beetje laat - denken we opeens aan de kilometerslange hobbel zandweg die we nog afmoeten voordat we weer op de geasfalteerde weg rond het meer komen. Rechtsomkeert en zo goed of kwaad als het gaat, slippen we op Cameltrophy-nivo met ons gloednieuwe personenautootje terug richting meer. Flink gas geven zo af en toe, waarom hebben we ook geen 4-wiel-aandrijvingsjeepje gehuurd - iedere reis worden we weer met deze vraag geconfronteerd, maar nu is het wel heel vroeg in de vakantie! We blijven niet steken in de modder, maar het lichtroze kleurtje van de auto (welke verhuurder verzint ook zoiets) nijgt nu meer naar bruingrijs, met enkele donkere strepen waar de venijnige stekelstruiken wat te dicht bij de lak van onze auto kwamen. Hoe de onderkant van ons autootje eruit ziet, hebben we maar niet onderzocht.

Hells Gate park ligt net ten zuiden van Lake Naivasha. Het is er warm en stoffig, maar verder begrijpen we niet erg waar de naam vandaan komt. Het landschap is rotsachtig, een kloof loopt dwars door het park. Plaatselijk getuigen hete lucht geisers met straaljager-volume van de vulkanische oorsprong, het stinkt daar enorm naar rotte eieren - zou dat de hel associatie zijn? We zien veel meer dieren dan gisteren, weer zebra's en gazelles en zelfs onze eerste giraffe, gezeten temidden van laag struikgewas, onbewogen starend naar twee rondsluipende toeristjes.

Terug naar Virtual Traveling home